Blog Arjan | ‘Ik kan niet anders zeggen: ik voel me enorm getroost’
Wat kan het lastig zijn om de juiste woorden te vinden als je iemand wilt troosten. Maar soms is het ineens heel simpel, ontdekt Arjan, en zijn woorden niet eens nodig.
De zon schijnt en ik voel me intens verdrietig. We hebben bezoek en zitten in de tuin. Het bezoek heeft een hond mee. Ik heb thuis nooit een hond gehad en sinds ik tijdens verre reizen een paar keer ben belaagd door angstaanjagende honden, houd ik hen meestal op afstand.
Er staat koffie op tafel en we spreken over Mees. Dat hij er gewoon bij had moeten zitten. Het besef dat dit nooit meer gebeurt, daalt weer eens diep in. Dus ik spreek, zoals mensen dat doen als ze huilen, hortend en stotend. En dan gebeurt het.
Verbazing
De hond komt dichterbij en legt haar kop op mijn knie. Ik val stil. Eerst voel ik vooral verbazing. Dat doet zij anders nooit, in ieder geval niet bij mij. Met grote bruine ogen kijkt ze, vanaf mijn knie, naar me op. Met mijn betraande ogen kijk ik terug en als vanzelf leg ik mijn hand op haar kop.
Ik wil niet dat ze weggaat en aai haar. Even ben ik de rest van het gezelschap vergeten. Het is alleen de hond en ik. Zij legt haar kop nog iets verder op mijn knie. Het gevoel van verdriet dat zich in mij had geroerd, is in een paar seconden overstemd door een gevoel van liefde. Ik kan niet anders zeggen: ik voel mij enorm getroost.
Hier, mijn kop
Er zijn geen woorden nodig. We zijn er gewoon, met mijn verlies erbij. Ik krijg zin om te lachen en dat doe ik ook. “Jij kan nooit meer stuk voor mij.” Haar baasjes lachen mee. Het is fijn voor hondeneigenaren als hun hond gezien wordt door anderen, denk ik.
Wat ik van haar heb geleerd is dat er zo weinig woorden nodig zijn om iemand te steunen. Er even bij stil staan kan al voldoende zijn. “Ja, jij hebt verdriet. Ik zie het. Hier, mijn kop.” Nou ja, dat laatste wat minder letterlijk, wellicht. Kopje koffie kan ook.
Dit was het laatste blog van Arjan & Anemoon. Zij gaan zich verder richten op het ontwikkelen van een rouwpad op Terschelling, The Walk of Grief: een pelgrimstocht van 75 kilometer over het eiland. Deze tocht kan bewandeld worden vanaf 1 maart 2025 (de vierde sterfdag van hun zoon Mees).
Lees ook over:
Mees (16) overlijdt na een ongeluk: ‘Als je verdriet écht toelaat, laat je ook de liefde toe’
Lees ook over:
Paula verliest haar dochter aan kanker: 'We hebben Marit niet verteld dat ze zou overlijden'
Geschreven door
Anemoon Elzinga en Arjan Berkhuysen
