Sigrids zoontje wordt stil geboren: ‘Ik droomde al dat Ties niet meer leefde’
Wanneer Sigrid (42) in 2019 onverwacht zwanger wordt, omarmt ze haar ongeboren zoon meteen. De zwangerschap heeft een zorgeloos begin, totdat tot de gynaecoloog een paar maanden later tijdens een controle het schermpje ineens wegdraait.
Twee weken nadat Sigrid en haar partner besluiten uit elkaar te gaan, krijgt ze een positieve zwangerschapstest in haar handen. “Ik besloot het kind te houden, maar de vader van Ties dacht daar anders over,” vertelt Sigrid. “Het kindje was voor mij welkom.” Wanneer Ties overlijdt, besluit Sigrid de vader wel te betrekken. “Hij is ook bij de crematie geweest. Ties mocht ook een afscheid krijgen van zijn vader.”
Herseninfarct
De zwangerschap verloopt in het begin zorgeloos. “Ik was absoluut niet zenuwachtig. De zwangerschap ging echt goed. Ik had wat normale kwaaltjes, maar die vond ik niet heel spannend.” Dan komt de duizeligheid. En de hoofdpijn. “Ik liep er al een aantal weken mee rond.” Eerst wuift men het nog weg als iets wat bij de zwangerschap hoort, maar dan blijkt het flink mis.
'Binnen no-time had hij de ambulance gebeld'
“Ik liep alsof ik dronken was,” begint Sigrid. “Omdat ik naar een condoleance moest, stapte ik gewoon nog de auto in, maar ik kon het niet vinden.” Sigrid rijdt naar een goede vriendin, die vlakbij woont en op haar oudste zoontje Bram past. “Doordat ze zo dichtbij woonde, kon ik haar gelukkig nog vinden.”
Haar vriendin reageert alert. Ze rijden naar haar huisarts en na aandringen ziet de huisarts Sigrid. “Binnen no-time had hij de ambulance gebeld. Ik weet hier nog heel weinig van. Ik had zo’n pijn in mijn hoofd.” Sigrid heeft een herseninfarct en kruipt door het oog van de naald. “Als ik alleen thuis was geweest, had ik het niet kunnen navertellen.”
Genieten van de zwangerschap
Met Ties blijkt alles goed te gaan. “Alles bewoog nog. Wel kreeg ik extra controles.” In oktober besluit Sigrid om samen met haar zoontje Bram een zwangerschaps-fotoshoot te doen. “We hadden geen idee dat het kort daarna mis zou gaan.”
“Begin november had ik al het gevoel dat het niet oké was. Ik voelde Ties haast niet. Maar mij werd verteld dat hij lag te slapen.” Omdat Bram al met 31 weken was geboren, heeft Sigrid geen idee wat ze met 36 weken moet voelen. Ze stelt zichzelf gerust: “Wat stel ik me aan, dacht ik. De 31 weken zijn voorbij, laat ik genieten van de zwangerschap.” De controle twee dagen later onderstreept die boodschap.
Nachtmerrie
Een week later heeft Sigrid een nachtmerrie. “Ik droomde dat Ties niet meer leefde. Misschien was het moederinstinct, maar ik schudde de droom van mij af.” Er staat een nieuwe afspraak bij de gynaecoloog die dag. Zoontje Bram mag mee. “Hij vond het geweldig om mee te gaan naar de controles. Hij hielp de gynaecoloog, zag mijn buik groeien en maakte de echo’s mee.” Maar deze echo blijkt compleet anders.
“Ik lag daar, en ineens werd mijn schermpje weggedraaid,” zegt Sigrid emotioneel. Sigrid krijgt te horen dat het hartje van Ties niet meer klopt. “Het werd stiller en stiller in de kamer. ‘Is ‘ie nou dood?’ vroeg Bram. Ik moest heel erg huilen.” Sigrid wordt opgenomen in het ziekenhuis. “Bram werd goed opgevangen. Maar dat ik hem heb meegenomen, daar moest ik wel mee om leren gaan.”
Bevalling
Haar emoties gaan over en weer. “Uiteindelijk moest ik heel veel wachten. Er is ook heel veel langs mij heen gegaan, het was een enorme achtbaan.” Op 18 november wordt Ties na een natuurlijke bevalling geboren.
“De psychologische oorlogsvoering van die bevalling vond ik heel heftig,” vertelt Sigrid. “Als Ties eruit is, is het definitief, dacht ik. Dat was heel zwaar.” Omdat Ties al in ontbinding is, durft Sigrid hem niet meer te bekijken.
'Als Ties eruit is, is het definitief, dacht ik'
Wel komt er een stichting om nog een fotoshoot te doen met Ties. “Ze hebben een mooie foto van zijn hoofdje kunnen maken. Ook is er een plukje lang, donker krullend haar bewaard. Op de foto geeft hij een knipoog, die hangt in de woonkamer.” In het begin wil Sigrid de foto’s niet zien. Pas wanneer de kraamzorg haar wijst op de knipoog van Ties, kan ze de beelden ook koesteren. “Het voelde als een teken van Ties.”
Intiem afscheid
Sigrid regelt de crematie van haar zoon voornamelijk alleen. “Ik heb Bram er een beetje bij betrokken. Hij mocht ook een liedje kiezen. Hij koos voor poesje miauw.” Ook de vader van Ties probeert ze te betrekken bij het afscheid. “Ik stelde hem wel wat voorwaarden, maar ik vond het belangrijk dat hij erbij was.”
Een mooi en intiem afscheid volgt. “Toen het voorbij was en iedereen naar de volgende ruimte ging, kwam mijn kleine man rennend terug.” Bram rent naar de kist. “Hij riep: ‘Dag Ties!’ Dat vond ik wel heel mooi.”
Samen de verjaardag vieren
Het leven na het afscheid van Ties, valt Sigrid zwaar. “Voor mijn gevoel wist iedereen in mijn woonplaats dat ik van een stilgeboren kindje was bevallen.” Sigrid houdt een lange periode de gordijnen dicht, niet klaar voor de buitenwereld. “Dat was echt een grens waar ik overheen moest stappen. Gelukkig lukte dat, voornamelijk dankzij Bram. Voor hem moest ik door.”
Elk jaar viert ze samen met Bram de verjaardag van Ties. “Ik probeer dat zo normaal mogelijk te vieren voor Bram. We eten taart en ik zorg voor regenboogrozen van de beste bloemist van de stad.”
'Ik voel me versterkt door wat ik meemaakte'
Zowel Sigrid als Bram krijgen therapie om het overlijden van Ties te verwerken. “Ik ben zeker niet verbitterd, ik voel mij versterkt door wat ik meemaakte.” Bram is ook een lichtpuntje in het leven van Sigrid. “Hij is zo lief en zo zorgzaam!”
Trotse moeder
Samen blijven ze stilstaan bij Ties. De urn van Ties staat bij Sigrid in de woonkamer, met foto’s erbij en tekeningen van Bram. “Sommige mensen vinden dat ik moeder ben van maar één kind. Dat vind ik zo erg en zo naar, daar wil ik het niet eens over hebben. Ties hoort bij ons gezin. Ik ben trots op al mijn kinderen.”
Lees ook over:
Jeffrey loopt 105 kilometer hard voor zijn stilgeboren zoon Glenn: ‘Ik mocht overal over hem praten’
Lees ook over:
