Gastblog André | 'Die rit voelde als de tocht die mijn oma maakte nadat haar man was vermoord'
Jaarlijks loopt André met zijn familie het pad af waar zijn familie een angstig moment beleefde, vlak voor de bevrijding van zijn dorp in 1945. Sinds het overlijden van zijn zoon Patrick loopt hij dit pad met een ander gevoel.
TW: Zelfdoding. Denk je aan zelfdoding of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfdoding helpt en kan anoniem via www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.
1945
Het is 27 april 1945, vlak voor de bevrijding van ons dorp Hamersveld. Mijn opa krijgt van een Duitse commandant het advies met zijn gezin, de buren en twee onderduikers, te vertrekken naar het bevrijdde dorp Achterveld.
Na een korte wandeling worden zij staande gehouden. Het zijn jonge, Duitse soldaten, die duidelijk gedronken hebben. De mannen moeten achterblijven, maar de vrouwen en kinderen mogen doorlopen. Even later klinken vier geweerschoten. Ze weten het zeker: dat zijn onze mannen. Totaal ontredderd bereiken ze het naburige dorp, waar zij zich bij de geallieerden melden.
Sinds die tijd loopt mijn familie dit pad jaarlijks af, waar onze ouders met hun moeder dat angstige moment beleefden. Het moment dat hun leven op zijn kop zette. Ook wij als kleinkinderen werden in die angst getrokken. Dit kabbelde voort. Tot de wandeling op 4 mei 2017.
2017
Vanaf dat moment veranderde ook mijn leven. Mijn zoon zat niet lekker in zijn vel. Hij zat in een instelling met de hoop op verbetering, maar mocht die avond niet bij de wandeling zijn. Dus liep ik zonder hem, tijdens de dodenherdenking, dat beruchte pad af.
Daarna sloten we traditiegetrouw de ceremonie af met koffie bij een nabij wonende oom en tante. Onderweg daarnaartoe belde de begeleider van mijn zoon, die zijn medewerking die dag prees. Ondanks dat ik het niet fijn vond dat hij er niet bij was, voelde ik toch trots.
Kort daarna werd ik weer gebeld: ‘Meneer, uw zoon leeft nog wel, maar wij weten niet wat er gebeurd is. Hij is met de ambulance naar het ziekenhuis.’
Ik wist niet in welk ziekenhuis hij was en dus reed ik richting de instelling. Hij kon immers niet ver zijn. Onderweg mobiliseerde ik de familie en kwam ik achter de locatie van het ziekenhuis waar mijn zoon was.
Hij was op de traumakamer gestabiliseerd, en overgebracht naar de kinder IC te Groningen. Hij had getracht suïcide te plegen. De rit die nacht naar Groningen met mijn dochter in de auto, voelde als de tocht die mijn oma op maakte nadat haar man was vermoord. Het was een hel. Na een week in het ziekenhuis overleed onze zoon op 16-jarige leeftijd op 12 mei 2017.
180°
Sinds die tijd loop ik met een ander gevoel dat pad waar mijn oma 72 jaar eerder ook liep. Zoals mijn opa hoopte dat het advies van de Duitse commandant hem zou helpen, hoopten wij dat onze zoon beter zou worden in de instelling. We liepen ergens heen en wisten niet dat ons leven 180⁰ zou worden omgedraaid. Het wordt nooit meer hetzelfde.
Tekst: André van den Hengel
Lees ook over:
Gerries vrouw overlijdt door suïcide: ‘Onze dochter is bang dat ik ook doodga’
Lees ook over:
