Blog Nienke | 'Aan de mensen die ik vroeger voor gek verklaarde: sorry'

14 augustus 2023 · Leestijd 3 min

· ·

"Dat ga ik nooit doen," dacht Nienke vroeger als ze hoorde dat mensen wekelijks naar het graf van een dierbare gingen. Hoe anders is dat nu ze zelf haar man Peter moet missen.

Als klein meisje zag ik in het huis van mijn oma, foto’s van mijn overleden grootvader staan. Ik heb hem nooit gekend, maar op de schouw boven de haard en op een tafeltje, lagen wat persoonlijke spulletjes van mijn opa.

Jeetje oma

Ik begreep nooit zo goed waarom die spullen daar lagen. En wanneer ik als jongvolwassene bij mij oma kwam en de spullen onveranderd in de kamer zag staan, dacht ik: jeetje oma, die man is al meer dan twintig jaar dood.

Hoe anders worden dat soort dingen als je het ineens zelf meemaakt.

Een heuse kast

In heb geen bescheiden tafeltje en her en der een foto, maar een heuse kast. Vier planken in mijn slaapkamer met dierbare herinneringen en foto’s van Peter. En niet te vergeten Peter zelf. Nou ja, een urn met zijn as.

Van Peters kleding liet ik een herinneringsbeer en een kussen maken. Veel van zijn kleding heb ik weggegeven. Een paar fijne truien, die ik toch al regelmatig stiekem uit zijn kast haalde om aan te trekken, draag ik regelmatig.

'Is het raar dat ik soms tegen de kast aan zit om weer even dicht bij hem te zijn?'

De beer gemaakt van zijn spijkerjas staat in de kast en het kussen van een favoriet vest is nog geen nacht uit mijn bed geweest. Zijn zakmes dat hij altijd bij zich droeg, zijn ID-tag uit zijn militaire dienst en een klein flesje van zijn favoriete drank, hebben allemaal een plekje in de kast.

Een doosje met troostkaartjes, gekregen van mijn moeder, en een dagboek waarin ik mooie gedichten en teksten bewaar, liggen op de onderste plank. Naast zijn foto staat een miniatuur van Peters favoriete auto. Een knalgele Alfa Romeo cabrio, waarin hij zelf een aantal jaar met veel plezier reed.

Voor gek

Vroeger begreep ik niets van mijn oma… Nu wel. Eerder verklaarde ik mensen voor gek die wekelijks het graf van een overleden partner bezochten. Ik zag mijzelf dat niet doen. En nu staat Peter gewoon bij mij thuis in de kast.

Is het raar dat ik soms tegen de kast aan zit om weer even dicht bij hem te zijn? Dan kruipt de hond bij mij op schoot om mij te troosten. Ik kan bij de kast zijn wanneer ik maar wil. Er zijn geen openingstijden waar ik rekening mee moet houden.

Ik vind het fijn dat dit allemaal altijd binnen handbereik is en dat ik die spulletjes kan aanraken wanneer ik wil, de herinneringen kan koesteren. Ik kan door de gedichten in het dagboek bladeren en er nieuwe teksten bij in stoppen. Dit alles, dag en nacht, alle dagen van de week.

Grote mond

Aan de mensen die ik vroeger voor gek verklaarde met een wekelijks bezoek aan de begraafplaats, zeg ik: sorry. Ik met m’n grote mond. Peter staat nu op de derde plank in mijn herinneringskast. Mensen mogen mij voor gek verklaren, maar ik ben meer dan eens per week bij hem te vinden.

Blog Jurgen | 'Vaak sta ik jankend te lachen bij die kast'