Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Blog Hella – Tuintroost

7 april 2018 · Leestijd 4 min

Ervaar jij je tuin ook als ‘troosttuin’? Waar en hoe mensen troost ervaren of vinden is zo divers als ons tv-programma Ik mis je is. Maar gek genoeg hoort presentator en blogger Hella niet vaak verhalen over hoe een tuin kan troosten bij verdriet. Terwijl ze uit ervaring weet hoe helpend dat kan zijn, en niet alleen voor haarzelf.

In de tuin

Moeder van Hella in de tuin aan het werk
Moeder van Hella in de tuin aan het werk.

Het beeld van mijn moeder en later ook mijn schoonmoeder dat vooraan in mijn herinneringsprojector zit is: hurkend in de tuin iets doen. Als kind vroeg ik me wel eens af wat mijn moeder ‘weer’ in die tuin aan het doen was. Ik zag haar vaak strak benend de tuin in gaan en er weer rustig uit komen. Regelmatig trof ik haar daar met betraande ogen. Ik wist: daar gebeurt íets al wroetend in de aarde, maar nog niet wát. Later begreep ik dat dit ‘ritueel’ altijd volgde op boosheid of onmacht en bij verlies van iemand in onze familie of vriendenkring. De veel te jonge buurvrouw die 4 kleine kinderen achterliet, haar vader, haar moeder, een oom die dood neerviel op zijn 25-jarige bruiloft.

Troost

Op de hurken in de tuin
Op de hurken in de tuin.

Uit ontzag voor haar verdriet lieten wij als kinderen onze moeder dan maar even met rust en zochten we zonder haar hulp wat we kwijt waren of losten we samen onze meestal onnozele ruzie op. Mooi hoe je leert in je leven wat iemand nodig heeft om verdriet te overleven.

Ook mijn lieve schoonmoeder pakte tot kort voor haar dood elke minuut om eventjes in de tuin bezig te zijn. Omdat ze enorm van bloemen hield, maar vooral ook om troost te zoeken in het verdriet om haar dementerende en later, gestorven man.

‘Met het bij elkaar harken van de bladeren, hark je je zelf weer bijeen.’

Zelf moest ik eerst ook het nodige meemaken aan verdriet om te ervaren hoe helend en troostend de natuur is en hoe domweg bezig zijn in die natuur verdriet verzacht. Met het luchtig maken van de grond, komt er zuurstof in je geest. Met de zon op je hoofd, verwarmt je hart. Je stopt bolletjes in de grond waarvan je weet dat ze binnenkort weer gaan schitteren. Met het bij elkaar harken van de bladeren, hark je je zelf weer bijeen. Vraag me niet hoe het werkt, maar het werkt en het is goed.

‘De tuin is een plek waar alles doorgroeit, ongeacht wat er in het mensenleven plaatsvindt’

Of is het zoals de dichter Rutger Kopland in Tuin, een van zijn laatste gedichten, beschrijft. Kort nadat hij na een ernstig auto-ongeluk en maanden ziekenhuis weer thuis komt constateert hij: “De tuin is een plek waar alles doorgroeit, ongeacht wat er in het mensenleven plaatsvindt.” Het maakt hem weemoedig en het ontroert hem. Zo vertelt hij in Vrij Nederland kort voor zijn dood: “Ik ervaar de natuur niet als een troostend of vriendschappelijk iets, maar als iets totaal onbetrokken. Het kon de wereld niets, maar dan ook helemaal niets schelen dat ik weer terug was. En dat vond ik, uiteindelijk, geruststellend. Ik kan nog zo veel om de wereld geven, de wereld geeft geen mal om mij. Het is een onpersoonlijke trouw. Dat vind ik ontroerend. En die ontroering stelt mij gerust.”

Te druk

Daar moet ik aan denken nu mijn tuin er nog troosteloos bij ligt, schreeuwend om mijn handen. Gelukkig heb ik dit moment geen verdriet om mee de tuin in te gaan, maar ontbreekt het gewoonweg aan tijd. Te druk met een project rond het thema waar ik deze blog over schrijf! Maar als ik vijf minuten mag ontspannen, weten jullie waar ik ben!

Wil je meer weten over de groene vingers van Hella: binnenkort begint haar vlog ‘Hella’s Hof ‘ vanuit haar moestuin op het Youtube kanaal van Eva

Credits hoofdbeeld: Janita

Gedicht: tuin

Ik zit voor het raam en zie
hoe de tuin niet is veranderd
voor haar ben ik niet weggeweest

de tuin kijkt mij recht in mijn gezicht
het is vreemd te bedenken dat zij mij
niet kent, zich mij niet herinnert

na al die tijd dat ik hier niet was
ik de tuin was vergeten, zij voor mij
niet bestond, is zij nog helemaal als toen

hoezeer ik ook van haar houd, voor mij
is zij niet gebleven, niet omdat ze op mij
wachtte is zij er, zij is er zoals ook ik er is

Uit: Toen ik dit Zag, Rutger Kopland | Van Oorschot 2008

Geschreven door

Hella van der Wijst

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--