Vera (10) zei het vroeger al: ‘Later word ik hemelmeisje’

3 april 2024 · Leestijd 7 min

· · ·

Wilma is met haar gezin op vakantie in Frankrijk, als een orkaan over hun camping raast. Plotseling stort de tent in, en hoort Wilma haar dochter huilen. “Pas na haar overlijden besefte ik dat ze haar eigen dood voelde aankomen.”

Update: 3 april 2024
Oorspronkelijke publicatie: 6 juli 2023

De weergave van deze post vereist jouw toestemming voor social media cookies.

“Vera was een jaar of vijf toen ze vertelde: ‘Later word ik hemelmeisje.’” Ze schrijft het in elk vriendenboekje, en tekent het op school. “Ik moest er een beetje om lachen,” zegt Wilma, “dit was typisch Vera. Ze zei wel vaker bijzondere dingen. Maar nu kijk ik er heel anders naar.”

Een buitengewoon vrolijk kind, noemt Wilma haar dochter. “Ze stapte altijd sprankelend haar bed uit, was geliefd, gezellig en zong de hele dag.”

Al haar wensen

Vera is tien jaar als het gezin een vakantie naar Frankrijk plant. De week voor vertrek zit ze met haar moeder in de auto. “Mam,” zegt Vera. “We zouden toch nog een keer gaan wandklimmen?”
“Dat klopt,” zegt Wilma, en voegt toe dat dit na de vakantie kan. Een week kamperen met haar gezin vraagt immers een hoop voorbereiding.
“Maar het kan toch ook deze week?” dringt Vera aan.
Wilma: “Wat me bewoog om ‘ja’ te zeggen, weet ik nog steeds niet.”

Het blijft die week niet bij wandklimmen. Vera spreekt al haar wensen uit, en Wilma is elke dag op stap met haar dochter. Per uitje gaat een van Vera’s vriendinnen mee. “Het was een vermoeiende week,” lacht Wilma. “Maar ook zo heerlijk om met haar op stap te zijn.”

Fantastische week

“Na die week sprong ze in mijn armen en zei: ‘Mam, ik heb zo’n fantastische week gehad en nu gaan we ook nog op vakantie! Ik hou van jullie, wat ben ik een gelukkig meisje.’ Dat ze zoiets uitsprak was niet gebruikelijk voor haar,” zegt Wilma. “Achteraf voelt het alsof ze me toen bedankte voor haar leven.”

'Hier ga ik niet meer mee spelen'

De zaterdag voor vertrek, zitten Wilma en Kor in de chaos van alles in de auto krijgen. “Vera zette een paar vuilniszakken buiten, ze had haar kamer opgeruimd. ‘Hier ga ik niet meer mee spelen,’ zei ze. Ze zat net op zo’n leeftijd waarbij ze bijna geen kind meer was, dus ik linkte het daaraan.”

Nog een rondje

Aangekomen op de camping in Frankrijk, staat het gezin met hun tent op een afgelegen plekje. “De locatie stond Kor niet aan: te veel rommel op de grond. Dus we liepen nog een rondje, misschien konden we ergens anders staan?” Dat is niet nodig volgens Vera. Ze pakt een veger en knapt het veldje op.

Enkele dagen later komt het gezin, na een volle dag op stap, terug bij hun tent. Het waait en miezert, en binnen een mum van tijd kleurt de hemel donker. Wilma, die buiten kookt, verplaats haar benodigdheden snel naar binnen.

“Vera ging in een tentcabine zitten om te schuilen.” De eerdere waarschuwing voor een orkaan die deze dag over de camping zou trekken, heeft het gezin nooit bereikt.

Wat doen jullie?!

“Uit het niets leek het alsof de tent zou instorten. Dat kan niet, dacht ik nog, want we hebben een stormtent.” Vera begint hard te huilen, bang voor de storm, zoals wel vaker. “Ik hoorde haar en zei: Vera, kom maar bij mij.” En dan stort de tent in.

'Mama, ik ga toch niet dood?'

Kor en Vera’s zussen rennen verbijsterd de tent uit. “Ik dacht: wat doen jullie. Jullie moeten Vera halen!” Wilma haast zich naar haar dochter in de tentcabine, maar iets blokkeert haar pad. Ze kan niet zien wat, maar voelt de contouren: een boom. Dan begrijpt Wilma wat de rest van het gezin al weet: Vera ligt onder een omgevallen boom.

