‘Wat een avontuur moest worden, werd onze grootste nachtmerrie’

11 juli 2023 · Leestijd 7 min

· · ·

Als Ingeborg en haar man Tim naar Aruba verhuizen, willen ze daar meer tijd met het gezin doorbrengen. De tijd met hun jongste dochter Fay (3) is helaas veel korter dan zo ooit hadden gedacht.

“Fay wist precies wat ze wilde, hoe klein ze ook was. Ze was lief en zorgzaam, maar bepaalde ook wat er gebeurde in huis. Ik was bang dat haar grote broer Tycho haar per ongeluk pijn zou doen, maar het was eerder andersom,” lacht Ingeborg.

De kleine Fay.

Na een heftige start als baby – Fay had vocht in haar nek en onderging meerdere operaties – ontwikkelt het meisje zich goed. Als hun dochter anderhalf is, neemt het gezin een levensveranderend besluit: ze verhuizen voor drie jaar naar Aruba.

Meer gezinstijd

Ingeborgs man Tim is Sergeant bij de Mariniers en gaat op Aruba werken. Daarnaast ziet het stel kans om op het eiland meer tijd met het gezin door te brengen.

'De dokter zag hoe ziek ze was en belde direct de ambulance'

Even voor de emigratie begint Fay uit het niets te spugen. Als daar ’s nachts heftige koorts bij komt, belt Ingeborg de dokter.“Ik dacht aan een maagzweer.” De volgende dag tijdens de doktersafspraak valt Fay steeds in slaap. “De dokter zag in hoe ziek ze was en belde direct de ambulance.”

Fay heeft een hersenvliesontsteking. Gelukkig zijn ze er op tijd bij. Ze krijgt een hoop tests, maar de schade lijkt beperkt. “De dokter zei: ‘Ze is verder gezond, ga lekker genieten op Aruba.’ Dus dat deden we.”

Aruba

Het is wel even wennen op het eiland. “Iedereen dacht: heerlijk, daar heb je alleen maar vakantie.” Maar de hitte is overweldigend, vooral voor Ingeborg en Fay, en nieuwe mensen leren kennen kost een hoop energie.

“Na een jaar hadden we eindelijk onze draai gevonden. Fay was inmiddels drie en kon lekker met Tycho samen spelen. Ik werkte minder dan in Nederland, dus ik bracht meer tijd met de kinderen door. Achteraf ben ik daar extra dankbaar voor.”

'Mama, au'

Sinds haar hersenvliesontsteking klaagt Fay bij vlagen over hoofdpijn. De arts vermoedt migraine, maar dan krijgt ze ineens weer hoge koorts. “Mama, au,” zegt Fay, wijzend naar haar voorhoofd. Bellend met de assistent van de arts, herkent Ingeborg in zijn vragen de checklist op een hersenvliesontsteking. “’Dat heeft ze al gehad,’ zei ik.” De kans dat deze ontsteking twee keer voorkomt, is heel klein.

“Het zal een virus zijn, kijk het even aan.” Met dat nieuws zitten Ingeborg en de zieke Fay thuis. Van slapen komt het amper. Na twee dagen pakt Fay eindelijk wat rust. Het gezin heeft net hun avondeten op, als Fay vrolijk roept: ‘Mama, papa, wakker!’
“Zie je wel, dacht ik. Haar koorts was gezakt. Ze had gewoon slaap nodig.”

Niet alweer

“’Wil je iets drinken?’ vroeg ik haar. Fay antwoordde, maar ik verstond haar niet.” Doe je speen even uit, zegt haar vader. Maar Fays antwoord blijft onverstaanbaar. “Even later draaiden ook haar ogen weg. Ze werd spastisch en begon te kreunen. Dit was foute boel.”

Met Fay gewikkeld in een doek – ze had op dat moment alleen een luier aan – haasten de ouders en Tycho zich naar het ziekenhuis. Het onvoorstelbare blijkt toch het geval: ze heeft weer een hersenvliesontsteking. “Haar ene pupil was klein, de ander groot. De ontsteking drukte deze keer dus ook op haar hersenen.”

Geen toetje

Om te weten welke antibiotica Fay nodig heeft, moet er vocht uit haar ruggenmerg worden gehaald. “Ze kon niet verdoofd worden. Ze had vroeger al trauma opgelopen door prikken, dit zou afschuwelijk worden.” Ingeborg is even stil.

“Ik nam Tycho mee naar de gang,” gaat ze verder. “En daar zat ik dan. Een krijsende Tycho op schoot, want we waren vertrokken voordat hij thuis zijn toetje kon eten. Ondertussen belde ik een vriendin om te vragen of ze Tycho kon opvangen en op de achtergrond hoorde ik Fay gillen in haar hokje,” vertelt Ingeborg geëmotioneerd.

