Blog Nienke | ‘Het zijn misschien vreemde vragen die door mijn hoofd schieten’

6 oktober 2023 · Leestijd 4 min

· ·

Peter wil graag dat zijn as op verschillende plekken wordt uitgestrooid. Een jaar geleden vertrekt Nienke daarom naar Texel, om daar voor het eerst een beetje as achter te laten. “Bij het openschuiven van de urn voel ik me verdrietig. Alsof ik nu pas besef dat dit poeder het enige is dat ik nog van mijn man heb.”

Peter is gecremeerd en zijn wens was om in kleine beetjes op verschillende mooie, of voor ons betekenisvolle plaatsen, uitgestrooid te worden. Het allerlaatste beetje van zijn as zal met mij meegaan in mijn kist, tegen de tijd dat ik er niet meer ben. Voor een deel van de as had hij al suggesties,en voor de rest mag ik zelf mooie plekken uitzoeken.

Dikke Van Dale

Eén van de locaties die Peter uitkoos, is een bijzondere plek in de duinen van Texel. Ieder jaar gingen we samen een paar dagen in november naar dit heerlijke Waddeneiland om uit te waaien. Een paar maanden na zijn dood heb ik dan ook een datum geprikt om daar, op het eiland, wat as uit te strooien. Online heb ik hiervoor een klein strooibusje besteld.

En dan... De eerste keer dat je zo’n busje gaat vullen. De definitieve urn heb ik op dat moment nog niet, dus de as van Peter zit in een asbus van het crematorium. Naar mijn idee doet het qua formaat, kleur en gewicht nog het meeste denken aan de laatste editie van de Dikke Van Dale.

Geurtjes

Ik had vooraf niet bedacht dat dit vullen een bijzondere ervaring zou zijn, dus zit ik op een middag vlak voor ik aan het eten begin alleen aan de keukentafel met de as. Hoe zal de as eruitzien? Ruikt het naar open haard of een volle asbak als ik de bus openschuif? Het lijken misschien vreemde vragen, maar ze schieten wel degelijk door mijn hoofd. Ik haal diep adem en voorzichtig maak ik de zegel van de urn los om daarna het dekseltje open te schuiven.

'Het allerlaatste beetje van zijn as zal met mij meegaan in mijn kist'

Gelukkig ruik ik geen vreemde luchtjes. De as ziet eruit als grijs met witte zandkorreltjes. Bij het openschuiven voel ik me ineens verdrietig. Alsof ik nu pas besef dat dit poeder op de keukentafel het enige is wat ik nog heb van mijn man.

Theelepel

Een tijdje blijf ik zo zitten en dan ben ik klaar voor de volgende stap; het vullen van de kleine koker. Hoe ga ik dit busje vullen zonder knoeien? Verschillende scenario’s komen voorbij in mijn hoofd, maar uiteindelijk ga ik voor een theelepeltje uit de keukenlade en vul daar voorzichtig het kleine busje mee.

Suf voor mij uit starend zit ik met het theelepeltje en de grote asbus. En nu? De theelepel in de vaatwasser en weer terug in de keukenla vind ik ineens een raar idee. Uiteindelijk kies ik ervoor het lepeltje ook in de asbus te doen, voor een volgende keer.

Al met al heeft dit klusje nog geen half uur geduurd… maar ik ben kapot, moe en leeg. Eten koken gaat deze dag niet meer gebeuren. Ik ga mijn bed in en slapen. De volgende dag strooi ik het eerste kokertje as uit op Texel. En ik weet zeker: ik ga nog heel veel mooie en betekenisvolle plekken vinden om kleine beetjes as uit te strooien.

Blog Nienke | 'Aan de mensen die ik vroeger voor gek verklaarde: sorry'