Blog Anemoon | ‘De avond van het ongeluk schoot ik als vanzelf in de overlevingsstand'

4 september 2023 · Leestijd 4 min

Anemoon ondergaat traumatherapie voor het ongeluk van haar zoon Mees. Onder begeleiding keert ze terug naar die mistige avond. “Ik denk aan hoe Mees daar zo stil lag in het ziekenhuisbed, een prachtig kind in de bloei van zijn leven.”

Ik zit aan tafel. Voor mij staat een futuristisch ogend voorwerp. Er zit een blauw licht op, dat van links naar rechts en terug beweegt. Het doet me denken aan KITT uit Knight Rider, een pratende auto met een bewegend licht aan de voorkant, die in de Amerikaanse serie uit de jaren 80, samen met Michael Knight de misdaad bestrijdt. Ik bleef er als kind elke week voor thuis.

Demonen vangen

Maar vandaag gaan we geen boeven vangen, hooguit demonen in mijn hoofd. Ik krijg namelijk voor het eerst EMDR. De lamp die voor mijn neus staat, hoort bij de therapie die helpt als je last blijft houden van de gevolgen van een schokkende ervaring. In mijn geval de beelden die me achtervolgen na het ongeluk van Mees.

Ik vind het best spannend, merk ik, en ga even verzitten terwijl ik een slok thee uit een kartonnen bekertje drink. Mijn gedachten gaan terug naar de lange nacht waarin Mees op de intensive care lag. “Ga maar even terug naar dat beeld,” zegt de psycholoog vriendelijk.

Blauw hemd

Tranen wellen op in mijn ogen. De lamp zoeft heen en weer. “Wat komt er nu?” vraagt ze. Ik denk aan hoe Mees daar zo stil lag in het ziekenhuisbed, een prachtig kind in de bloei van zijn leven, met een sterk lijf in een blauw hemd, gekoppeld aan allerlei slangen en apparaten. “Blijf daar maar even bij”.

'Ik denk aan Mees' mooie geschaafde hand die onder het laken uit kwam'

Mijn ogen volgen KITT, het blauwe licht doet zijn werk. Nieuwe gedachten poppen op. Ik denk aan hoe claustrofobisch de IC voelde. Aan de cijfers op de monitor die ik onvoldoende begreep, maar evengoed nauwlettend in de gaten hield, alsof ik daarmee grip had op de verpletterende en onomkeerbare situatie. Aan de bedden die het lieve personeel naast Mees’ bed hadden geplaatst, zodat we de laatste nacht bij elkaar konden liggen. En aan Mees zijn mooie maar ook geschaafde hand die onder het laken uit kwam. Een beeld dat me niet meer loslaat.

Snotpegel

KITT licht weer op, net als vroeger in de serie wanneer de superauto Michael te hulp schoot in benarde situaties. Ik hoop dat mijn eigen KITT dezelfde gaven bezit, want inmiddels is niet alleen mijn mascara uitgelopen, maar hangt er ook een snotpegel aan mijn neus die ik met de achterkant van mijn hand zonder veel succes probeer weg te vegen.

“Ik kon Mees niet redden,” vervolg ik. “Ik heb hem uit liefde moeten laten gaan. Maar man, wat mis ik hem”. Het komt er met horten en stoten uit. De snotpegel is nu ook weer terug. Vakkundig reikt de psycholoog mij een doos tissues aan.

Overlevingsstand

‘Gestold verdriet’ klinkt het meerdere keren in mijn hoofd, alsof het KITT zelf is die tegen me praat. Verwonderd luister ik ernaar. Ik besef me dat ik de avond van het ongeluk als vanzelf in de overlevingsstand ben geschoten, als een soort reddingswerker in de puinhopen van mijn eigen bestaan.

Maar vandaag hoeft dat even niet. Dus stroomt er smeltwater en laat ik het verdriet er in volle hevigheid zijn. Want precies daar zit ook de liefde. De herinneringen aan het ziekenhuis zijn zwaar en ik voel me moe, maar het is oké.

Breken

We hebben te breken, weet ik inmiddels uit ervaring, want dan kan ook het licht naar binnen. En KITT? Die staat onverwoestbaar voor me in zijn ‘surveillance mode’ en heeft me vandaag geholpen, zoals alleen KITT dat kan.