Dagboek Catharina #41 | ‘Ik wil hem missen, dan blijft hij bij me’

15 september 2023 · Leestijd 3 min

Het missen van haar broer Kees verandert door de tijd. Catharina ervaart een knagend gevoel.

Maart 2021 - Het knaagt een beetje. Zat ik een jaar geleden verlamd tussen de kaken van de dood en gierde de pijn door mijn lichaam, nu is het veel subtieler. Een knager in mijn hart, stiekem op de achtergrond van alles, de hele dag door.

Het monster is een muis geworden, die alle hoekjes van mijn hart heeft ingenomen. Hij kan overal tussendoor en verborgen aanwezig zijn. En dan knaagt hij hier en daar stukjes van mijn hart. Steeds hoor ik zijn geritsel ergens, steeds voel ik wel een beetje pijn en er blijft altijd wel wat rommel achter, zodat ik nooit helemaal opgeruimd ben. Ik wen aan het versplinterd zijn.

Nieuwe plant

Maar er zijn dagen dat het harder aan me knaagt. Dan ben ik onrustig onder de oppervlakte. Ik wil hem weer zien en spreken. Het is al zo lang geleden en ik heb zoveel te vertellen en te vragen. Van grote dingen als de ontwikkelingen van deze tijd en wat er gebeurt in de levens van mij en de andere achterblijvers, tot hele kleine dingen, die me dan toch dwars blijven zitten.

41_Kees en Catharina — 'Ik wil hem weer zien en spreken. Het is al zo lang geleden en ik heb zoveel te vertellen en te vragen'.

Zoals de verzorging van mijn nieuwe plant. Ik google me suf en lees van alles, maar ik wil zijn mening horen over waar de plant wel en niet van houdt en wat de beste plek is. Ik wil van hem horen; ‘ja, mooi is die, hè’ en vertellen over mijn balkontuin, omdat ik er dan nog blijer mee ben.

Knagertje

Maar vragen blijven openstaan en verhalen sommen zich op in mijn hoofd. Tot op het moment dat ze in het niets zullen verdwijnen, omdat het niet meer bij te houden is. Dan delen we niet meer. Dan ben ik echt alleen. Dat knaagt aan me. Dat het moment waar ik onbewust toch nog naar uitzie en verlang, niet zal komen. Daardoor kom ik soms moeilijk in slaap.

Toch lukt het, tot mijn eigen verbazing, om vrij normaal te leven met dat knagertje op de achtergrond. Ergens denk ik dat die nooit meer vertrekt. Ach, misschien hoeft dat ook niet. ‘Geen mens is zo aanwezig als degene die gemist wordt’, schreef Manu Keirse. Ik wil hem blijven missen. Want dan blijft hij bij mij horen.

Blog Anemoon | ‘De avond van het ongeluk schoot ik als vanzelf in de overlevingsstand'