Blog Ella | Emoties onder controle

Vooruitdenken

Veel mensen zeggen dat ik niet zo veel moet nadenken over wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Situaties die zich zouden kunnen voordoen, wat mensen zouden kunnen vragen of zeggen en hoe ik daarop zou moeten reageren. Maar ik ben nou eenmaal van kinds af aan al een scenario-denker. Dat is niet iets wat je zomaar ‘uit’ zet.

Zo kwam ik enkele maanden na de bevalling van onze zoon in een situatie terecht waar ik al vaak aan gedacht had. Ik was net weer begonnen op mijn werk, toen ik daar een familielid van een cliënt tegen het lijf liep. Ze sprak mij enthousiast aan:
“Hé daar ben je weer, bevallen en wel! Wat is het geworden?”
“Een jongetje”, zei ik.
“Wat leuk! Alles goed gegaan?”
“Nee, helaas niet. Hij werd te vroeg geboren en is overleden…”

Onder controle

Het is onvermijdelijk dat mensen je aanspreken als ze je zwanger hebben gezien. Doordat ik het scenario al had uitgedacht, kon ik goed te reageren en had ik mijn emoties onder controle. Ik wist wat ik wilde zeggen en wat niet. Welke woorden ik zou kiezen. Hoe ik het drama zo kort en neutraal mogelijk kon samenvatten. Ik had mezelf gewapend. Het overviel me niet. En zo gebeurde het dat ik de persoon in kwestie – die zich verontschuldigde en zich ongemakkelijk voelde – op haar gemak kon stellen en ter zake kon komen, want ja: werk is werk.

Het was voor mij een moment van bevestiging: dat ik mezelf ken en dat ik goed voor mezelf zorg. Mensen kunnen je adviseren wat voor jou goed zou zijn. Maar je kent jezelf het beste en je moet het op je eigen manier doen. Ze hebben deels gelijk: dat ik door het scenario-denken soms “lijd aan het lijden dat ik vrees, maar wat nooit op komt dagen”. En dat dit me soms dus onnodig kopzorgen bezorgd. Maar voor de situaties waarin het me helpt om mijn mannetje te kunnen staan, is dit het absoluut waard!

Implosie

Deed het moment me dan helemaal niets? Zeker wel. Het raakt me in mijn kwetsbaarste zijn. Het raakt een open zenuw en snijdt dwars door mijn ziel. Mijn hart zat in mijn keel, mijn hoofd voelde alsof die elk moment kon ontploffen en achteraf had ik trillende handen. Tekenen van binnengehouden emoties. Een implosie: aan de buitenkant is er weinig te bemerken, maar van binnen kolkt het.

Door de pijn toe te laten in een veilige situatie, is het mij nog niet overkomen dat de emmer overstroomde op een moment dat ik dat niet wilde

Mag die emotie er dan niet zijn? Zeker wel. Maar omdat het zo’n intieme, kwetsbare gebeurtenis is – het overlijden van je kind bij de geboorte – is dat niet iets wat ik met iedereen wil delen. En waar ik een buitenstaander zomaar mee wil confronteren. Daarom is het goed om te leren de emotie te kanaliseren. Op momenten dat je op jezelf bent – of met je directe naaste(n) – de luikjes open te zetten om je emotie eruit te laten. Door dat te doen en in veilige situaties de pijn en het verdriet toe te laten en te uiten, is het mij nog niet overkomen dat de ‘emmer van emoties’ overstroomde op een moment dat ik dat niet wilde.

De oude

Ik ben dankbaar voor het herstel wat ik bij mezelf bemerk. Dat ik op een jaar van rouw kan terugkijken en tevreden kan zijn over hoe ik er mee om ben gegaan. Met vallen en opstaan. Ik ben nog niet de oude en misschien word ik dat wel nooit meer. Maar wie zegt dat ik weer de oude moet worden? Misschien ben ik nu wel een mooiere versie van mijzelf…?! En jij?