Blog Jurgen | 'Vaak sta ik jankend te lachen bij die kast'

29 juni 2023 · Leestijd 3 min

· · ·

Jurgen gaat door zijn kast vol herinneringen aan de tijd dat zijn dochter Luna nog leefde. Wat hij ook pakt, direct voelt hij de aanwezigheid van zijn dochter: "Ineens hoor ik dan Luna’s stem weer, of ruik ik haar."

Daar sta ik dan, voor onze herinneringenkast die we kochten toen Luna ziek was.

Stabiel slecht

Ergens in 2017 gingen we met z’n vieren naar de meubelzaak om spontaan een nieuwe kast te kopen. Een kast om mooie en dierbare herinneringen in te zetten. Geld speelde geen rol, als dat ding maar snel geleverd werd. We wisten immers dat Luna bij de dag leefde. Elke dag was er één, en het zou elke dag een beetje slechter met haar gaan. We noemden haar toestand, tegen beter weten in, stabiel slecht.

De kast was op voorraad, hij moest alleen nog de juiste kleur krijgen. En toen stond hij er ineens: een grote vitrinekast met twee glazen schuifdeuren en een dressoir eronder.

Het klopte meteen; een kast voor onze dierbare herinneringen. Eenmaal in huis werd hij direct ingericht door Senna en Luna. Alles wat een bijzondere betekenis had, werd er netjes in gezet.

Onbewust werden de vier linker planken voor Luna, de twee rechterplanken voor Senna, de bovenste plank voor mama en ik kreeg de onderste voor mijn miniatuur racewagentjes.

Laatste wens

Nu sta ik weer voor de kast, de linker deur geopend. Ik haal wat spulletjes door mijn handen en blader door het fotoboek over Luna's laatste wens.

Luna's kanker was zo zeldzaam en agressief, dat ze waarschijnlijk nog een week of twee te leven had. Daarom werd Stichting Make-a-Wish benaderd: Luna wilde met ons trouwen, omdat wij getrouwd zijn voordat zij werd geboren. Haar wens kwam uit en hierna zelfs nog een aantal bonuswensen. Trouwen als gezin is een herinnering die we koesteren. En de kast bewaart een aantal dingen die we nog kunnen vastpakken.

Onze echte trouwringen met blauw diamantje, bijvoorbeeld, die in een week geregeld werden. Een heuse ceremonie op een indoorstrandlocatie, de foto’s die we maakten bij de Aziatische olifant. Ik sta vaak jankend te lachen of lachend te janken bij de kast.

Geen paniek

Wat een karaktertje en vastberadenheid had Luna. Perfectie op een hoog niveau, alles moest kloppen en binnen de lijntjes gekleurd. Op zo’n moment voel ik haar aanwezigheid weer. Een fijn gevoel, maar ook een gevoel dat ik oh zo mis.

Het mooie van de kast is: als ik een moment uitkies, haal ik dat helemaal terug in mijn gedachten en beleving nu. Ineens hoor ik dan Luna’s stem weer, of ruik ik haar. Ik raak er niet meer van in paniek. Als het komt, dan komt het. Is het er een keer niet, dan zal ze het wel te druk hebben, waar ze ook is.

De kast sluit ik weer. “Ik mis je, kleine dondersteen,” zeg ik tot slot. Tot ooit, tot weerziens.