Jacqueline vergaf de moordenaar van haar zusje: ‘Ik heb hem geknuffeld’
Afgelopen 2 december was het 14 jaar geleden dat Nadine Beemsterboer werd vermoord door haar ex-vriend. Haar ouders Wanda en Jacques en zus Jacqeline vertellen in de podcast ‘Vergeef het maar’ hoe zij, ieder op hun manier, omgaan met het verdriet én de woede.
‘Vergeven is helend voor beide partijen.’ Of: ‘Met het koesteren van je woede, schaad je alleen jezelf.’ En: ‘Vergeving heelt.’ Er zijn al veel wijze woorden gezegd en geschreven over vergeven. Maar voor wie geconfronteerd wordt met iets afschuwelijks zoals de familie Beemsterboer zijn dat slechts mooie woorden tegenover een gruwelijke realiteit. In dit geval de 36 messteken waarmee hun dochter Nadine om het leven is gebracht.
‘Kapot van verdriet: ik weet nu wat dat betekent,’ vertelt moeder Wanda over het moment dat ze hoorde dat haar dochter is vermoord. “Mijn benen konden me letterlijk niet meer dragen,” herinnert zus Jacqueline zich nog als de dag van gisteren. Vader Jacques schiet direct in de regelmodus: het duurt lang voordat de vreselijke realiteit überhaupt tot hem doordringt.
‘Mijn benen konden me niet meer dragen’
Spijt
Drie jaar na de dood van Nadine wil de dader, tevens de ex-vriend van Nadine, spijt betuigen. Plotseling ligt er een brief op de mat bij familie Beemsterboer. De dader wil in gesprek. Al bij het openen van de brief heeft moeder Wanda moeite: ‘De brief is aangeraakt en verstuurd door dezelfde handen als die aan ons kind hebben gezeten. Dat vond ik confronterend.’
Vader Jacques leest de brief als eerst en wil gehoor geven aan het verzoek om de dader te ontmoeten. Maar omdat hij daarmee geen verwijdering wil veroorzaken tussen zijn vrouw en dochter Jacqueline is hij daar voorzichtig mee. Moeder Wanda staat er anders in: “Ik wilde niet met die man in één ruimte zitten. Het idee dat je dezelfde lucht inademt als de moordenaar van je kind, dat kon ik niet opbrengen.’
‘Ik wilde niet met die man in één ruimte zitten’
Knuffel
Zus Jacqueline is het in eerste instantie helemaal met haar moeder eens: ze wil geen gesprek met de dader. Maar in de jaren die volgen merkt Jacqueline dat ze milder wordt in haar woede naar de dader toe. Vlak voor een hoorzitting waarin de dader berecht wordt, komt Jacqueline oog en oog met hem te staan. Ze geeft hem een hand. Jacqueline: ‘Op dat moment zag ik in zijn ogen dat niet alleen ik keihard aan mezelf had gewerkt, maar hij ook. Hij was veranderd. Dat maakte dat ik met hem in gesprek wilde gaan.’
‘Ik zag dat hij aan zichzelf gewerkt had’
Het duurde nog een jaar voordat gesprek er uiteindelijk kwam. Het feit dat ze de moordenaar van haar zusje kan vergeven, verbaast Jacqueline zelf nog steeds. Jacqueline: ‘Ik heb hem geknuffeld. Ik heb hem vastgehouden. En nog steeds denk ik: ‘Jeetje mina, hoe kan dat? De moordenaar van je zusje… Ik heb echt de persoon achter de dader kunnen zien. Zijn daad is nog steeds gruwelijk, mijn zusje mis ik nog altijd, dat blijft zo. Maar het uitspreken van vergeving was voor ons allebei een helend moment.’ Jacqueline heeft meerdere ontmoetingen met hem en dan komt er een moment dat ze hem daadwerkelijk kan vergeven.
‘Ik heb de moordenaar van mijn zusje geknuffeld’
Wat dit verder met haar doet en hoe haar ouders zijn omgegaan met hun verdriet en woede, kun je hier luisteren.
Foto omslag: Noordhollands dagblad.
