Politieagent Jeroen werd doodgereden: 'Hij had net zijn droombaan en een relatie, zijn leven kon beginnen'

13 juni 2023 · Leestijd 6 min

· ·

In zijn vriendenboekje als kind staat het al geschreven: Jeroen wordt later politieagent. Sinds een jaar is dit gelukt. Daarnaast heeft hij net een huis gekocht, en heeft hij een prille liefdesrelatie. Als kers op taart, mag hij bijna starten als motoragent. Maar die droom komt nooit uit.

“Om 1 uur ’s nachts ging de telefoon,” begint Jeroens broer Martijn. ‘Sanne’, staat er op het scherm. Zijn zus. Met verbazing in zijn stem neemt Martijn op: “Is er iets aan de hand?”

In één adem zegt Sanne: “Er is iets gebeurd met Jeroen tijdens zijn dienst. Hij is dood.”

Martijn hoort de woorden, maar landen doen ze niet. Verbijstering en puur ongeloof overvallen hem. “Ik ken alleen een leven met hem. Ik kon er gewoon niet bij.” Midden in de nacht halen Martijns zus en ouders hem op. “Iedereen wilde hem zien.” Onderweg naar de plek waar Jeroen ligt opgebaard, is het stil. Het ongeloof is op hun gezichten leesbaar. “Behalve bij mijn moeder. Die wist meteen dat ze Jeroen nooit meer zou zien.”

Een wonder

Wat Jeroen precies overkwam, weet de familie op dit punt nog niet. Wel horen ze dat Jeroen is aangereden op zijn onderlijf, dat zijn lichaam toonbaar wordt gemaakt, en of ze nog even willen wachten. Anderhalf uur later stapt Martijn de koude ruimte binnen.

“Hem daar zien liggen was bizar. Toen werd het werkelijkheid, ik kon echt zien dat hij nergens meer op reageerde. Zijn gezicht was onbeschadigd, wat een wonder was. Zo kon ik nog op een goede manier afscheid nemen.”

Niet te bevatten

“Probeer eerst maar eens te functioneren,” vertelt Martijn zichzelf in de periode hierna. Jeroens uitvaart, met volledige korps-eer, is achter de rug. Het leven om Martijn heen gaat gewoon door: mensen praten over het weer en klagen over een winkel. Terwijl Martijn de wereld zonder Jeroen nog steeds niet kan bevatten.

'Ik was niet verrast toen ik hoorde wat de oorzaak van het ongeluk was'

Toch gaat dit functioneren hem aardig af. Hij werkt, gaat naar huis, eet, slaapt en plant de resterende uren in met sporten, lezen en andere dingen om zichzelf bezig te houden. “Daartussen zaten momenten, soms enkele seconden, dat ik echt besefte dat Jeroen dood was. Natuurlijk las ik de nieuwsberichten over hem, maar er bleef een deel in mij dat het niet kon bevatten.” Op momenten dat het nieuws wél landt, barst Martijn in huilen uit.

Langer leven

“Als iemand het verdiende om langer te leven, was het Jeroen. Hij was de vriendelijkheid zelve, met een ontzettend zorgzaam karakter. Naar iedereen. Hadden agenten bij de opleiding moeite met sporten? Dan hielp Jeroen hen met extra trainingen.”

Vrienden zijn het met hem eens: ze hebben Jeroen nog nooit boos gezien. Dat, en het feit dat hij net zijn droomleven zou starten, maken zijn overlijden extra cru, vindt Martijn.

Niet gezien

Na maanden onderzoek naar het fatale ongeval, hoort Martijn eindelijk wat er die bewuste avond is gebeurd: “Ik was niet verrast toen ik het hoorde. Vanaf het begin had ik al het gevoel dat dit de oorzaak van het ongeluk was.”

Van elke seconde krijgen Jeroen en zijn familie verslag: “De bestuurder reed vanaf zijn werk op de provinciale weg naar huis, terwijl hij op zijn telefoon zat. Hij volgde een bokswedstrijd.”

Op hetzelfde moment haalt Jeroen met een collega een dode das van de weg. Martijn: “Drie seconden voordat hij Jeroen doodreed, typte de dader nog een whatsappbericht. Hij heeft hem niet eens gezien.”

Een kwartiertje later

Martijn ziet de film van zijn broers overlijden voor zich. Woede raast in hem op. “Dit was geen ongeval. Ik werd zo enorm boos op die man. Willens en wetens zo veel risico nemen, terwijl het zo onnodig was. Hij woonde een kwartier van zijn werk. Als hij die bokswedstrijd een kwartiertje later had aangezet, was dit niet gebeurd.”

'Het voelde alsof de wereld tegen ons was'

De dader wil in gesprek met de familie, maar dat zien ze niet zitten. Dus hij schrijft hun een brief: “Daarin zei hij dat hij ook slachtoffer was. Hij kwam met excuusjes; dat het mistig was, bijvoorbeeld. Maar dat was helemaal niet zo.”

Het Openbaar Ministerie (OM) eist tweeënhalf jaar gevangenisstraf. “Het bewijs was zo overweldigend, het moest toch minstens anderhalf jaar worden.”

Een statement

Een paar weken later volgt de uitspraak, waar Martijn door ziekte zelf niet bij kan zijn. Zijn zus belt hem achteraf: ‘Twee maanden cel, krijgt hij…’ zegt Sanne. “Iedereen was verbijsterd,” zegt Martijn nog vol ongeloof. Ook Jeroens collega’s stonden met hun mond vol tanden.

“Voor mij voelde het alsof de wereld tegen ons was,” gaat Martijn verder. “Jeroen was dood en de rechters die erover gingen, staken hem nog een mes in de rug. Het frustreerde me enorm. Wij hadden één wens: maak een statement met deze straf. Dat dit het statement was, was enorm frustrerend.”

'Als je voor twee maanden cel een agent mag doodrijden, zijn ze dan nog veilig?'

Diezelfde dag gaat het OM in hoger beroep, iets wat zelden direct gebeurt. “Het moest meer dan twee maanden worden. Alleen al omdat telefoongebruik zo’n probleem is, maar ook voor het welzijn van agenten. Als je voor twee maanden cel een agent mag doodrijden, zijn ze dan nog wel veilig?”

Het hoger beroep pakt goed uit: de dader krijgt zestien maanden cel. “Daar was ik eerder nooit akkoord mee gegaan, maar in deze context kon ik ermee leven.”

Uitgesproken, afgerond

Daarmee is het emotionele circus na tweeënhalf jaar ineens voorbij. “Ik was er ook aan toe. Het kost veel energie, zo’n rechtszaak. Anderzijds vond ik het ook lastig: ik hield me vast aan die rechtszaak, dingen waren gaande. Nu was het uitgesproken. Afgerond. Jeroen was nu echt dood.”

Martijns wens is nu om zijn broer trots te maken. Bijvoorbeeld door te sporten, iets wat hij graag met Jeroen deed. Maar ook door een boek te publiceren, en een gedenkboom te planten. “Bij die boom kan ik alles even laten gaan, denken aan Jeroen, en wat belangrijk is in het leven.”

Dat laatste is door het ongeluk veranderd bij Martijn. Hij geniet meer van kleine dingen en daardoor is hij in een bepaald opzicht gelukkiger dan voorheen. “Ik weet nu hoe kort het leven kan zijn, en dat maakt me dankbaar voor de tijd die ik krijg.”