Hester (55) overlijdt door alzheimer: ‘Ze verloor zichzelf, terwijl ze nog leefde’

11 oktober 2023 · Leestijd 7 min

· · · ·

Als Ton (48) bij zijn vrouw Hester intrekt, merkt hij meteen dat er iets niet klopt. Ze kan maar niet aan zijn aanwezigheid wennen. “Hester dacht dat ze gek werd: de hele wereld veranderde en zij begreep het niet meer.”

“De eerste keer dat ik Hesters profiel op Relatieplanet bekeek, wist ik niet wat ik van haar moest denken. Zo zag ze er op sommige foto’s heel degelijk uit.”

'Zo was Hester: ze paste in geen enkel hokje'

“Maar op andere foto’s leek ze zo sexy dat ik dacht: zij is echt out of my league. En weer ergens anders vond ik haar het type om naar eco-campings te gaan,” vertelt Ton. “Ik vond dat heel moeilijk te plaatsen. Maar zo bleek Hester ook gewoon te zijn. Ze paste niet in een hokje en kleurde altijd buiten de lijntjes.”

Sprookje in de sauna

Lachend vertelt Ton over hun eerste ontmoeting. “Ik stelde voor om samen naar de sauna te gaan. Ik was namelijk helemaal nog niet toe aan een relatie en hoopte dat ze dit aparte idee zou weigeren.” Maar in al haar onvoorspelbaarheid gaat Hester akkoord. “Dus haalde ik haar op en stond ik me een kwartier later naast haar uit te kleden. Dat was wel even ongemakkelijk,” grijnst hij.

Maar dat ongemak is snel voorbij. “Het was bijna sprookjesachtig. We zaten samen in het bubbelbad, onder de volle maan, en daar hebben we elkaar onze eerste kus gegeven.” Voor beiden is het liefde op het eerste gezicht.

Samenwonen

In 2014 trouwen Hester en Ton. Ze hebben op dat moment nog een latrelatie. “Ik wilde met verhuizen wachten tot mijn jongste dochter uit mijn vorige relatie naar de middelbare school ging,” legt hij uit. Twee jaar later is het dan zover: samen trekken ze bij Hester in.

'De hele wereld veranderde en zij begreep het niet meer'

“Ik merkte meteen al dat er iets mis was.” Ton begrijpt dat het voor Hester even wennen is, dat zijn dochter en hij ineens bij haar in huis wonen. “Maar ze kon geen enkele verandering accepteren. Daarom bleef het zo moeilijk tussen ons gaan, dat ik overwogen heb de handdoek in de ring te gooien.”

Opluchting

Ook op haar werk heeft ze problemen. Hester komt met een vermoedelijke burn-out thuis te zitten. Een half jaar later volgt de daadwerkelijke diagnose. Tons vrouw heeft alzheimer. Ze is dan pas vijftig.

“In eerste instantie was het nieuws ook een opluchting,” vertelt Ton. “Ik begreep haar gedrag ineens.” Voor Hester zelf is het een geruststelling. “Ze dacht namelijk dat ze gek aan het worden was: de hele wereld veranderde en zij begreep het niet meer.”

In voor- en tegenspoed

“Ik ga voor jou zorgen,” zegt Ton tegen zijn vrouw. “In voor- en tegenspoed.” Als er moeilijkheden zijn, relativeert hij het door te denken: dit is niet mijn vrouw, dit is meneertje alzheimer. “Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ze kon soms heel boos en onredelijk zijn en dat was gewoon ingewikkeld.”

Boekje

Hoe Hester haar ziekte zelf beleeft, weet Ton lange tijd niet. “Ze besprak dat soort dingen liever met vriendinnen. Naar mij toe deed ze enorm haar best om de perfecte vrouw te zijn.”

'Ze verloor zichzelf, terwijl ze nog leefde'

Maar een half jaar voor haar overlijden vindt Ton een notitieboekje, waarin Hester van alles heeft opgeschreven. “Daar las ik ineens over haar verdriet, haar verlies. Ze verloor zichzelf, terwijl ze nog leefde.”

Excuses

“Maar er stonden ook hele mooie dingen in.” Zo biedt Hester bijvoorbeeld haar excuses aan Tons jongste dochter aan, die bij hen in huis woont en ook onder de situatie lijdt. “Ze schreef haar: ‘Lieve Luna, weet dat ík niet boos op je ben, dat komt door de alzheimer. Ik vind je namelijk zo geweldig, lief en mooi’,” vertelt Ton ontroerd.

