Blog Jurgen: ‘Ik weet dat ik haar nooit zal vergeten, en toch ben ik hier bang voor’
Als Jurgen bezig is met een klusproject in de tuin, kijkt zijn overleden dochter Luna over zijn schouder mee. Dat voelt zo fijn, dat hij niet wil dat iemand komt helpen en zijn herinneringen verstoort. Maar dan twijfelt Jurgen: sla ik niet door?
Mijn laatste emotieklusproject dat ik heb afgerond is het project voortuin. Samen met de buren strijden we al jaren om ons buxushaagje te beschermen tegen de buxusmot. Totdat we vorig jaar het besluit maakten om de natuur zijn gang te laten gaan. In een tijdsbestek van een week of 3 was het gebeurd. Geen enkel groen blaadje meer aan onze mooie buxushaag.
Luna kijkt over mijn schouder
Daarom maken we in overleg met de buurtjes een stel natuurlijk ogende bloembakken. Tijdens deze klus kijkt Luna over mijn schouder mee en dit gevoel is heerlijk. Haar schelle stemmetje dat vertelt dat het er tof uit ziet. Vele malen komt het aanbod voor een helpende hand en telkens sla ik het af. Ik sla het af omdat ik bang ben dat Luna dan niet meer over mijn schouder kijkt.
'Ik ben bang een moment van herinneren te missen'
Dat heb ik al eerder ervaren, besef ik. In de stilte waar ik zo bang voor ben, maar die ik ook telkens op zoek. Want dan zijn mijn herinneringen aan Luna intens. Ik hoor Luna dan vaak spreken en kan haar in mijn gedachten heel dicht naar me toe halen. Maar sla ik niet door in deze stilte? Ik ga gesprekken uit de weg omdat ik angst heb dat ik een moment van herinneren ga missen. 'Niet doen Jurgen', zeg ik tegen mezelf, maar het gebeurt toch.
Ik vergeet haar nooit
Vreemd toch? Zou Luna mij in de steek laten? Ik weet dat ik haar nooit zal vergeten en toch ben ik hier bang voor. Ik besef weer dat rouwen verrekte hard werken is. En dan galmt het lied The sound of Silence van Simon and Garfunkel door mijn auto, het eerste couplet is op mijn lijf geschreven:
'Hello darkness, my old friend, I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping, left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain, still remains,
within the sound of silence'
Knipoog
Je zal altijd een onderdeel uitmaken van mijn leven, beste stilte. Maar ik ga je af en toe parkeren. En als ik dan voor het stoplicht sta, het liedje eindigt en ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel, dan zie ik een klein meisje van 9 naar me knipogen. Ze zegt wat ze elke avond zei voor ze ging slapen: 'Trots en andere dingen'.
Lees ook over:
Mirjam over haar zoon Tonio (21): ‘Ik wist meteen: hier komt hij niet levend uit’
Lees ook over:
Brams dochter (1) overlijdt plotseling: ‘Het voelde alsof er een stuk uit mijn hart werd getrokken’
Geschreven door
Jurgen van Riel
