Tara en Nick in gesprek over hun overleden vader: ‘Er is een before and after’

Op tafel ligt een paars doosje met gesprekskaartjes, van het EO-platform ‘Ik mis je’, die helpen het gesprek over rouw en gemis te voeren. Tara en Nick hebben op jonge leeftijd hun vader verloren. Dat is inmiddels tien jaar geleden, maar in hun leven nog altijd een actueel onderwerp.

Met de gesprekskaartjes als leidraad bespreken ze hun ervaringen over rouw. Terwijl Nick op de bank ploft nadat hij de thee heeft ingeschonken, pakt Tara het eerste kaartje.

Hoe heeft het gemis jou veranderd?

Nick: ‘Poeh, heb je even. Het heeft bijna alles veranderd!’
Tara: ‘Er is letterlijk een before and after het overlijden.’
Nick: ‘Dat herken ik. Het is een mijlpaal in mijn leven. Vanaf dat moment ben ik heel anders naar het leven gaan kijken. Ik ben veel meer gaan plannen waar ik met mijn leven naar toe wil, ik ben in één klap volwassen geworden, voor zover dat kan.’

‘Het overlijden van pap is een mijlpaal in mijn leven’

Tara: ‘De grootste verandering in mijn leven is dat ik opeens mijn eigen keuzes moest maken. Voorheen was papa altijd degene die dat deed. Nu moest ik het zelf doen, maar ik had geen idee hoe! Ik vond dat heel eng.’
Nick: ‘Ja! Na zijn overlijden dacht ik ook bij elke grote keuze, wat zou hij doen?’
Tara, grinnikend: ‘Ik kon niet eens een Xbox kopen, zonder dat ik dacht: kan ik dit wel doen? Ik moet hem bellen!’
Nick: ‘Het gold inderdaad ook voor kleinere keuzes. Voor zijn overlijden was ik veel meer onbezonnen. Nu niet meer, of in elk geval minder, ik pak dingen serieuzer aan.’

Terwijl Tara in haar thee roert, pakt Nick een volgend kaartje.

Waar konden jullie samen om lachen?

Tara: ‘Ik kon altijd ontzettend lachen hoe toon-doof papa was.’ Nick begint hierna hard te lachen.
Tara vervolgt: ‘Hij kon echt ongegeneerd meezingen met muziek, bijvoorbeeld met U2. Als ik dat hoorde dacht ik altijd: “Waar haal je het zelfvertrouwen vandaan?”
Nick: ‘Ja, hij hoorde dat echt niet. Hij vond zelf best mooi klinken, volgens mij.’

Tara: ‘Waar kon jij om lachen met hem?’
Nick: ‘Het stoeien met hem. Hij zat me altijd uit te dagen, zo van: “Krijg je praatjes? Denk je dat je sterker bent dan papa?” Ik vond dat heel leuk.’

Welke muziek doet je aan hem denken?

Nick: ‘Oh ja, welke muziek niet? U2, Chris Rea?
Tara zingt spontaan: ‘Stood still on a highway…’
Nick vervolgt direct: ‘I saw a womaaan…’ Ze schieten in de lach en knikken bevestigend.
Nick: ‘Ja, dit was de muziek die in zijn cd-wisselaar zat in de auto. Hij veranderde die cd’s ook nooit.’
Tara lacht: ‘Ja, die cd-wisselaar! Dat was eigenlijk zo hip van hem in die tijd.’

Nick: ‘Waarom doet die muziek jou aan papa denken?’
Tara: ‘Dat draaide hij in zijn auto. En met die opzwepende muziek aan reed hij ook altijd veel te hard.’
Nick: ‘Nu je het zegt! Ik denk vaak terug aan een bepaald nummer met een drumsolo waarin hij standaard harder ging rijden met inhaalmanoeuvres die eigenlijk niet verantwoord waren. Als jongetje zat ik dan vol verwondering in de auto!’

Heb je afscheid kunnen nemen? Hoe was dat?

Nick: ‘Ja, daar was jij natuurlijk ook bij. Papa was vijf of zes jaar ziek, en pas het laatste jaar wisten we dat hij niet meer beter kon worden. Als gezin konden we naar zijn afscheid toeleven. Hij heeft bijna alles van zijn eigen uitvaart kunnen plannen.’
Tara: ‘Bij afscheid moet ik als eerste denken aan het moment dat hij doodging. Toen hebben we niet zoveel meer gezegd. Het echte afscheid vond eigenlijk in het jaar voorafgaand aan zijn dood plaats, elke keer een klein beetje.’

‘Ik zag dat papa verdrietig was, ik wilde hem niet nog verdrietiger maken’

Nick: ‘Ik heb nog wel dingen tegen hem kunnen zeggen, waarvan ik dacht: ‘Ik wil dat je dit van me weet voordat je doodgaat.’’
Tara: ‘Oooh, wat goed. Ik durfde dat niet!’
Nick: ‘Nee?’
Tara: ‘Ik vind het heel jammer dat ik dat niet kon, maar ik zat zelf zo in de knoop. Ik was overstuur, vond het moeilijk om te zien dat papa zo verdrietig was. Ik wilde hem niet nog verdrietiger maken!’

Nick: ‘Als ik terugkijk, zou ik ook andere dingen hebben gezegd. Maar dat kon ik toen ook niet. En nu zou ik dat dus juist met hem bespreken. Ik zou hem bijvoorbeeld heel graag vragen hoe hij zich voelde toen zijn kinderen werden geboren. Ik wist toen nog niet dat het antwoord op die vraag heel relevant zou worden.’

Op tafel ligt een stapeltje foto’s van vroeger. Tara en Nick bekijken ze aandachtig en halen herinneringen op. Nick: ‘Op deze foto heb ik hetzelfde kapsel als papa. Dat wilde ik heel graag!’ Ze lachen. Tara: ‘Natuurlijk wilde je op hem lijken!’

—

Voor het interview hebben Tara en Nick zich laten verrassen door de gesprekskaartjes van Ik mis je. Wil je deze gesprekskaartjes ook bestellen? Dat kan via www.eo.nl/rouw.