Opgesloten

Hester woont nog tweeëneenhalf jaar thuis, maar moet daarna naar een verzorgingstehuis. “In het begin was ik daar heel blij mee, want het was voor haar duidelijk beter. Ze kreeg daar een stuk minder prikkels.”

Maar een paar maanden later begint ineens de coronapandemie. “Dat is echt desastreus geweest voor haar,” verzucht Ton. “En voor mij ook trouwens. Ze heeft daar wekenlang helemaal alleen opgesloten gezeten. Ze is in die periode heel veel kwijtgeraakt.”

Zodra het weer kan, probeert Ton er samen met Hester toch alles uit te halen. “Ik kookte voor haar, we hielden feestjes. We genoten echt van alles dat wél kon.”

Laatste reis

“Op een bepaald moment begon ze aan te geven dat het voor haar niet meer hoefde. Voor euthanasie was de alzheimer al veel te ver gevorderd, dus ze besloot daarom te stoppen met eten en drinken.” Ton neemt Hester daarom weer mee naar huis. “Ik wilde dat ze haar laatste reis thuis bij haar dierbaren kon maken.”

'Ik wilde dat ze haar laatste reis thuis kon maken'

“Jonge mensen met dementie hebben vaak nog een stuk bewustzijn tot hun dood,” legt Ton uit. Ook bij Hester is dit het geval. “Ze herkende op haar eigen manier het huis en we zagen haar weer vrolijk worden. Onze oudste hond ging bij haar op bed liggen en is al die tijd niet meer van haar zijde geweken.”

Afscheid nemen

Uiteindelijk sluit de huisarts de sedatiepomp aan en valt Hester in slaap. “Ineens werd ze onrustig, en ik dacht: het gaat beginnen. We zaten allemaal bij haar bed, maar in plaats van te sterven, leek ze juist wakker te worden.”

“Ze keek mijn jongste dochter aan en gaf haar een knipoog, ik kreeg nog twee kusjes.” Het raakt Ton duidelijk als hij verder vertelt: “Het is echt heftige medicatie, en daar heeft ze zich doorheen geworsteld om nog afscheid van ons te kunnen nemen. Dat was zo verschrikkelijk mooi.” Een paar dagen later overlijdt Hester.

De mooiste dag van mijn leven

Ton heeft zichzelf een belofte gedaan: de begrafenis van zijn vrouw moet de mooiste dag van zijn leven worden. “Natuurlijk is het dat niet geworden, maar zo heb ik hem wel voorbereid.” Omdat Tons wensen volgens de begrafenisondernemer niet mogelijk zijn, regelt hij alles zelf. “Ik dacht: hoe moeilijk kan het zijn?”

“Mijn schoonzoons hebben wilgentakken bij de boer gehaald, mijn dochters hebben ze op lengte gezaagd en met behulp van YouTube-tutorials hebben we samen een draagbaar voor Hester gemaakt. We hebben haar in doeken gewikkeld, want ze wilde niet in een kist, en Hester op de draagbaar naar haar plek op de natuurbegraafplaats gebracht.”

Hester draagt die dag haar dikste sokken uit Oostenrijk. “Ze was altijd zo’n enorme koukleum, daarom heb ik haar die sokken aangetrokken. Ik zei tegen haar: ‘Zo lieverd, dan hoef je niet koud de grond in’. Maar het was de warmste dag van heel 2022,” glimlacht Ton.

Verder zonder haar

“Ik had in haar ziekteproces al van zoveel stukjes Hester afscheid moeten nemen, dat ik dacht dat ik een deel van de rouw al achter de rug had. Maar dat had ik verkeerd ingeschat.” Ineens is het namelijk definitief. “Ik was alleen nog maar Ton. Zes jaar lang had ik geleefd om voor Hester te zorgen en nu moest ik ineens alles zelf weer verzinnen.”

'Ik had al van zoveel stukjes Hester afscheid moeten nemen'

De eerste maanden zijn voor Ton daarom ondraaglijk zwaar. “Ik kon niet werken, ik kwam niet meer buiten.” Maar dan komt er een punt waarop hij zich gaat afvragen: “Waar word ik nou gelukkig van? En hoe kan ik zonder haar verder?”

Andere Hesters

Al tijdens de ziekte van Hester heeft Ton het roer omgegooid. Hij zet zich in voor mensen met dementie. “Andere Hesters,” zoals hij hen noemt. “Hester heeft zelf altijd in de zorg gewerkt. Ik probeer nu diezelfde liefde en passie die zij voor haar patiënten had, door te geven.”

En dat doet hem goed: “Ik kan nu zeggen dat ik er vrede mee heb.”