Blog Anemoon | ‘Kerst en nieuwjaar voelen anders zonder Mees’

16 januari 2024 · Leestijd 3 min

· · ·

Anemoon geniet van de lichtjes, de aangeklede tafels en het gezelschap. Maar die lege stoel waar Mees ooit zat, blijft voelbaar. Om hun verlies aandacht te geven, gaan Anemoon en Arjan in het donker op pad.

“Begint hier de zee?”, vraag ik vertwijfeld aan Arjan. Het is oudjaarsavond en aardedonker. De maan en de sterren laten zich niet zien vanavond. De lucht licht alleen af en toe eventjes op door een zwak schijnsel van de vuurtorens van Ameland en Terschelling.

Botsen of struikelen

Het waait hard en de regen komt met bakken uit de lucht. Het regent zelfs door onze waterdichte broeken heen. Ik snap nu waar het spreekwoord geen hand voor ogen zien vandaan komt, want we zien echt niets, zelfs elkaar niet. Op de tast pakken we elkaars hand, om te voorkomen dat we tegen elkaar op botsen of struikelen over een stuk aangespoeld hout. Houvast zoekend in het donker.

Party pooper

Verre van de ideale omstandigheden zou je denken, en toch geniet ik van deze zelfverkozen wandeling. De feestdagen rondom kerst en nieuwjaar voelen anders zonder Mees. De feestjes en etentjes buitelen over elkaar heen en daar doe ik graag aan mee. Ik geniet van de lichtjes, de mooi aangeklede tafels en het gezelschap, maar de lege stoel sinds Mees’ dood is ook altijd voelbaar. En nu we ons derde jaar zonder Mees ingaan, vind ik het soms lastig om te midden van het feestgedruis aandacht te vragen voor ons verlies. Bang om de party pooper te zijn.

foto 1 mag het donker zijn — Oud en nieuw toen Mees er nog was.

Maar het verlies wil aangekeken worden. Ik voel hoe het me de adem ontneemt. Het verstikt in glitterjurken, kerstliedjes en cocktails wanneer we van feestje naar feestje hollen. Rouw heeft ruimte nodig. Niet alleen figuurlijk, maar soms ook letterlijk. Dus gaan Arjan en ik naar buiten, om met het verlies onder onze arm het donker in te stappen.

The magic

We lopen van strandpaal naar strandpaal en voelen wat er te voelen is. Over de volle bandbreedte. In stilte lopen we door. Met elke stap val ik steeds meer samen met de omgeving. Het is nu niet alleen stil en leeg om mij heen, maar ook in mijzelf. And that’s where the magic happens. Want in die leegte kan er ook ontvangen worden.

Anemoon brengt licht in het donkere Drenkelingenhuisje op Terschelling.

Even later komen we aan bij het Drenkelingenhuisje en vieren we opnieuw feest, maar dit keer ingetogen, in lijn met waar we zijn. Op deze plek waar vroeger drenkelingen in de luwte op kracht konden komen, ontsteken we stilletjes wat sterretjes, proosten we op Mees met perenlikeur uit onze tuin, en eten we een oliebol. Ik voel me ontspannen. Een goed begin van het nieuwe jaar. Het licht kan weer naar binnen.