Blog Jurgen | 'Het besef dat mijn kleine meid ons gaat verlaten maakt me verdrietig en trots'

8 februari 2024 · Leestijd 4 min

· ·

Sinds Jurgens dochter Luna overleed, werd het stiller in huis, al zorgde zijn andere dochter Senna nog voor rumoer en levendigheid. Maar kleine meisjes worden groot. En de dag die Jurgen vreesde, is nu echt aangebroken...

Ik dacht dat ik alles wel redelijk onder controle had, maar er is een onverwachte tegenvaller. Misschien mag ik het zo niet noemen, maar ik kan het moeilijk verwoorden. Ik voel met leeg, moe, verdrietig, eenzaam, maar vooral zag ik dit niet aankomen.

Twee haltes

Mijn oudste dochter Senna is het huis uit, op kamers. Die wens sprak ze al meteen uit toen ze naar de universiteit in Tilburg ging. Vaak lachte ik hierom, op kamers in Tilburg: “Schat, je zit vijf minuten in de trein en dan ben je er.” Dit is overigens niet gelogen hoor, twee haltes in de stoptrein en ze staat midden op de campus. Kan niet makkelijker en mooier, toch? Tenminste, zo denk ik erover.

Na het overlijden van Luna is het stiller geworden in huis, maar Senna zorgt er altijd voor dat we in beweging blijven. Kilometers kleding die door het huis verspreid liggen, overal glazen die halfvol zitten, mijn favoriete plekje op de bank dat overdag altijd warm en bezet gehouden wordt door Senna.

Bergen en dalen

Senna was al veel gaan kijken naar studentenkamers, maar werd vaak als “te jong” bestempeld. Ja, ze is pas 18 jaar. Verstandelijk veel verder, maar dat heeft natuurlijk wel een oorzaak.

'Senna heeft al redelijk wat bergen beklommen in haar prille leven'

Zo’n tien jaar geleden werd er bij Senna een soort van tumor in haar heup gevonden, waar ze zonder al te veel complicaties van herstelde. Haar groei zou wat beperkt blijven, maar dat nemen we voor lief, gezien haar moeder ook een klein dametje is. Daar bovenop komt nog haar ongeneeslijk zieke zusje Luna en haar overlijden op 24 december 2017. Senna heeft dus al redelijk wat bergen beklommen in haar prille leven en heeft ook veel diepe dalen gezien.

Ik lachte telkens als ze terugkwam van een kijkavond, met de mededeling dat iemand anders de kamer kreeg. Dat luchtte op. Maar Senna gaf niet op en bleef naar kijkavonden gaan in de diverse studentenwoningen.

Zeven gemiste oproepen

Tot ik een afgelopen maandagavond na het sporten bij mijn fiets sta en een zevental gemiste oproepen zie. Het zal wel iets met de auto zijn, gaat er door me heen, of Senna is weer de sleutel vergeten van het huis. Ik bel haar meteen terug en hoor dan een opgeluchte, vrolijke Senna. “Ik heb een kamer, pap!”

Die had ik niet zien aankomen. Mijn lichaam en geest schieten in de kramp, ik weet niet hoe ik me voel. Het besef dat mijn kleine meid ons gaat verlaten maakt me verdrietig, maar ook heel trots. Ze doet het toch maar even. Maar het houdt wel in dat we elkaar minder gaan zien. Stilte in huis. Geen foute playlistjes meer van Senna tijdens ons gezamenlijke diner in de avond.

In een paar dagen is het gepiept: een bezoek aan een groot Zweeds warenhuis en een dag de handjes uit de mouwen en Senna woont niet meer thuis.

Hoort bij het leven

Nu mis ik Luna nog meer dan ik ooit heb gevoeld. Normaal gesproken was er altijd nog een jonger zusje thuis, waarvoor gezorgd moest worden. Die mijn hulp nodig heeft. Maar die is er niet meer. Al meer dan zes jaar is er die leegte zonder Luna, maar nu iets meer aanwezig.

Kinderen die uit huis gaan: het hoort bij het leven. Ik ben er nog niet aan toe, maar wat gun ik het Senna. Een mooi studentenleven en vooral mooie herinneringen en avonturen met nieuw te ontmoeten mensen.

Trotse zus

Als ik Senna dan in de auto naar haar woning breng en ze officieel de eerste keer alleen gaat slapen in haar kamer, vraagt ze aan mij: “Zou Luna trots zijn op me? En wat zou ze ervan vinden als ze nog zou leven?” Ik krijg een aantal seconden niets uit mijn strot, maar zeg dan dat Luna heel trots op Senna is en altijd tegen haar grote zus opkijkt.

Ik kijk al uit naar de dag dat Senna weer even lekker mijn bank bezet houdt en de koelkast plundert. Tot die tijd ga ik wennen aan de nieuwe fase in mijn leven en vooral wennen aan de stilte in huis.

Blog Jurgen | Hoe Luna (9) na haar overlijden alsnog de wereld rondreist