Boer Willeam verliest zijn vrouw: ‘Ik probeer een goede vader te zijn, maar ben geen goede moeder’
Willeam en Ingrid hebben met hun drie kinderen een druk, maar prachtig leven op de boerderij. Totdat Ingrid kanker krijgt en overlijdt. Naast zijn werk als veehouder, moet Willeam nu ook het huishouden doen en alleen voor de kinderen zorgen. “Na Ingrids uitvaart kwam echt de paniek. Hoe gaan we verder zonder haar?”
Het is hard aanpoten op de boerderij van Willeam en zijn vrouw Ingrid. Als veehouder voert en verzorgt Willeam dagelijks hun tweeduizend stieren, stuurt alles aan, werkt op het land en aan de administratie. Ingrid springt bij waar ze kan en verkoopt het vlees. Samen zorgen ze voor hun drie kinderen. “Al kwam die zorg natuurlijk vooral bij haar terecht,” vertelt Willeam. “Ze was er echt voor hen. Naar school brengen, de tandarts, naar het zwembad. En ze zat weer klaar als ze thuiskwamen. Echt een geweldige moeder.”
Avontuur
Willeam is de derde generatie op de boerderij. “Mijn opa begon hier voor de oorlog en na mijn vader wilde ik ermee verder. Maar als boer ben je natuurlijk wel aan je plek gekluisterd.” Dat was geen punt voor Ingrid, die voor hun ontmoeting in Groningen woonde. “Ze was daar uitgekeken en ging graag het avontuur aan met mij.”
Ingrid geniet van het boerenleven, al is het soms ook best zwaar. Willeam: “Een programma als Boer zoekt vrouw geeft een idyllisch beeld van het boerenleven. Maar een boerderij runnen, een huishouden én voor de kinderen zorgen is gewoon hard werken.”
Niet ongerust
Wanneer Ingrid op een ochtend een bobbeltje in haar borst voelt en de huisarts zegt dat het hem niet verontrust, neemt ze daar geen genoegen mee. “Op haar aandringen werd ze toch doorgestuurd naar het ziekenhuis. Niemand daar was ongerust. Voor de zekerheid namen ze een biopt.” Het blijkt ernstig: Ingrid heeft borstkanker. “We schrokken enorm. Ik ben altijd al als de dood voor kanker geweest,” zegt Willeam. “Gelukkig was het goed behandelbaar.”
Ziek
De chemo’s maken Ingrid doodziek. “Het was verschrikkelijk om te zien. Na zo’n behandeling zag ze drie dagen geel en en lag ze, zowat in coma, op de bank. Maar wij zijn geen jankerds. Ik nam vooral de praktische rol op me.” Naast het werk op de boerderij, moet Willeam nu ook voor de kinderen zorgen. Tussen de bedrijven door, probeert hij er voor Ingrid te zijn. “Achteraf denk ik soms: was ik er maar meer voor haar geweest.”
Na elke chemo krabbelt Ingrid weer op en de artsen zijn tevreden over het resultaat. “De tumor kromp, al moest ze nog steeds een borstamputatie. Daarna kwam nog een bestralingstraject en toen was er niks meer te zien op de scan.” Uit voorzorg krijgt Ingrid een natraject met chemo-pillen. “Dan was de kans kleiner dat het terugkwam. En wij wilden maar één ding: dat ze zou leven.”
Raar hoestje
Drie maanden later is Ingrid ineens benauwd. “In het ziekenhuis bleek haar rib, die door de bestraling poreus was geworden, gebroken. Gewoon rust houden, was het advies.” Maar het wordt niet beter en Ingrid krijgt een raar hoestje. “Na de zoveelste benauwde bui, dacht ik: er is iets echt niet goed.” Ingrid wordt weer opgenomen in het ziekenhuis en dezelfde middag wordt Willeam gebeld. Hij moet meteen komen.
“De artsen keken zo ernstig toen ze binnenkwamen,” herinnert Willeam zich nog goed. “Ze hadden alles nogmaals goed bekeken en wisten het vrij zeker: Ingrid had longkanker. Ze konden niks meer voor haar doen, het was einde verhaal.”
Paniek
Willeam is compleet van de kaart. “Ik kon niet meer nadenken en raakte in paniek. Maar Ingrid bleef juist rustig, zelfs toen ze het aan onze kinderen vertelde. Ze zei: ‘Ik ga het niet redden. Ik ga sterven en dan mag ik voor altijd bij Jezus zijn. Jullie moeten verder zonder mij.’”
Op dat moment weet niemand hoe lang Ingrid nog heeft. “Voor mijn gevoel zou ze zeker nog een half jaar leven. Maar na drie dagen ging het al slechter.” Drie weken later is hun zoon Wessel jarig. “Ingrid hoopte dat ze dat nog zou halen. Ze voelde zelf al aan hoe snel ze achteruit ging.”
Wonder
Ingrid wil thuis zijn, bij haar gezin. Met extra zuurstof blijft ze aardig op de been en pakt zelfs haar taken thuis weer op. Willeam: “‘Ik ga ervoor,’ zei ze tegen me. Ze wilde blijven leven en had echt hoop een wonder. Ik had dat minder, ik zag haar elke dag achteruit gaan.”
