Nikki verliest haar baby: ‘Hij heeft gevochten als een leeuwtje’
In het voetbalstadion van ADO Den Haag staat een mandje. Eromheen liggen bergen pluchen knuffels. Meer dan vierhonderd familieleden en vrienden komen naar de afscheidsdienst van baby Jessey. Zijn moeder Nikki: “In plaats van bloemen, vroegen we om speelgoedknuffels.”
Jessey is een echte liefdesbaby. Hij is ongelofelijk gewenst door Nikki (39) en haar vriend Wesley. Nikki: “Zes jaar geleden kwam ik na lange tijd mijn jeugdvriend Wesley tegen op een kinderfeestje. Ik wist meteen dat hij weleens die betrouwbare, lieve man kon zijn waar ik zo naar verlangde. Een paar weken later, toen we elkaar weer zagen, omhelsde Wesley me. Ik was op slag verliefd toen ik zijn sterke armen voelde.”
Alles gaat snel als Nikki en Wesley een relatie krijgen. Door hun levenservaring weten ze heel goed wat ze willen: een liefdevol thuis en, als het hen gegeven is, een kind. Nikki en Wesley hebben allebei een zoon uit een eerdere relatie.
Snel zwanger
Zielsgelukkig is het stel als Nikki snel zwanger raakt. Nikki: “We hadden net samen een huis gekocht, waar we een schitterend babykamertje inrichtten. Op de muur lieten we een grote Simba, het welpje uit Disney-film de Leeuwenkoning, schilderen. Het leeuwtje stond echt symbool voor onze zoon.”
'Het welpje uit de film de Leeuwenkoning stond symbool voor onze zoon'
Nikki heeft een pittige zwangerschap. Ze is extreem misselijk en de NIPT-test zorgt voor onrust. Op een chromosoom is een kleine afwijking te zien, maar dit hoeft niets te betekenen. Nikki’s opluchting is groot wanneer uit de twintigwekenecho blijkt dat alles goed is. Blij plant ze alvast een newborn-fotoshoot.
Roze wolk
Met 41 weken bevalt Nikki van een prachtige zoon, Jessey. De kraamweek is een grote, roze wolk. Jessey is een blozende, tevreden baby.
Nikki is overweldigd door zo veel geluk. Maar dan krijgt Jessey last van zijn nekje. Hij is een week oud als hij moet hij huilen, telkens als hij wordt opgetild.
In het ziekenhuis krijgt Jessey een MRI. Wesley gaat mee het gigantische apparaat in. Het beeld van de grote, sterke vader met de kleine Jessey ontroert Nikki nog altijd.
De uitslag die volgt, laat Nikki’s maag ineenkrimpen. “Ik wist direct dat er iets verschrikkelijk fout was toen vijf artsen onze kamer binnen kwamen. Het voelde alsof ik van een flatgebouw werd geduwd en een vrije val maakte die eindeloos duurde.”
In shock
Jessey heeft een grote tumor in zijn hoofd die is gaan lekken. Zijn hele lijfje blijkt vol tumoren te zitten. Nikki is in shock. Het is niet voor te stellen dat haar lieve, tevreden baby, die gulzig zijn flesjes leegdrinkt, ernstig ziek is.
Een dag later wordt Jessey overgebracht naar een specialistisch ziekenhuis waar hij verder wordt onderzocht. De kleine Jessey blijkt de meest agressieve vorm van kanker te hebben. Behandeling is niet mogelijk. Jessey heeft hooguit nog een paar dagen te leven.
Fotoshoot op de IC
Gebroken van verdriet wil Nikki de geplande newborn-shoot afzeggen, maar een verpleegkundige drukt haar op het hart om hem tóch door te laten gaan. Ze denkt dat de foto’s Nikki later tot steun zijn.
“De verpleegkundige kreeg gelijk. Marina, de fotografe, was zo lief als een engel. Met koffers vol zachte wolletjes, kleedjes en mandjes toverde ze de intensive care om tot een zachte ruimte, met Jessey als stralend middelpunt.”
Allerlaatste flesje
Het personeel van het ziekenhuis beweegt hemel en aarde zodat de laatste dagen van Jessey zo aangenaam mogelijk zijn. Nikki en Wesley krijgen een eigen kamer, met twee tegen elkaar aangeschoven bedden zodat ze allebei naast hun zoontje kunnen liggen. Nikki geeft Jessey nog een allerlaatste flesje voordat hij in een diepe slaap valt.
Nikki: “Volgens de artsen zou onze zoon snel overlijden. Jessey was zo zwak, maar zijn hartje bleek waanzinnig sterk. Tegen alle verwachtingen in bleef hij bij ons. Jessey vocht als een leeuwtje. Ineens kreeg de Leeuwenkoning een heel andere betekenis.”
