Tessa's dochter (1,5) overlijdt plotseling: ‘Dat ik niet meteen ben gaan kijken, neem ik mijn hele leven mee’

28 november 2023 · Leestijd 6 min

· · ·

Als Tessa hoort dat ze waarschijnlijk geen kinderen kan krijgen, komt dit nieuws hard aan. Ze is dan ook verbijsterd als ze ongepland zwanger blijkt van een tweeling, met haar prille geliefde Timothy als vader. Dan wordt een van hun dochters (1,5 jaar) ineens ziek.

“Het kan dus wel,” denkt Tessa geschokt, als ze de twee streepjes op de zwangerschapstest ziet. “Ik moest meteen huilen, het was verre van ideaal. Ik kende Timothy drie maanden, had amper spaargeld en woonde op een zolderkamertje bij mijn moeder.”

Het is alles of niets. Tessa belt Timothy met het nieuws: ‘Nou, dan gaan we er toch gewoon voor?,’ is zijn eerste reactie. “Heel bijzonder.”

“Ik mag jullie feliciteren!” zegt de echoscopist bij een eerste controle. “Niet één maar twee baby’s.” Timothy valt van zijn stoel. Van geen kinderen, naar twee? “Dit wordt heel duur,” grapt hij daarna nog vol ongeloof.

Blauw

Bijna voldragen komen hun twee dochters met een keizersnede ter wereld: Gioia en Nalea. Alles gaat goed. Lijkt goed, want dezelfde avond in het ziekenhuis wordt Nalea ineens blauw. “Slikken ging al minder goed, maar nu ging ze snel van een gezond kind, naar een ziek kind. En niemand wist wat er aan de hand was.”

Na meerdere nachtelijke onderzoeken blijkt Nalea een slokdarmafwijking te hebben. Ze wordt in kritieke toestand naar een ander ziekenhuis gebracht. Amper bijgekomen van haar keizersnede, reist Tessa haar dochter achterna: “Ik ging in de overlevingsstand en moest wel direct op mijn eigen benen staan.”

'Ik ging in de overlevingsstand'

Een dag na haar geboorte wordt Nalea - volgens het boekje – geopereerd en na tien dagen mogen de ouders naar huis met hun tweeling. Een nieuwe, spannende fase, want Nalea loopt de rest van haar leven kans op heftige infecties.

Het komt goed

Twee baby’s, ziekte en zelf nog herstellende, hoe blijf je dan overeind? “Door Timothy. Wat extra bijzonder was, omdat we elkaar natuurlijk niet goed kenden. Ik was in shock en zo verdrietig, ik kan niet zeggen dat ik van mijn kraamtijd genoten heb. Maar we deelden de zorg en Timothy bleef zeggen: ‘Het komt echt goed.”

“Toch leefde ik in angst,” gaat Tessa verder. “Ik wilde Nalea een zo normaal mogelijk leven geven. Ze ging ook naar de kinderopvang, waar ze toch iets kon oplopen. Ik moest die angst af en toe parkeren. Achteraf denk ik wel eens: heb ik daar goed aan gedaan?”

Met de maanden groeit de tweeling op. Nalea, een minuut jonger dan haar zusje Gioia, is “puur, lief en rustig. Ze huilde nooit en liet alles gebeuren, ook in het ziekenhuis met slangetjes en nare onderzoeken.”

Snel ademen

De tweeling is anderhalf jaar en het gezin maakt volop herinneringen – vakantie op Curaçao, naar het Linnaeushof. Na het bezoek aan deze speeltuin wordt Nalea wat verkouden. Niks aan de hand, is de reactie bij elk ander gezond kind. “Maar ze haalde snel en diep adem. Bij Nalea moesten we alles als ernstig behandelen, dus daar gingen we weer, naar de eerste hulp.”

Tweemaal wordt Tessa met haar dochter naar huis gestuurd. “Het was een virale infectie, ze had rust nodig. Met die kennis heb ik haar die avond op bed gelegd.”

