Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Anke verloor haar man vier weken voor de geboorte van hun zoontje: ‘Er was geen donor voor hem’

2 september 2020 · Leestijd 6 min

Dennis en Anke kennen elkaar pas vier maanden als Dennis gediagnostiseerd wordt met acute leukemie. De positiviteit die het stel siert, maakt dat ze samen in het huwelijksbootje stappen en kinderen krijgen. Als Anke 34 weken zwanger is van hun tweede kindje, gaat Dennis’ gezondheid hard achteruit. Hij overlijdt kort voor hun zoontje Timo geboren wordt.

Al na twee afspraakjes was het beklonken, de liefde tussen Dennis en Anke. Opgewekt vertelt Anke over de eerste ontmoeting met haar grote liefde. Terwijl ze vanuit haar woonkamer in Mill terugblikt op hun eerste ontmoeting, is haar zwangerschapsverlof net begonnen. Anke is via ivf voor de derde keer zwanger van Dennis: ‘Toen Dennis ziek werd, hebben we vastgelegd dat dit mocht. Ik voelde dat hij dit ook zou willen.’

Positiviteit

Het positieve zien, dat was precies hetgeen wat Anke en Dennis samen probeerden vast te houden. Kort nadat ze hoorden dat Dennis acute leukemie heeft, zijn ze vastbesloten niet bij de pakken neer te zitten. Anke: ‘We hebben tijdens Dennis’ chemokuren onze bruiloft gepland en namen voor kinderen verzonnen. We wilden mooie herinneringen maken.’ Ondertussen bleven Dennis en Anke ook realistisch: ‘Toen we hoorden dat Dennis leukemie had, werd ons verteld dat de overlevingskans vijftig procent was.’ Door het nieuws wat ze gaandeweg kregen, werd de overlevingskans steeds kleiner.

‘We hebben onze bruiloft gepland en namen voor kinderen verzonnen’

De eerste chemokuur sloeg niet aan en voor Dennis’ behandeling blijkt een anonieme stamceldonor gevonden te moeten worden. ‘Dat was heftig nieuws’ zegt Anke. ‘Maar, we hebben nooit de kop in het zand gestoken. Dennis zei zelf altijd: “Ik heb een enorm mooi leven gehad. Ik heb gewerkt, heb mooie vrienden en kom uit een warm gezin. Er zijn mensen die het veel slechter hebben dan ik.” Dat was zijn instelling en zo bleven we het positieve zien.’

Donor

Het laatste stukje hoop wat Anke en Dennis hadden, valt weg wanneer het kersverse echtpaar de dag na hun bruiloft te horen krijgt dat er geen geschikte stamceldonor gevonden is. Volgens de verwachtingen heeft Dennis nog maar vier maanden te leven. Anke: ‘Toch konden we ook daarna de knop omzetten. We gingen kijken naar wat er nog wel was.’

‘Hij dacht: Als er geen donor voor mij tussen zit, red ik er misschien wel een ander leven mee’

Anke en Dennis besluiten een ivf-traject in te gaan. Ondanks dat ze weten dat Dennis de geboorte misschien niet meer meemaakt, stemt de wetenschap dat er later een kind van hem op de wereld rondloopt hem al positief. In de tijd die Dennis thuis doorbrengt, zette hij zich in voor stichting Matchis. ‘Hij ging stamceldonoren werven en hoewel hij een kleine hoop hield dat er voor hem een geschikte donor tussen zou zitten, wist hij dat die kans heel klein was. Hij dacht: Als er niemand voor mij tussen zit, red ik er misschien wel een ander leven mee. Bovendien haalde hij uit het onder de aandacht brengen van stamceldonatie veel energie.’

Stabiel

Wanneer Anke een paar maanden zwanger is, sloeg een therapie die Dennis in Duitsland krijgt aan. Hij was twee maanden vrij van leukemie, maar de ziekte bleek zo heftig te zijn dat het terugkwam. Anke vertelt dat er vervolgens toch een vrij stabiele periode aanbrak: ‘Dennis kreeg lichte chemo en deed het daar best goed op. Hij had weliswaar een lage weerstand en belandde zo nu en dan in het ziekenhuis met een infectie, maar naar omstandigheden ging het goed.’

In die periode werd dochter Robin geboren. De gezondheid van Dennis was negen maanden na haar geboorte nog steeds relatief stabiel, daarop besloten Anke en Dennis opnieuw een ivf-traject in te gaan om een broertje of zusje voor Robin te krijgen. Toen Anke weer zwanger werd, maakte ze zich weinig zorgen: ‘Ik ging ervanuit dat Dennis wel bij de bevalling zou zijn. Het leek allemaal goed te gaan.’

Compleet gezinnetje

Dennis bleef echter realistisch, iets wat Anke hielp toen het plotseling bergafwaarts ging met Dennis’ gezondheid. ‘Ik was 34 weken zwanger toen we hoorden dat de artsen niets meer konden doen voor Dennis. We wisten al een tijd dat dat moment zou komen, maar toen het er eenmaal was, was het heftig. We hadden toch nog de hoop dat we een foto van ons complete gezinnetje konden maken. Die foto is er nooit gekomen.’

‘We hoopten op een foto van ons complete gezinnetje. Die foto kwam er nooit’

Los van al het verdriet wat er die dagen was, vertelt Anke, zorgde Dennis ervoor dat iedereen met een lach de ziekenhuiskamer verliet. ‘We hebben naaste familie verteld dat we een zoontje kregen en dat we hem Timo zouden noemen. Het was een beetje alsof Timo al geboren was. Geluk en verdriet kwamen toen zo enorm dicht bij elkaar.’ De laatste dagen bezocht Dennis met de wensambulance nog een keer zijn ouderlijk huis en het appartement waar hij met Anke woonde.

‘We hebben alles bewust afgesloten, dat geeft mij ook veel rust’ vertelt Anke. ‘Toen alles was gezegd en iedereen langs was geweest, hoopte hij dat hij snel zou overlijden. Hij zat er niet op te wachten dat mensen hem aan zouden gaan staren omdat er niets meer te zeggen was. De volgende ochtend stierf hij.’

Genieten

Vier weken na Dennis’ overlijden wordt Timo geboren. Anke: ‘Ik ben veel geholpen in die tijd en heb daardoor een goede bevalling en een fijne kraamtijd gehad. Ik ben blij met onze twee kinderen en iedereen die er nog wél is. Ondanks het grote gemis probeer ik te genieten van alle dingen die er wel zijn, dat zou Dennis ook gedaan hebben.’

Soms voelt Anke nog Dennis’ aanwezigheid. ‘Als ik een grote beslissing moet maken, is er vaak iets wat me laat zien dat ik het moet gaan doen. Dan voel ik wat Dennis vindt. Toen ik in mijn eentje in de auto stapte op weg naar de twintigwekenecho startte precies het nummer Beautiful Day. Een lied wat voor Dennis veel betekende. Op zo’n moment weet ik dat Dennis erbij is. Ik zeg tegen de kinderen: “Papa kunnen we niet zien, voelen of ruiken, maar hij is er wel altijd.”’

Anke4

Net zoals Dennis zich inzette voor stichting Matchis, genereert Anke ook aandacht voor stamceldonatie. Met de verkoop van het boek Papa’s Bloed, wat Dennis schreef tijdens zijn periode van ziekte, en het boek Mama’s Moed, wordt geld opgehaald voor Stichting Matchis. Op de website Papa’s Bloed is een korte documentaire te zien over Dennis.

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--