Petra verloor haar tweeling: ‘ook een overleden kindje kun je welkom heten’
Afscheidsbegeleider Petra Brekelmans verloor haar tweeling tijdens haar zwangerschap. “Laat u ze maar naar de koeling brengen, ze worden er niet mooier op,” had de verpleegkundige tegen haar gezegd. Inmiddels weet Petra dat het afscheid nemen van je pas overleden kindje ook heel anders kan. Ook dan mag er beschuit met muisjes worden gegeten en mogen kaartjes worden afgedrukt.
Onwetendheid
“Laat u ze maar naar de koeling brengen, ze worden er niet mooier op.” Dit waren de letterlijke woorden van de verpleegkundige over onze tweelingjongens. Ze had geen flauw benul van wat ze me toen ontnam. Ik ging er klakkeloos vanuit dat dit het beste was. Een onomkeerbare beslissing, genomen op advies van een ander. Met een laatste vluchtige kus namen we nog op de dag van hun geboorte afscheid. Te snel. Voor altijd.
Voor de buitenwereld
Ons gezin bestaat voor de buitenwereld uit vader, moeder, dochter en zoon. Maar we kregen ook nog onze tweelingjongens die met 23 weken en drie dagen zwangerschap in stilte zijn geboren. Toch zijn ook zij haast 20 jaar deel van ons gezin. Anders dan andere gezinnen. Ja, dat zijn wij en ik ben er trots op.
Twee kloppende hartjes
Dinsdag 10 februari bleek ik zwanger te zijn. Voor het eerst. Dolblij waren we. Met de 12-weken echo zagen we twee kloppende hartjes. Een droom leek waarheid te worden. Totdat vrijdag 12 juni mijn vliezen braken. Ik was er vrij rustig onder. Ik vertrouwde op een goede afloop eenmaal in het ziekenhuis. Toen we twee kloppende hartjes zagen, werd onze hoop sterker dan onze angst. Al bleef de angst steevast aanwezig op de achtergrond. Ik kreeg weeënremmers toegediend. Met als doel de levensvatbaarheidsgrens van 25 weken te halen.
Extreme bijwerkingen
Zaterdagnacht had ik om de twee minuten pijnlijke weeën en twee centimeter ontsluiting. De extreme bijwerkingen van de medicijnen overvielen me. Ik kon niet meer. Ik wilde niet meer. Ik wilde dat alles stopte. Wat haatte ik mezelf dat ik zo snel opgaf. Toch was er een sprankje hoop dat me aanmoedigde door te zetten.
Levenslust
Maandag 15 juni ging het goed met me. De hoop zegevierde. Totdat om 20.30 uur ook mijn andere vliezen braken. Elke echo liet vanaf toen een huiveringwekkend stil beeld van onze jongens zien. Behalve het kloppen van de twee hartjes, zag ik geen enkele beweging. Stil. Té stil. Hevige en ongekende emoties overmeesterden me. Trots en blij, maar ook angst. Hun levenslust vond ik bewonderenswaardig, bemoedigend en tegelijkertijd beangstigend. Ik besefte dat niemand deze strijd ongeschonden zou verlaten. Telkens zei ik hen: jongens, geef op, jullie krijgen geen eerlijke kans! Het besef dat ik ze haast dood wenste doet pijn.
Zijn stilte was oorverdovend
Donderdagmorgen 18 juni, 07.30 uur stonden hun hartjes dan toch stil. Dood. Allebei. We hadden allemaal alles verloren. Ik smeekte om een keizersnede, maar een natuurlijke bevalling was bevorderlijk voor mijn rouwproces. Zonder ontsluiting of weeën zette ik onze zoon Milan (29 cm, 460 gram) om 08.50 op de wereld. Het mooiste jochie ooit. Zijn stilte was oorverdovend.
We waren papa en mama
Met één overleden kindje in mijn armen, wachtte ik op weeën. Uiteindelijk werd ook Timo om 10.07 uur geboren (30 cm, 480 gram). Wat was ik trots. We waren papa en mama.
Emotioneel zwaar
De tijd die volgde was emotioneel zwaar. Ik was niet alleen mijn kindjes kwijt, maar ook mezelf. Ik wilde door maar hoe? Ik deed maar wat. De eerste keer winkelen was een confrontatie met een onwetende wereld. Mijn omgeving trapte op mijn gebroken hart met hun woorden en opmerkingen. Ik vond het moeilijk dat mensen mijn pijn en verdriet niet respecteerden. Met mijn partner Arthur bouwde ik een muur om ons heen. Daarbinnen voelde ik me veilig. Ik deed wat goed voelde, ook al was dat soms egoïstisch. Ik ging op zoek naar mijn nieuwe ‘ik’ en leerde mezelf te accepteren als moeder zonder baby’s om voor te zorgen.
Ervaringsdeskundige
Als ervaringsdeskundige, oprichter van TweelingEngeltjes en afscheidsbegeleider bij ima afscheidszorg weet ik dat alles anders had gekund. De actie van de verpleegkundige en haar woorden hadden anders gemoeten. Ook een overleden kindje kun je welkom heten: beschuit met muisjes eten, het kindje verzorgen, foto’s maken, geboorte(rouw)kaartje afdrukken of thuis opbaren. Tot het onvermijdelijke afscheid is het belangrijk dat ouders liefdevol hun kindje leren kennen. Daar help ik hen graag bij.
Mijn verleden draag ik positief met me mee. Dat maakt me trots. Hiermee doe ik Milan & Timo meer recht dan wanneer ik ‘slechts’ had leren leven met hun dood. Ik hoop dat veel ouders kracht putten uit mijn verhaal, mijn ervaringen hoop bieden en dat ik velen mag inspireren.