Toch contact
Hoewel Jessey niet meer bij bewustzijn is, heeft Nikki toch contact met haar zoon. “Iedere keer als ik zachtjes huilde, zagen we op de monitor zijn hartslag omhooggaan. En toen de verpleegkundige zei dat we Jessey mee naar huis mochten nemen zodat we in onze eigen vertrouwde omgeving samen konden zijn, moest hij lachen. Dit moeten stuipjes geweest zijn -een drie weken oude baby kan niet lachen- maar toevallig was het wel.”
Op een matrasje dat zich vormt naar zijn lijfje wordt de kleine Jessey ’s ochtends per ambulance voorzichtig naar huis gebracht. In hun woonkamer heeft Wesley een tweepersoonsbed gezet zodat Nikki en hij naast hun kind kunnen liggen.
Het is die dag een komen en gaan van familie en vrienden die de kleine Jessey willen ontmoeten. Ze zijn welkom. Nikki en Wesley krijgen veel steun van hun vele vrienden en familieleden.
Tegen alle natuurwetten in
Om vijf uur ’s middags stopt Jessey’s sterke hartje dan echt met kloppen. Nikki: “Dit ga ik nooit overleven, dacht ik alleen maar. Ik vond het zo wreed en tegen alle natuurwetten ingaan.”
Er wordt geen oorzaak gevonden waarom Jessey deze agressieve vorm van kanker heeft gekregen. Ook de afwijkende uitslag van de NIPT-test blijkt niets met zijn aandoening te maken te hebben. Het is botte pech volgens de artsen.
Knuffelen nu het kan
Na Jessey’s dood breekt een intensieve week aan. Nikki regelt zijn uitvaart en knuffelt zo veel mogelijk met Jessey, omdat het nu kan. Eindelijk kan ze hem optillen en vasthouden. Nikki: “Het idee dat mijn kind de komende dagen op een koelplaat zou liggen vond ik zo kil. Ik wilde Jessey met warmte omringen. De uitvaartmedewerker adviseerde daarom om Jessey te laten balsemen, zodat zijn lijfje ‘goed’ zou blijven.”
'Ons kind wilde ik met warmte omringen'
Dagenlang houdt Nikki haar baby in haar armen, maar dan breekt toch echt de dag van het onvermijdelijke afscheid aan. Jessey’s uitvaart vindt plaats tijdens de coronacrisis. Door de maatregelen mogen er niet meer dan zeventig mensen komen.
Groots afscheid
Voor Nikki en Wesley is het onmogelijk om een keus te maken wie van hun vrienden naar Jessey’s uitvaart mag. Er wordt een prachtige oplossing gevonden: Jessey’s afscheidsdienst wordt gehouden in het voetbalstadion van ADO Den Haag, dé club van Wesley en Nikki.
Nikki: “Dertig volgauto’s reden achter de rouwwagen aan. In het stadion werd Jessey opgewacht met fakkels en spandoeken. Meer dan vierhonderd familieleden, vrienden en kennissen waren gekomen om Jessey de laatste eer te bewijzen. Het was overweldigend, maar zo mooi. Nog altijd haal ik kracht uit deze bijzondere dag.”
Troost
Wesley en Nikki vragen om knuffels in plaats van bloemen. “Het beeld van de vele knuffels op het voetbalveld ontroert me nog. De knuffeltjes hebben we aan het kinderziekenhuis geschonken zodat ze zieke kinderen kunnen opvrolijken.”
'Verstandelijk wist ik dat Jessey er niet meer was, maar mijn lijf vertelde me iets anders'
Na de afscheidsdienst valt Nikki in een diep, donker gat. Het gemis maakt haar radeloos. Nikki: “Avondenlang liep ik onrustig buiten, op zoek naar mijn kind. Verstandelijk wist ik dat Jessey er niet meer was, maar mijn lijf vertelde me iets anders.”
“Het tegen beter weten in zoeken naar Jessey putte me uit. Buiten was het guur en regende het. Ik hunkerde naar warmte. Twee maanden na Jessey’s overlijden, vlogen we naar Rhodos, naar de zon.”
De vakantie deed Nikki goed. “Toen ik thuiskwam, had ik minder onrust in mijn lijf. Het zoeken stopte. s’ Avond loop ik niet meer met mijn ziel onder mijn arm, maar het gat in mijn hart blijft. Het verdriet om Jessey’s dood gaat nooit weg.”
Nikki vertelt dat het haar inmiddels lukt om weer blijdschap te voelen en om nieuwe herinneringen te maken. Door het verlies van Jessey is ze zich extra bewust dat het leven kostbaar is.
Niets meer uitstellen
Een jaar na zijn overlijden slapen Nikki, Wesley en Jessey’s grote broer in de jungle van Costa Rica. Ze zien de sterrenhemel door het bladerdak en horen in de verte apen brullen. Het is magisch.
Nikki: “Heel lang wilde ik deze reis maken, maar telkens kwam het er niet van. Tot Jessey overleed. Sinds zijn dood stel ik niets meer uit.”
Lees ook over:
Tessa's dochter (1,5) overlijdt plotseling: ‘Dat ik niet meteen ben gaan kijken, neem ik mijn hele leven mee’
Geschreven door
Sonja Brekelmans
