Blog Arjan | ‘Door mijn wanhoop en tranen heen lach ik: ‘Wat doe jij nou?’

31 juli 2023 · Leestijd 4 min

· ·

Arjan blikt terug op de dagen nadat zijn zoon Mees verongelukte. Hij denkt aan die mistige ochtend, toen hij in alle staten door de duinen trok. En aan alle gevoelens van verdriet, woede, angst en liefde die later nog volgden. Dit alles komt omhoog omdat iemand vraagt:

“Hoe gaat het nu?”

We horen het vaak als we op de boot stappen naar ons huis op Terschelling. Mensen hebben meegeleefd en zijn oprecht benieuwd naar hoe het met ons is. Lief vind ik dat. Maar ik moet dan meestal wel even nadenken. Hoe gaat het nu eigenlijk?

'Er is zoiets wezenlijks gebeurd, dat het woord "goed" niet meer past'

“Goed,” klopt niet helemaal. Want er is zoiets wezenlijks gebeurd, dat het woord ‘goed’ niet meer past. Toch voelt het anders dan in het begin, toen onze zoon net was verongelukt. Toen leek het leven op een zware rollercoaster.

Ga mee, alsjeblieft

Ik denk terug aan een mistige ochtend, een paar dagen nadat Mees was overleden. De kist stond nog in de kamer, Anemoon was de deur uit en het werd me op dat moment allemaal even te veel. Ik wilde naar buiten, het huis uit, vluchten. Naar de duinen achter ons huis.

Bart, vriend en toeverlaat, sliep in een huisje bij ons in de buurt en happend naar adem snelde ik naar hem toe. “Ga mee, alsjeblieft.”

De raketduin

Eenmaal in de duinen liet ik mij helemaal gaan. Luid brullend stampte ik door het mulle zand, met Bart in mijn kielzog. Ergens in mijn achterhoofd was er nog een klein stemmetje dat vond dat ik nu wel erg dramatisch, bijna theatraal bezig was. “De hele buurt zou het wel eens kunnen horen.”

Maar de rauwe realiteit van de dood van mijn zoon, tot voor kort nog zo levendig, drukte het stemmetje stevig weg. Ik huilde vanuit het diepste in mijn lijf. Ik liep door tot mijn knieën slap werden en bleef getergd en gebogen staan op een kale, hoge duin. Het was één van de favoriete plekken van de kinderen, die het de naam ‘raketduin’ hadden gegeven. Bart sloeg zijn armen om mij heen.

'Hé wat, what de fuck?' riep ik verbaasd uit'

Plotseling trok hij ons omlaag. We rolden samen naar beneden. “Hé wat, what the fuck?” riep ik verbaasd uit, terwijl ik het zand van mijn kleren klopte. Door mijn wanhoop en tranen heen moest ik erom lachen. “Wat doe jij nou?” We gingen zitten. De wereld was niet minder rauw, maar ik had het gevoel dat ik weer even om mij heen kon kijken.

Van achtbaan naar stevige wandeling

Misschien was deze rollercoaster op het duin onbewust een voorproef van wat me daarna te wachten stond. In de eerste maanden buitelden de emoties over elkaar heen. Met vlagen intens verdrietig, boos of angstig en dan weer ongelooflijk sterke gevoelens van liefde. Een tijd waarin ik, bij wijze van spreken, armen om mij heen kon voelen terwijl ik viel. En, hoe raar het misschien ook klinkt, een tijd waarin ik ondanks de rauwe randen van de rouw ook nog best vaak kon lachen. Al die emoties konden naast elkaar bestaan.

'Ik ervaar het leven nu meer als een lange wandeling door ruig terrein'

Nu, meer dan twee jaar na het ongeluk van Mees, voelt het leven niet meer als een rollercoaster. In plaats van een achtbaan, waar je zo nu en dan met een rotgang door elkaar wordt geschud en je geen idee hebt waar je bent, ervaar ik het leven nu meer als een lange wandeling door ruig terrein. Waar je soms moet ploeteren door het slik en andere keren stevig door kunt lopen op hard zand. Ik kan weer om mij heen kijken.

Antwoord

Maar dit antwoord is misschien wel wat lang, als je met mensen de boot op stapt en iedereen daarna zijn eigen plekje zoekt. Dus op de vraag hoe het gaat, knik ik lichtjes en zeg met een glimlach: “Het gaat.”

Blog Anemoon | 'We gaan op reis met Mees in ons hart... En in mijn tas'