Blog Monique | ‘Het is iets dat bij mij hoort, hoe lastig ook’
Hoe vertel je aan nieuwe vrienden dat je man overleden is? Met die vraag worstelt Monique. “Er horen een heleboel emoties bij die ik niet meteen op tafel wil leggen.”
Nu het al langer geleden is, merk ik dat er ruimte ontstaat voor nieuwe ontmoetingen en vriendschap. Het is alleen ingewikkelder geworden dan voor zijn overlijden, want waar begin ik?
Toen
Er komt altijd een moment dat het gaat over toen. En dat is niet eenvoudig, want bij toen horen een heleboel emoties en herinneringen die ik niet meteen op tafel wil leggen.
'Sinds het overlijden van Richard is er altijd een "voor en na"'
Inmiddels zijn dat vooral de mooie herinneringen, en denk ik niet alleen maar aan de laatste maanden waarin Richard steeds zieker werd. Maar bij nieuwe kennismakingen kijk ik toch een beetje de kat uit de boom en wil ik zeker niet iemand afschrikken. Sinds het overlijden van Richard is er altijd een ‘voor en na’.
Omzeilen of delen
Af en toe lukt het me om het lastige stuk te omzeilen, dan heb ik er even geen zin in. Ik word er soms verdrietig van dat dit altijd een deel van mijn verhaal zal zijn. En ik wil ook wel eens onbevangen ergens zijn en plezier maken, gewoon als Monique.
Een andere keer vertel ik wel dat Richard is overleden, en dat de kinderen toen nog klein waren. Maar het is een dunne lijn tussen even iets vertellen en tussen het oprakelen van verdriet en lastige momenten, waarna ik de behoefte voel om mij terug te trekken.
'Ik wil ook wel eens onbevangen plezier maken, gewoon als Monique'
Ook het delen van de mooie momenten kan me raken, dan komt toch het gevoel van missen naar boven. Daar kan ik dan de dagen erna nog last van hebben en dat is niet altijd makkelijk.
Het hoort bij mij
Het is iets dat bij mij hoort, hoe lastig ook. Het niet delen, bewust er niet over praten, voelt ook niet goed. Alsof ik een stukje in de tijd oversla. Want het is wel iets dat er, ondanks alles bij hoort, ook na bijna tien jaar. Het zal voor altijd ruimte innemen. En misschien kan ik ooit zeggen dat het een plek heeft.
Lees ook over:
Marrit: ‘Dat was typisch Frans: met veel bombarie de wereld verlaten’
Geschreven door
Monique Mooren
