Birgit vraagt zich af: Kun je pas verder na het loslaten?

Kun je pas verder als je de overledene echt hebt losgelaten?

Ik stop de foto’s van mijn moeder en de aandenkens aan haar uitvaart in een doos. Ik had een mooi herdenkingsplekje ingericht en een paar foto’s in de vensterbank staan. Nu liggen ze in een doos. Het doet pijn en mijn huis voelt per direct niet meer helemaal als mijn thuis.

We gaan binnenkort verhuizen, mijn man, de kleine die op komst is, en ik. Daarvoor moeten we ons huidige appartement verkopen. Het appartement waarin mijn vader en moeder zoveel werk hebben verzet om het tot mijn eerste huisje te maken. Mijn moeder heeft hier wat afgepoetst en geklust. En door de handen van mijn ouders is het appartement een echt thuis geworden. Maar omdat ik vooruit wil, een toekomst met mijn gezin wil opbouwen moet ik dit achterlaten. En stop ik onze persoonlijke foto’s nu in een doos.

Neerslachtig

Al de hele week voel ik mij wat neerslachtig. Ik kon er niet echt de vinger achter krijgen. Ik was toch met leuke dingen bezig? Het gaat toch eigenlijk heel goed met me? Waarom voel ik mij dan zo down?

Tot ik mij realiseerde dat het in een doos stoppen van de aandenkens aan mijn moeder misschien gewoon nog wat te vroeg is voor mij. En dat het loslaten van de dingen waaraan zij aan heeft meegebouwd mij meer moeite kost dan ik had gedacht. Ik wil mijn moeder gewoon nog niet loslaten!

Mijn moeder is in mijn appartement door alle dingen heen nog zo aanwezig. En mijn toekomst als moeder in een nieuw huis en een andere stad zal ze nooit kunnen meemaken. Dat besef maakt mij neerslachtig en verdrietig. Ik vind het bizar om te merken dat ik zo kan uitzien naar een nieuwe plek om te wonen en om moeder te worden en er tegelijkertijd ook zo verdrietig om kan zijn.

Rouwen: je kunt pas verder na het loslaten, of toch niet?

Ik dacht dat verdergaan komt na het loslaten. Maar bij mij loopt dit nu volledig door elkaar heen. Van ‘doorlopen rouwfasen’ en ‘het verwerkt’ hebben is dus geen sprake, terwijl ik wel met mijn toekomst bezig ben. Volgens rouwdeskundige Johan Maes lopen de processen van omgaan met verlies en het richten op de toekomst door elkaar heen. Hij zegt: “Die processen lopen gelijktijdig. In een gezond rouwproces kan je heen en weer bewegen tussen die twee processen: het ene moment verliesgericht, het andere moment herstelgericht. Zo bekijken we het nu en niet meer in fasen. Rouw is immers iets wat zich ontwikkelt doorheen heel het leven, het heeft geen eindpunt.”

Nu ik weet waar het neerslachtige gevoel vandaan komt geeft dat mij rust. Ook hebben mijn man en ik besloten om de spullen die mijn moeder gemaakt heeft mee te nemen naar de nieuwe woning. Bijvoorbeeld de gordijnen. Ze passen daar eigenlijk niet in, omdat de ramen heel anders zijn, maar toch gaan ze mee en gaan we er nieuwe dingen uit maken. Ook zal ik zodra het kan de foto’s weer terugzetten en waarschijnlijk komt er ook in de nieuwe woning weer een herdenkplekje. Tot ik er wel aan toe ben om ook dat los te laten.

Interessant om ook te lezen:

Rouwen zonder fasen en taken – Daan Westerink
Rouw is de kostprijs van de hechting – Johan Maes