Dagboek Catharina #28 | 'Een weerzien in de hemel klinkt troostvol. Maar weet ik dat wel zeker?'

Hier scheiden onze wegen
Nu moeten we alleen verder gaan
Ons leven samen was zo fijn
Ik weet dat we ooit weer samen zullen zijn

In de zoektocht naar iets om een bermmonument mee te maken op het kruispunt, kwamen we een bordje tegen met deze tekst erop. Een kort gedichtje en er stond een korenaar (red. Christelijk symbool voor de overwinning op de dood door Jezus) bij afgebeeld. Het zou er wel passen, vonden we. ‘Hier scheiden onze wegen…’ Maar als ik op bed lig is het de laatste zin die maar door mijn hoofd blijft spoken. ‘…dat we ooit weer samen zullen zijn’.

Troostvol

Het klinkt troostvol, een weerzien in de hemel. Iets om naar uit te kijken. Maar weet ik dat wel zeker? Hoe dan? Zullen we elkaar zien, herkennen? Ik woel heen en weer en kan de slaap niet vatten. Ja, ik geloof wel in een leven na de dood, een hemel, dat wat kapot was dan weer heel, alles nieuw en volmaakt… Maar als alles nieuw is, hebben we dan nog wel de band die we hadden?

'Door de tijd heen zien we er zo anders uit, hoe moet het dan zijn in de eeuwigheid?'

Als papa en Kees nu bij elkaar zijn, kunnen ze elkaar dan spreken zoals vroeger of herkennen ze elkaar niet eens? Het zal toch niet dat alles voorgoed voorbij is? Maar herkenning heeft ook iets onlogisch. Hoe zou ik mijn oma kunnen herkennen, die ik alleen in haar ouderdom gekend heb, terwijl haar oma haar ook zou moeten herkennen en nooit als oud vrouwtje gezien heeft? Wat gebeurt er als een baby sterft, blijft dat altijd een baby? Door de tijd heen zien we er zo anders uit, hoe moet het dan zijn in de eeuwigheid?

Herkennen

Ik kom overeind en doe het licht aan. Slapen gaat toch niet meer lukken. Ik moet op zoek naar antwoorden. Uren lees ik allerlei bronnen en beschouwingen. Gelukkig zijn er verhalen die hoop geven. Zoals het Bijbelverhaal over Jezus die op een dag gezien werd met Mozes en Elia, die uit een heel ander tijdperk kwamen. Ze kwamen zo uit de hemel gewandeld. Toch herkenden de vrienden van Jezus die op dat moment gewoon op aarde leefden hen direct. Zagen ze er oud of jong uit? Geen idee.

'Misschien is de hemel niet eens zo ver weg.'

Ze hadden elkaar nooit gezien en toch werden ze herkend. Dan moet ik toch ook mijn eigen broer wel kunnen herkennen?! Jezus, Mozes en Elia wandelden en spraken, ergens op een berg. Misschien is de hemel niet eens zo ver weg. Misschien is hier op aarde ook nog een totaal andere werkelijkheid. Misschien wandelen en praten papa en Kees ergens op een Limburgse heuvel, misschien zelfs wel met Mozes en Elia. Ik zou het wel heel graag even willen zien…

Dan lees ik ergens: ‘het beste bewijs dat de ziel doorleeft na de dood is de liefde.’ Want liefde moet beantwoord worden. Kijk maar om je heen in relaties en vriendschappen. Het kan niet van één kant komen, want als de liefde niet meer beantwoord wordt, dan houdt het op. Dan dooft de liefde uit. Maar als een geliefde sterft, blijf je evenveel van die persoon houden. De liefde gaat niet voorbij, nooit. Misschien wordt de liefde dus nog steeds door beide kanten in stand gehouden en gevoed. Misschien is het zijn ziel die de liefde die ik voel ontvangt en beantwoordt. Dan waren we niet alleen soulmates, maar zijn we dat nog steeds.

Would you know my name
If I saw you in heaven?
Would it be the same
If I saw you in heaven?

I must be strong
And carry on
‘Cause I know I don't belong
Here in heaven

Would you hold my hand
If I saw you in heaven?
Would you help me stand
If I saw you in heaven?

I'll find my way
Through night and day
'Cause I know I just can't stay
Here in heaven

Time can bring you down
Time can bend your knees
Time can break your heart
Have you begging please

Beyond the door
There's peace, I'm sure
And I know there'll be no more
Tears in heaven

(Tears in heaven, Eric Clapton)

Rouw op vakantie: ‘Door het geluid van de rits kwamen herinneringen naar boven’

Lees ook over:

Rouw op vakantie: ‘Door het geluid van de rits kwamen herinneringen naar boven’

Dagboek Catharina #5 | 'Ik kan me er niet bij neerleggen'

Lees ook over:

Dagboek Catharina #5 | 'Ik kan me er niet bij neerleggen'