Alarm

Om half twee ’s nachts schrikken Tessa en Timothy wakker. Gioia huilt hard. “Dat gebeurde wel vaker,” vertelt Tessa. “Vaak viel ze dan vanzelf weer in slaap. Dus we wachtten even voordat we naar ze toe gingen.” Tessa pauzeert. “Dat ik niet meteen ben gaan kijken, neem ik mijn hele leven mee.”

Als Tessa bij haar dochters gaat kijken, snapt ze waarom Gioia alarm sloeg. Nalea’s ogen zijn naar boven gedraaid, haar lichaampje schokt. Gehaast belt ze 112. “’Mijn kind gaat dood, er moet iemand komen,’ riep ik.”

Stemming slaat om

In het ziekenhuis is het een komen en gaan van artsen. “Eerst voelde ik rust; we waren op de goede plek. Maar niemand sprak met ons. Wij bleven ook stil, want we wilden niet tot last zijn.” Steeds meer artsen vullen de ruimte waar Nalea wordt behandeld. “En ineens sloeg de stemming om. Nalea hoestte bloed. Toen kwam bij mij de paniek.”

Nalea heeft een hersenvliesontstekking en binnen enkele minuten vallen haar organen uit. Dan stopt haar hart. “Ze reanimeerden haar 45 minuten, die voor mij als een waas voorbijgingen. Bij de laatste poging kwam ze ineens terug.”

Te laag

Tegen alle verwachting in, is Nalea even stabiel. “Toen vroeg de kinderarts of we bij het hoofdeinde kwamen zitten, en zei: ‘Nalea gaat waarschijnlijk overlijden.’ Die tekst spookt nog steeds door mijn hoofd.”

'Ik verloor al mijn vertrouwen in het leven op dat moment'

“Ik kon niet beseffen dat mijn kind daar lag, vechtend voor haar leven. In één klap was mijn leven een hel.” Hulp in een ander ziekenhuis baat niet meer. Nalea’s hartslag is te laag. “Is er niks anders wat we kunnen doen?” vraagt Tessa vol ongeloof. “Alle hoop was weg. Ik verloor mijn vertrouwen in leven op dat moment. Huilen kon ik niet meer.”

Dapper

“Ik hield Nalea’s hand vast. Terwijl ze overleed, fluisterde ik in haar oor dat ik van haar hield. Dat ik haar nooit zou vergeten, en hoe dapper ze was.” In een ander ziekenhuis is zusje Gioia ook opgenomen, met dezelfde bacterie als Nalea. “Maar zij heeft het wel gered.”

Schuld

Zonder Nalea is alles leeg, ervaart Tessa na haar dochters overlijden. “Ik was zo boos en had een heftig schuldgevoel, ik heb niet goed gecheckt hoe het ging met Nalea. De situatie speelde steeds opnieuw af in m’n hoofd.” De pijn wordt ondragelijk. “Ik wilde zelf ook niet meer verder leven op dat moment. Ik kon niet bedenken hoe.”

Dwars door het schuldgevoel van Tessa komt ineens een besef: “Ik heb nog een dochter. Ik moest voor haar zorgen.” Tessa, Timothy en de kleine Gioia krijgen allemaal therapie, om stil te staan hun verlies. “Ik heb woedend gescholden in de ruimte. Boos op… op iets. Noem het het universum, of God, al geloof ik nergens meer in.”

Symbolisch

Langzaamaan lukt het Tessa om haar boosheid los te laten. “Nu is Nalea symbolisch bij ons. We noemen haar naam. Dat we haar niet zien, betekent niet dat ze er niet is. Ik probeer de dood niet per se als iets negatiefs te zien. Het gemis is vreselijk, maar misschien is er wel een plek beter dan deze aarde.”

Nieuw leven

Zo ontstaat er ruimte voor de rest van Tessa’s leven, inclusief een nieuw leven. Nog maar enkele weken geleden is de kleine James geboren. “Het leven gaat door en wij ook,” zegt Tessa met een glimlach. “Nalea zou niet willen dat we de rest van ons leven verdrietig zijn.”

“Het is bijzonder,” gaat Tessa verder, “dat Timothy en ik elkaar zo kort kenden en nu al een heel leven hebben geleefd. Dat wij hier nog zijn, samen, met Gioia en een nieuwe baby, vind ik echt een prestatie.”