Nadja’s man werd vermoord: Op de straatstenen liggen de geboortekaartjes die hij wilde posten

Drie biertjes

Als Nadja de lange, knappe man ziet staan, krijgt ze tot haar verrassing meteen een warm gevoel. Een Nederlander, net als zij gek op reizen en avonturen. Beiden wonen in Londen. De avond vliegt voorbij. En drie biertjes later weet ze het wel: met deze man wil ze oud worden.

Over the moon

Ze praten eindeloos. Na mooie reizen en een bruiloft, volgt uiteindelijk ook een zwangerschap. “Toen Jeroen het cadeautje met babykleertjes uitpakte, zei hij: ‘Echt waar, Nadja?’ Hij tilde me op en draaide me breed lachend in het rond.”

Het geluk is groot als Fleur er eindelijk is. “Onze prachtige meid. Jeroen was helemaal over the moon.”

Keukenmes

Elf dagen na Fleurs geboorte gaat Jeroen gauw even naar de brievenbus met de geboortekaartjes. “Ik ben zo weer terug.” Maar vijf meter van hun Londense voordeur steekt een psychotische man die toevallig langsloopt met een keukenmes op Jeroen in. Hij is op slag dood. Op de straatstenen liggen de geboortekaartjes die hij wilde posten.

Londense straatstenen

“Alle dromen, plannen, wensen voor mijn leven waren kapot. Achtergebleven met Jeroens bloed op de straatstenen in Londen. Alles was zwart.”

'Met deze man wil ik oud worden'

Twee maanden later reist Nadja met Fleur naar haar ouders in Nederland, helemaal uitgeteld van het zorgen voor een baby, gesprekken met politie en het regelen van de afscheidsbijeenkomst.

Gejankt

“Mijn moeder stuurde me elke dag het bos in. Daar begon ik voor het eerst weer ruimte en tijd te voelen. Ik heb kilometers gewandeld, gejankt, gepraat met Jeroen. Als ik terugkijk, is daar het leven weer begonnen. Mijn moeder is een heel wijze vrouw. Fleur heeft mijn leven gered, mijn moeder dat van ons.”

Een paar maanden later koopt Nadja een huis in de buurt. Ze begint een leven op te bouwen in Nederland. Zonder man, zonder vrienden in de buurt. “Het is overleven.”

Uitzichtloos

Na twee jaar volgt nog een klap. Haar moeder sterft. Nadja is doodmoe van het zorgen voor haar peuter, haar moeder, de hond, haar vader. Obsessief pakt ze kasten in en uit. Alles moet steeds opnieuw een plekje krijgen. Het leven lijkt uitzichtloos. Als ze vier weken later in de garage staat, hoort ze haar moeders stem: ‘Ga op reis, meid.’ “Mijn moeder wilde dat ik weer ging leven.” 

Hoop

Het is niet de enige keer dat Nadja haar moeders stem hoort. Als ze tijdens een boswandeling bij een kapelletje stopt, hoort ze haar vragen: “Waarom denk jij dat jij Nadja heet?” Even is Nadja stil. Dan vertelt ze wat haar naam in het Russisch betekent: hoop.

Ups en downs

Nadja neemt een besluit: “Ik wilde het verdriet en gedoe achter me te laten en ging inderdaad op reis.” Reizen in Azië met een groot verdriet en een klein kind blijkt intens. “Het was zwaarder en eenzamer dan ik dacht.” Door ups en downs leert Nadja het leven zonder Jeroen te accepteren. “Langzaam werd ‘just the two of us’ gewoon Fleur en ik samen.”

Boem. Opeens is het er weer

Na twee lange reizen is Nadja weer terug in Overijssel. Het gemis overvalt nog steeds. “Zoals gister. Boem. Opeens is het er weer. Fleur had zwemles en de badmeester legde haar uit hoe ze moest duiken. ‘Ga maar,’ zei hij tegen haar.

'Ik voelde trots, vreugde én tegelijk intens gemis'

Ze dook en zwom het hele zwembad over onder water! Ik voelde trots, vreugde én tegelijk intens gemis. Omdat ik dit niet kon delen met de enige die hetzelfde zou hebben gevoeld als ik.”

Leerschool

Rouw heeft van Nadja een ander mens gemaakt. Voor Jeroens dood leefde ze alsof ze eeuwig de tijd zouden hebben. Nu niet meer. “Ik leef bewuster. Ik maak keuzes die bij mij passen, die goed zijn voor mij. I don’t take things for granted. Bovendien heb ik mezelf veel beter leren kennen. Daardoor weet ik beter dan vroeger wat goed is voor mij. Rouw is de snelste leerschool die er is. De meest persoonlijke reis die je kunt maken.”

Feestje

“Ik leerde mezelf te vragen: wat heb ik nu nodig? En niet meer: hoe hoort het? Ik kan nu zeggen dat ik het nodig heb om niet naar dat ene feestje te gaan. Het oordeel daarover van anderen kan ik loslaten. Ik luister naar mezelf.”

Nadja is even stil. “Ik heb altijd gezegd dat ik er alles voor over heb om Jeroen terug te hebben. Maar ik kan en wil niet teruggaan naar wie ik toen was. Het verlies was hartverscheurend. Maar ik ben heel blij met het leven dat ik nu heb.”

Luisteren naar vogeltjes

“Ik ben blij dat ik kleine dingen groot kan maken. Dat is belangrijk als je van heel ver komt. Toen ik na een jaar voor het eerst gekookt had, was ik daar enorm trots op. Of toen het me lukte om met een kop koffie in de zon te gaan zitten, te luisteren naar de vogeltjes.

'Zij wil leven. En dat is ook mijn redding.'

Iemand die een groot verlies heeft meegemaakt weet ook hoe bijzonder het is als je dit soort dingen weer doet. Hoe dapper. Ik benoem ze. Vier ze. En ben er enorm blij mee.”

Slingers en taart

Elk jaar als Fleur jarig is, is het elf dagen later de sterfdag van Jeroen. “De verjaardag zelf valt meestal mee, dan ben ik in het moment en zie ik Fleur genieten. Maar de dagen vóór en ná haar verjaardag zijn moeilijk. Die tel ik letterlijk af. Voor mij zijn die dagen hard en beladen. Als die elfde dag voorbij is, is het gebeurd. Dan wordt het weer lichter.”

Wel is er inmiddels gewenning. “En soms moet je je rouw een poosje parkeren. Fleur wil in december slingers en taart en cadeautjes. Zij wil leven. En dat is ook mijn redding.”

Tekst: Miriam de Rooij

Politieagent Jeroen werd doodgereden: 'Hij had net zijn droombaan en een relatie, zijn leven kon beginnen'

Lees ook over:

Politieagent Jeroen werd doodgereden: 'Hij had net zijn droombaan en een relatie, zijn leven kon beginnen'

Blog Esther | 'Wat mis ik een partner die mijn enthousiaste verhalen wil aanhoren'

Lees ook over:

Blog Esther | 'Wat mis ik een partner die mijn enthousiaste verhalen wil aanhoren'