Vrienden en familie komen langs om afscheid te nemen, maar dat wil Ingrid niet. “Ze hield vast aan die hoop en raakte zelfs overtuigd dat ze beter zou worden. Maar ondertussen kon ze door de benauwdheid alleen zittend slapen en had ze ‘s nachts aanvallen waardoor het leek alsof ze stikte.”
Traumatisch
De gebroken nachten breken Willeam op. Ingrid krijgt beneden een bed en vriendin Annette komt een nacht bij haar slapen, zodat Willeam kan bijkomen. “We hadden geen idee hoe lang deze situatie nog zou duren, ik moest wel op de been blijven,” legt Willeam uit. “Maar als ik wist dat het zo snel zou gaan, was ik bij haar gebleven.”
Die nacht maakt Anette Willeam wakker. “‘Ingrid wil dat je komt,’ zei ze. Ze was vreselijk benauwd en zo moe. Voor het eerst zei Ingrid: ‘Het gaat niet meer. Je moet de dokter bellen.’ De dokter keert terug van zijn vakantie om Ingrid bij te staan. Het enige dat hij kan doen, is Ingrid in slaap helpen. “‘Ze is aan het stikken,’ zei hij. ‘Je moet een besluit nemen, want dit is traumatisch voor haar.’
'Het is goed, zei ze'
“Het was ook te erg om aan te zien,” zegt Willeam geëmotioneerd. “Ik ging naar Ingrid en vroeg wat ze wilde. ‘Het is goed,’ zei ze. ‘Het kan ook niet langer.’ Willeam haalt de kinderen en met elkaar nemen ze afscheid. “Ik ben zo blij dat we dat gedaan hebben,” blikt Willeam terug. “Ingrid en ik vergaven elkaar voor alles wat niet goed was gegaan, voor elke stomme ruzie. Dat was heel bevrijdend. Ze heeft ons allemaal toegesproken. Wij waren van slag, maar zij was juist heel rustig. We moesten iets van ons leven maken en ons geen zorgen maken. Zij had zo geen pijn meer.”
Opluchting
Ingrid wordt in slaap gebracht. “Ze zag eruit alsof ze klaar was om te sterven. Zij wel,” zegt Willeam. De dosis wordt de dag erna nog opgevoerd, omdat ze blijft ontwaken. Die nacht, amper dertien dagen na haar diagnose, overlijdt Ingrid. De verjaardag van Wessel heeft ze niet meer gehaald.
“Haar dood was bijna een opluchting voor ons,” vertelt Willeam. “We waren zo machteloos. Nu had ze geen pijn meer.” De avond na Ingrids uitvaart zitten Willeam en de kinderen voor het eerst bij elkaar. “Toen kwam echt de paniek. Hoe gaan we verder zonder haar? We hadden geen idee. Daarna hebben we met zijn allen een plan gemaakt.”
De eerste weken is het overleven. “We wisten niet eens waar alles stond in huis. En we kunnen ons nog lang heugen wat we die periode hebben gegeten. Dan was het níet gaar, dan té gaar. Ingrid deed alles in huis en nam altijd initiatief. Wat ik deed voor de boerderij, deed zij voor ons gezin.”
Ritme na verlies
Nu, bijna een jaar later, heeft het gezin hun ritme gevonden. “Iedere week is er gezinsoverleg en kijken we wat er nodig is. Wat gaan we eten, wie haalt de boodschappen. Ook hebben we huishoudelijke hulp. Praktisch loopt het goed.”
Al blijft het zoeken voor Willeam. Bij de opvoeding van zijn drie kinderen loopt hij regelmatig tegen dingen aan waar hij Ingrid extra mist. “De kinderen beginnen te puberen. Soms krijg ik een grote mond en is het ineens drie tegen een. Dat kan ik dan niet even met Ingrid bespreken.”
Mama-dingetjes
“Mees mist zijn moeder enorm. Hij was echt een mama’s kindje. Soms komt hij in de avond bij me als het hem te veel wordt. Maar ik heb geen oplossing voor hem,” vertelt Willeam. “Ik vind het erg voor de kinderen, daar zit ik best wel over in. Ze komen tekort. Ik probeer een goede vader te zijn, maar ik ben geen goede moeder. De echte mama-dingetjes, die zijn er niet meer.”
Maar de papa-dingen zijn er natuurlijk wel. “Ik probeer elke vakantie leuke dingen te doen met de kinderen. Uit eten, op pad met de fiets, spelletjes. We maken er wat van. Maar ik vind dat ik er te weinig tijd voor heb. Alles draaiende houden, het is zo veel. Als ik koffie drink met mijn gezin of de mensen die hier werken, schil ik ondertussen de aardappelen. Als de kinderen thuiskomen uit school, wil ik voor ze klaar zitten.”
Onuitwisbaar
Terwijl Willeam het bedrijf, huishouden en zijn gezin runt, mist hij Ingrid intens. “Ik heb haar trouwring altijd aan een ketting om mijn nek, zo is bij me. Ingrid is onuitwisbaar voor mij. Maar we gaan niet bij de pakken neerzitten, we gaan door met leven. Zodat, als we Ingrid ooit weerzien, ze zegt: ‘Wat goed dat jullie er wat moois van hebben gemaakt.’”
Lees ook over:
Liefde na verlies: ‘Ik ben net zo gelukkig met Sebastiaan als ik met Dennis was’
Geschreven door
Tara