Te groot

Wilma raakt in shock. “Ik heb zo hard en wanhopig haar naam gegild. Dat was vast heel eng voor haar.” Dan voelt Wilma een hand op haar rug. Het is een campinggast: “Ben jij haar moeder? Kom mee, ze leeft.”

“Mama,” zegt Vera als haar moeder naast haar knielt. “Ik ga toch niet dood?”
“Natuurlijk niet, kind, ben je gek, dat gaan we niet doen.” Wilma vertelt haar dochter wat er gebeurd is. En dat de boom te groot om te tillen, ze moeten wachten op machines.

“Vanaf dat moment ben ik bij haar gebleven,” zegt Wilma. “Vera was rustig, ze zei niet veel. Mijn man groef de aarde onder haar hoofd weg, in de hoop haar er zo onderuit te krijgen. Dat lukte niet, dus ik nam haar hoofd in mijn armen.”

Eindeloos zingen

De camping-arts geeft het meisje wat morfine tegen de pijn, terwijl Wilma eindeloos liedjes voor haar dochter zingt. “Mijn denk-hoofd wist dat dit heel erg was, maar ik voelde niks door de shock.”

'Achteraf ben ik blij dat het een uur duurde voor de boom weg was'

“Achteraf ben ik blij dat het een uur duurde voordat de boom van Vera werd gehesen. Dat uur kon ik nog met haar praten.” De boom fungeerde als drukverband en eenmaal in de ambulance gaat Vera's gesteldheid snel achteruit.

Onbereikbaar

Door de orkaan zijn de meeste ziekenhuizen onbereikbaar. Het duurt uren voordat Wilma en haar gezin het juiste ziekenhuis bereiken. Pas dan komt ook de ambulance aan. “Ze reanimeerden haar. Maar ik voelde al dat ze niet meer leefde.”

Een dag later vliegt het gezin terug naar Nederland. “Toen we aankwamen bij ons huis en ik Vera’s slaapkamerraam zag, landde het pas: die gordijnen gaan nooit meer dicht. Ik zakte door mijn benen, uitgeput. Ik kon niks meer.”

Verbijsterd

Eenmaal in Vera’s kamer is Wilma verbijsterd. De kamer is brandschoon en bijna leeg. Dan herinnert Wilma zich wat er zich voor de vakantie afspeelde: Vera die haar waardering uitsprak, alle uitjes met vriendinnen, het weggooien van haar spullen, het hemelmeisje... Verbijsterd en geschokt kan Wilma alleen maar concluderen: “Vera voelde haar dood aankomen.”

'Ik wilde eindelijk niet meer dood, en nu gebeurt het alsnog'

Dat maakt het gemis op dat moment echter niet minder pijnlijk. “Ik rookte in de dagen voor haar begrafenis wel honderd zware sigaretten per dag. Want, zo dacht ik, dan word je ziek, ga je dood en kan ik bij Vera zijn.” Wilma beseft na een week dat zo leven niks oplost, maar blijft lang rondlopen met deze gedachte over de dood.

Kort behandelen

Met de jaren verandert die gedachte in: ‘als ik ooit ziek word, laat ik me niet behandelen’ naar ‘ik laat me kort behandelen.’ Dan krijgt Wilma van haar dochter een opmerking die veel impact heeft: “Mama, denk erom dat je Vera’s dood niet belangrijker maakt dan ons leven.”

“Dat was een keerpunt in mijn leven,” vertelt Wilma. “Sinds enkele jaren kan ik zeggen: ik ken eer veel gelukkige momenten, ondanks dat ik mijn kind zo mis.”

Als een bijzondere speling van het lot, weet Wilma sinds een jaar dat ze ongeneeslijk ziek is. Ze heeft kanker. “Ik wilde eindelijk niet meer dood, en nu gebeurt het alsnog.”

Herkennen

Toch laat ze zich niet ontmoedigen. “Het accepteren lukt me best goed, ik voel me ook gewoon nog prima.” Wilma pakt elk moment om op reis te gaan en geniet intens. “Parijs, de Canarische Eilanden, veel vrienden om ons heen en…” Wilma is even stil. Dan vervolgt ze met lichte verbazing: “Hé, ik besef nu dat ik eigenlijk precies doe wat Vera ook deed.”

Hoe lang ze nog leeft, weet Wilma niet. “Maar ik weet wel dat ik Vera straks op zielsniveau zal herkennen.”