Liesbeth: ‘Ik beviel van een levend kindje en een dood kindje’

Tweeling

“Bij de eerste echo wisten we gelijk dat er een tweeling onderweg was. We vonden het superleuk. De twintigwekenecho was perfect, er klopten twee hartjes van twee meisjes. Ik dacht: we hebben dit gehaald, dus komt de rest ook wel goed. Maar vier weken later was het helemaal mis”, vertelt Liesbeth aan Eva Magazine.

Tijdens een controle bij de gynaecoloog bleek dat één van de baby’s heel groot was en veel vruchtwater aan haar kant had. De andere baby lag helemaal platgedrukt tegen de placenta en kreeg geen voeding meer. Als ze niets zouden doen, zou dat de dood van de kleinste betekenen.

‘We konden niets anders doen dan afwachten’

Liesbeth ondergaat met spoed een operatie, waarbij het spannend zou zijn of de beide baby’s het zouden overleven. ‘Voor de operatie adviseerden de artsen om onze baby’s namen te geven. Als het mis zou gaan, zouden we niet achteraf een naam aan een dood kindje hoeven geven. De naam Saar hadden we al lang, zo noemden we de kleinste baby. De naam Nine hebben we ter plekke aan de grotere baby gegeven. Dat was fijn en voelde heel persoonlijk. De operatie mislukte. Saar en Nine leefden allebei nog, maar de placenta was niet gesplitst. We konden niets anders doen dan afwachten.”

‘Ik dacht: krijgen we überhaupt nog wel een kind, of is dit het?’

“Een tweede operatie volgde, omdat Saar het heel zwaar had. Dit keer lukte het om de placenta doormidden te laseren. Iedereen was enorm opgelucht. De volgende dag had ik een echo. Ik zag niks bewegen. De echoscopist zei: ‘Het is niet goed.’ Verder hoorde ik niks meer. Nine was overleden. Het werd zwart voor mijn ogen, ik dacht dat ik flauwviel. Heel onze wereld stortte in. Ik dacht: waar hebben we het allemaal voor gedaan? Krijgen we überhaupt nog wel een kind, of is dit het?”

Geen blijdschap, maar angst

“Er zat leven en dood in mijn buik, dat voelde heel naar. Over Nine rouwde ik nog niet, omdat ik zo’n overlevingsdrang voelde voor Saar. Na dertig weken beviel ik met een spoedkeizersnede van een levend kindje en een dood kindje. Ik werd in slaap gebracht, terwijl Saar met spoed naar de Intensive Care werd gebracht.

We mochten een mooi mandje voor Nine uitkiezen. Toen besefte ik: mijn buik is leeg, mijn ene kind ligt hier dood in mijn armen, de ander vecht in de couveuse voor haar leven. Er was totaal geen blijdschap, angst overheerste alles.”

Meehuilen

“Je krijgt veel rottige uitspraken, zoals: ‘Gelukkig heb je nog een kindje.’ Dat wil je niet horen, want je bent gewoon een kind verloren. Sommige mensen kwamen met hun verdriet en maakten er hun eigen verhaal van, terwijl ik dat er niet bij kon hebben. Ik heb het meest gehad aan vrienden die gewoon langskwamen en af en toe meehuilden. Of een bak popcorn maakten. Je hoeft niet te proberen iets goed te praten, want dat kan niet. Ik heb het hele verhaal opgeschreven, ook dat hielp.

‘Je leert leven met een plekje in je hart dat leeg is’

Voor Nine hebben we een mooie grafsteen laten maken, zodat we haar na alle chaos letterlijk een plek konden geven. Verwerken klinkt alsof je het achter je laat, maar dat is niet wat er gebeurt. Je leert leven met een plekje in je hart dat leeg is.

We proberen haar plekje niet in te vullen. Mijn jongste dochter Nova is niet een vervanging voor Nine. Ik zeg vaak dat ik drie kinderen heb en dat we voor twee kinderen mogen zorgen. God zorgt voor de derde.”

Lees het volledige interview op eva.eo.nl.

Beeld: Nienke van Denderen