Maartje (37) reist door Azië na het overlijden van haar vrouw: ‘De lange busritten waren verplichte stilzit-momenten’

Anouk

De dag die ik nooit meer zal vergeten is de dag waarop mijn vrouw Anouk (38) de diagnose borstkanker kreeg. Al meteen was duidelijk dat het ongeneeslijk was en ze niet meer beter zou worden. Ineens was onze toekomst samen weg. Ik moest leven met het feit dat ik haar zou verliezen en zij zou de tijd die ze nog had moeten leven met het feit dat ze wist dat ze dood zou gaan. Een zware taak, maar ons motto was: zoveel mogelijk genieten en uit het leven halen wat erin zit. En ik kan echt zeggen dat we dat gedaan hebben, samen. Maar hoe geef je je leven vorm als de liefde van je leven er niet meer is? Als je alleen verder moet?

‘Ik probeerde zoveel mogelijk te genieten, dat had ik immers beloofd aan Anouk.’

De dagen, weken en maanden na haar overlijden gingen voorbij. Ik probeerde het leven op te pakken, binnen een week was ik weer aan het werk. Niet volledig omdat ik wist dat dat niet verstandig zou zijn, maar werken gaf me structuur. Me bezig houden met de relatief simpele problemen van anderen gaf me de afleiding van mijn eigen verdriet.
Daarnaast probeerde ik zoveel mogelijk te genieten, want dat had ik immers beloofd aan Anouk. Genieten voor twee, omdat zij dat niet meer kan. Ik proostte op het leven, maar bij elke proost voelde ik verdriet. Zo kon ik niet doorgaan. Om weer echt te kunnen proosten en echt te kunnen genieten in de toekomst moest ik iets doen. Terug naar mezelf, aangewezen zijn op mezelf en mijn verdriet toelaten.

Vlucht

Al snel besloot ik te gaan reizen en binnen twee maanden zat ik in het vliegtuig naar Azië. In het begin met een beetje onbegrip van mijn omgeving; in hun ogen was ik kwetsbaar en had ik vrienden en familie om me heen nodig. Ze dachten dat het misschien een vlucht zou zijn. Maar thuis blijven, dat was een vlucht. Thuis kon ik blijven rennen, werken, met vrienden afspreken en mijn hoofd in het zand steken. Dit is mijn reis, op zoek naar mezelf in mijn nieuwe toekomst.

‘Alles is anders en niets is meer vanzelfsprekend.’

Maar wat wilde ik eigenlijk? Ik wilde gewoon weer een normaal leven, een normale toekomst. Dat wat ik had opgebouwd samen met Anouk. Dat was mijn leven, ons leven samen. Maar alles is overhoop. Alles is anders en niets is meer vanzelfsprekend.

Nooit meer hetzelfde

Ik wilde mijn leven terug. Maar mijn leven zou niet meer terugkomen zoals het was. Het zou nooit meer hetzelfde zijn. En dat was niet te bevatten. Ik moest een weg vinden daarmee om te gaan en mijn eigen leven weer een beetje terug te krijgen. Accepteren dat wat er was met Anouk niet meer is en niet meer komt, nooit meer.

Dus daar ging ik, als 35-jarige weduwe met mijn backpack op reis. Niets gepland en niets vastgelegd. Voelen wat goed voelt en doen wat ik wil. Loslaten van alle vastigheden en structuren in Nederland en op naar het avontuur.

Reis naar mezelf

In het begin rende ik eigenlijk net zo hard door als ik in Nederland deed. Van ’s ochtends zeven uur tot s avonds tien uur liep ik door steden en zorgde dat ik vooral bezig was. Ik was moe en misschien leek het in het begin een soort uitputtingsreis te worden, maar de lange busritten waren verplichte stilzit-momenten. Momenten waarin ik niets anders kon dan tot mezelf komen. Nadenken, uit het raam staren, muziek luisteren en de tranen kwamen vanzelf.

‘De lange busritten waren verplichte stilzit-momenten.’

Met de tranen kwam er ook meer ruimte voor rust. Niet meer elke dag rennen, maar ook af en toe op de rem. Ruimte om stil te staan bij mijn gevoel. Iets wat ik eerst probeerde te ontlopen, laat ik nu toe. Mijn verdriet mag er zijn, mijn verdriet is er. Het reizen bracht me zoveel: nieuwe indrukken, nieuwe culturen en avonturen, nieuwe mensen. Maar het belangrijkste is dat ik een reis naar mezelf heb gemaakt.

Verdriet en geluk

Inmiddels ben ik alweer ruim vijftien maanden in Azië en schrijf ik deze blog vanuit een hangmatje met uitzicht op zee op een tropisch eiland in Thailand. Dat klinkt heerlijk en ja, het is hier heerlijk en ik kan ook echt weer genieten van het leven. Maar dat wil niet zeggen dat de pijn en het verdriet er niet meer is. Ik heb geleerd dat verdriet en geluk naast elkaar mag en kan bestaan. Het is goed dat te realiseren en steeds vaker komt er met een traan een glimlach aan een herinnering. Ik ben ontzettend dankbaar voor mijn leven met haar. Voor altijd koester ik de herinneringen samen. Ik haal nog steeds elke dag kracht uit haar positieve woorden.

‘Het leven is zo mooi, maar tegelijk ook zo kwetsbaar.’

Waar mogelijk geniet ik nu voor twee, omdat het leven zo mooi is, maar tegelijkertijd ook zo kwetsbaar. Als ik even niet kan genieten laat ik mijn verdriet toe. Met een lach en een traan, maar met Anouk heel dichtbij en voor altijd in mijn hart, ga ik mijn nieuwe eigen toekomst tegemoet.