Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Wilma’s vader overleed op 30 december: ‘Oud & Nieuw is voor mij nooit meer hetzelfde’

30 december 2019 · Leestijd 4 min

Oliebollen bakken, appelbeignets eten, de geur van vuurwerk in de lucht: Oudjaarsdag is een van de gezelligste dagen van het jaar. Maar niet voor Wilma van der Linde. Elk jaar wordt ze op deze dag herinnerd aan het overlijden van haar vader. ‘Ik ben blij als het weer voorbij is.’

Kerst in het ziekenhuis

‘Kerst en Oud & Nieuw wordt voor mij nooit meer hetzelfde’, vertelt de 50-jarige Wilma. Twee jaar geleden bracht ze de kerstdagen, samen met haar broer Kees en diens vrouw, door in het ziekenhuis bij hun doodzieke vader. In augustus van dat jaar werd bij hem longkanker geconstateerd, en hij was er slecht aan toe. Wilma’s moeder overleed al in 2005 aan de gevolgen kanker in haar mond.

Wilma: ‘Mijn vader kreeg veel morfine en op Eerste Kerstdag sliep hij veel. Ik liep onrustig door de ziekenhuisgangen. De nachtverpleegkundige merkte dat op en stelde voor een luchtbed in de familiekamer te leggen, zodat ik kon blijven slapen.’ Daar maakte Wilma dankbaar gebruik van. Waar Wilma en haar broer eerst meegingen met chemo’s en bestralingen, bleven ze nu in het ziekenhuis bij hun vader die alsmaar zwakker werd.

‘Ik ontdekte dat ik met mijn vader kon communiceren door vragen te stellen’, blikt Wilma terug op de tijd in het ziekenhuis. ‘Als hij zijn wenkbrauw optrok, betekende dat “ja”. Later kon hij dat niet meer en betekende een kneepje in mijn hand “ja”’.

Afscheid

Wilma’s vader
Wilma’s vader.

Ondanks de hoge dosis morfine, had haar vader veel pijn. In overleg met de artsen werd besloten hem op 29 december een kalmeringsmiddel te geven. Wilma, die zelf als verpleegkundige werkte, wist dat hij hierdoor in een slaap zou vallen waar hij niet meer wakker uit zou worden. Wilma: ‘Ik heb zijn zussen en broers gebeld en verteld dat ze langs moesten komen om afscheid te nemen voordat hij in slaap zou worden gebracht. Ook zijn kleinkinderen hebben toen afscheid genomen.’

‘Ik vertelde mijn vader: “je laatste reis gaat straks beginnen’’’

Ook aan haar vader vertelde ze wat er stond te gebeuren. ‘Ik zei heel rustig tegen hem: “je laatste reis gaat straks beginnen, je gaat naar mama toe, naar de hemel”. Vraag me niet waarom, maar ik bleef heel rustig, ik kreeg bepaalde kracht om dit te zeggen. Mijn vader kneep in mijn handen en keek me met zijn indringende ogen aan, alsof hij wilde zeggen: het is goed zo.’

‘Mijn broer en ik hielden zijn handen vast en zeiden dat we bij hem zouden blijven totdat hij in de hemel was. Twee, drie seconden na het inspuiten, viel hij in slaap.’

‘Het is goed zo’

De volgende dag op 30 december stokte zijn adem een paar keer. ‘Dat vond ik een eng moment’, vertelt Wilma. ‘Het voelde alsof hij aan het vechten was hier te blijven. Mijn broer en ik hebben hem toegesproken: “Je mag gaan, het is goed zo.”’

Een uur later blies haar vader op 85-jarige leeftijd zijn laatste adem uit. ‘Hij heeft nu geen pijn meer, ondanks het grote gemis is dat een troost. Ik ben ook heel dankbaar dat ik en mijn broer tot het eind voor hem konden zorgen. Ik heb alles kunnen doen wat ik wilde doen.’

Oudjaarsdag

Op Oudjaarsdag werd het lichaam van Wilma’s vader naar haar ouderlijk huis gebracht, in dat huis verbleef Wilma ook in de week

Wilma met haar broer en vader
Wilma met haar broer en vader.

voor de uitvaart. ‘Die oudjaarsavond was heel raar’, blikt Wilma geëmotioneerd terug. ‘Ik was alleen, met mijn vader, in mijn ouderlijk huis. Toen het twaalf uur was, ben ik naar buiten gegaan. Het nieuwe jaar begon. Ik staarde naar de hemel en mijmerde: “je bent nu daar, ik wens je een heel gelukkig nieuwjaar, geniet ervan met mama samen.”

In die nacht kreeg ik van berichtjes van verschillende mensen die mij, ondanks het verdriet, een goed nieuwjaar wensten. Dat heeft mij heel goed gedaan.’

‘Ik ging om 22:00 uur naar bed en heb niets meegekregen van het vuurwerk’

Toch is de jaarwisseling voor Wilma voorgoed veranderd. ‘Vorig jaar ging ik om 22:00 uur naar bed en heb ik niets mee gekregen van het vuurwerk. Ik ben blij als het weer voorbij is.

Herinneringen

Eerder aten mijn vader en ik altijd samen oliebollen en appelbeignets op Oudjaarsdag. Dat kan nu niet meer. Het is pijnlijk, maar tegelijk geven de fijne herinneringen ook troost.’

Beeld header: ANP/Remko de Waal

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--