'Ik wist niet waar ik me op moest voorbereiden'

Tycho wordt opgehaald en Ingeborg treft Fay aan in paniek en met veel pijn. Zeven prikken in haar rug hebben niets opgeleverd, dus ze krijgt alsnog een breed spectrum aan antibiotica. “Oké, dacht ik, we weten in ieder geval wat er nu komen gaat. Kinderafdeling, antibiotica, morfine en twee weken ziekenhuis.”

Ernstige zorgen

Maar de medicijnen werken niet. Fay blijft spastisch bewegen. “’Meisje,’ zei ik. ‘Doe maar rustig. We zijn hier, je mag gaan slapen.’” Ingeborg vraagt haar man de eerste nacht bij Fay te blijven. “Bij eerdere opnames bleef ik altijd bij haar. Maar ik moest nu bijkomen. ‘Dan doe ik de rest van de weken,’ zei ik.”

De volgende ochtend belt Tim dat Ingeborg moet komen. “Ik wist niet waar ik me op moest voorbereiden.” In de lift van het ziekenhuis spreekt Fays kinderarts haar aan. “’Oh, jij bent de moeder van Fay,’ zei ze. ‘We maken ons ernstig zorgen.’”

Colombia

Fay is die nacht gereanimeerd en ligt aan de beademing. Ze moet zo snel mogelijk naar een kinder-IC in Colombia, want op Aruba is onvoldoende expertise. “Colombia?! En wij moesten het organiseren. Gelukkig werden we geholpen door Defensie, maar alsnog moesten we veel regelen.”

Urenlang belt Ingeborg en wacht ze op telefoontjes. “Tycho moest bij die vrienden blijven, maar hoe leg ik dit aan hem uit? Hoe lang gaan we? Ik was met zo veel bezig, dat ik niet eens echt bij Fay was geweest.”

Hoor je haar hartje?

Dat laatste doet nog veel pijn. Want tijdens de regel-storm komt de arts binnen. “’Zeg het maar gewoon,’ zei Tim.” Het nieuws is niet te bevatten: Fay heeft geen hersenactiviteit meer. “Tim sloeg met zijn vuist tegen een kast en stortte vervolgens compleet in. Ik huilde, maar voelde het niet. Dat kwam pas later.”

“Toen moesten we het aan Tycho vertellen…" gaat Ingeborg verder. "Het ongeloof stond in zijn oogjes.” Ze leggen het hem rustig uit, alsof ze hiervoor geoefend hebben. “Nu ademt ze nog, hoor je haar hartje? Maar eigenlijk is ze er niet meer.”

Ingeborg en Tim houden hun dochter om beurten vast als het apparaat dat hun dochter in leven houdt, wordt ontkoppeld. “En na een tijdje overleed ze, we merkten het niet eens. Het was heel onwerkelijk.”

Uitvaartcentrum

Op Aruba is het gebruikelijk dat overledenen meteen worden meegenomen. “Ik was daar niet klaar voor. Gelukkig zei de uitvaartondernemer: ‘Oh, it’s a baby. I have time.’ Het idee dat Fay in het uitvaartcentrum alleen in zo’n koelkast lag vond ik afschuwelijk. We mochten haar maar eens per dag bezoeken.”

Daarom regelt Defensie dat er telkens twee van Tims collega-mariniers 24 uur per dag waken bij de deur van het uitvaartcentrum. Ingeborg: “Dat hielp me enorm, ik wilde niet dat ze alleen was.”

Terug in Nederland

Een week na Fays overlijden heeft Ingeborg “de ergste vlucht van mijn leven.” Nadat ze de kist met haar dochters lichaam af moet geven bij de bagageruimte, vliegt het incomplete gezin naar Nederland om Fay te begraven. “Haar uitvaart was statig en prachtig, het voelde haast koninklijk, door alle mariniers in uniform.”

“Die maanden in Nederland voelde ik me een zombie, alles ging op de automatische piloot. Maar ik stortte niet in, waarom was dat? Toen we terugkwamen op Aruba, begreep ik het. Hier was ons leven, Fay was in alles aanwezig.” Tim wil weg van het eiland, zo snel mogelijk. Ingeborg twijfelt. “Maar Tim kon hier niet meer blijven.”

Het kan wel

Sinds november vorig jaar wonen Ingeborg, Tim en Tycho weer in hun Nederlandse huis. “Verdriet is er zeker, ons leven is kapot. Nu voel ik nog weinig hoop, maar we moeten er voor Tycho zijn,” zegt Ingeborg met gebroken stem.

Steun haalt ze uit een bericht van een moeder uit Aruba, die ook haar kind verloor: “In Fays condoleanceboekje schreef ze: ‘Na drie jaar kan ik zeggen dat ik weer gelukkig ben.’ Dat vonden we heel mooi. Het kan dus wel.”