Ashley (17) verliest niet alleen moeder, maar ook haar beste vriendin

‘Ik verloor een deel van mezelf’

24 mei 2022 · Leestijd 7 min

· · ·

Ze delen niet alleen hun geboortedag met elkaar, maar ook hun leven. Ashley en haar moeder Manuella uit het Belgische Heusden-Zolder zijn onafscheidelijk. Totdat ze op een ochtend in elkaar zakt. Ashley: “Ik wilde wakker worden uit een nare droom. Terug naar hoe het was.”

“Mijn moeder beviel op haar 19e verjaardag van mij. Wij waren super hecht, mijn mama en ik. We leken qua karakter enorm op elkaar. Hadden we ruzie, dan moesten we na een paar minuten weer heel hard lachen en was het weer goed. Mijn moeder was mijn beste vriendin. Samen met mijn vader vormden we een heel hecht gezin. We gingen vaak kamperen en op avontuur uit. Met z’n drieën konden we alles aan.

Totdat op dinsdagochtend 16 maart 2021 mijn leven plotseling veranderde. Het was nog vroeg in de ochtend. Mijn vader had een vroege shift op zijn werk, mama en ik waren thuis. Zoals altijd had ik de muziek lekker hard aangezet, terwijl ik mezelf in de badkamer klaarmaakte voor de dag. Ineens hoorde ik mijn moeder roepen. Twijfelend of ik het wel juist had gehoord, zette ik de muziek uit. En jawel: weer riep mijn moeder, met een stem die gevuld leek met pijn.”

Laatste woorden

“Ik rende naar de woonkamer. Ze zat op een stoel, huilend en klagend over hoofdpijn. Plotseling viel ze neer en maakte ze oncontroleerbare bewegingen. Ze reageerde nergens meer op en schreeuwde het uit van de pijn. Ik stuurde mijn vader een bericht dat ik de ambulance wilde bellen. Met veel geluk belde hij direct. Mama reageerde heel kort en sprak de laatste woorden die papa van haar zou horen: ‘Ik hou van jou’. Aan mijn moeders stem hoorde hij dat er iets heel erg fout was.

Ik ben jaloers op de eerdere versie van mezelf, die nog wel heeft wat ik nu kwijt ben

En dan heb je ineens een ambulancebroeder aan de lijn. ‘Gaat het goedkomen?’, vroeg ik naïef, wetende dat hij daar geen antwoord op kon geven. Maar ik wilde horen dat het goed kwam. Mijn moeder leek weer bij bewustzijn te komen. Ze moest overgeven en probeerde op te staan, maar zakte steeds weer door haar benen. Ik ondersteunde haar, maar ze viel opnieuw en kwam nooit meer bij.”

Mislukte realityserie

“Door de coronamaatregelen mochten we niet mee naar het ziekenhuis. Mijn vader reed achter de ambulance aan en ik besloot om gewoon naar school te gaan. Alleen thuis zou ik toch gek worden. De tijd leek stil te staan. Het was alsof ik in een mislukte realityserie terecht was gekomen. Ik bleef mijn vader maar appen: Heb je al nieuws? Dat kwam pas een paar uur later. Een aneurysma had een zware hersenbloeding veroorzaakt. Mama werd in en kunstmatige coma gehouden.”

Zondagnacht werden we wakker gebeld door de dokters. Ze hadden een deel van haar hersenpan weggehaald, zonder veel resultaat. Eigenlijk zouden ze de andere helft er ook af moeten halen, maar dat was niet menselijk. Door de avondklok mochten we de deur niet uit. De volgende ochtend zijn we direct naar het ziekenhuis gegaan. Er hing een sombere sfeer en ik had niet veel hoop meer. Toen de artsen later die dag vroegen hoe wij dachten over orgaandonatie, wist ik dat het niet meer goed ging komen.”

Niet meer wakker

“Al die tijd had ik mijn moeders hand niet aangeraakt, omdat ik het gewoon niet kon. Het voelde alsof ik haar al was verloren op de dag dat ik de ambulance had gebeld. Een neuroloog vertelde ons dat mijn moeder al hersendood was. Ze zou niet meer wakker worden. We moesten alleen nog wachten totdat haar lichaam ermee ophield. Toen heb ik haar hand gepakt. Het kon de laatste keer zijn. Mijn moeder overleed op 26 maart 2021, tien dagen nadat ze was ingestort. Ze was nog maar 35 jaar. Ik wilde wakker worden uit een droom. Terug naar hoe het was.

Ik heb dingen geleerd die je op school nooit zult leren

De eerste week moest er een hoop administratieve rompslomp en papierwerk worden geregeld. Ook waren we druk met de voorbereidingen van de dienst. Die heb ik grotendeels zelf voorbereid, omdat mijn vader dat nog niet kon. We hielden het klein, dat had ze zelf gewild. Ik hield me sterk en liet geen traan. Dit is het laatste wat ik voor haar kon doen en dat moest perfect gaan, vond ik.

De ene week maak je je druk om een godsdienstles, de volgende week neem je afscheid van je moeder. Ik verloor niet alleen mijn mama, maar ook een groot deel van mezelf, mijn beste vriendin, mijn steunpilaar, de persoon waar ik altijd alles tegen kon vertellen. De persoon waarvan ik wist dat ze mij nooit zou verlaten, werd uit mijn leven gerukt. Waar ik eerst nog wist wie ik was en plannen had, viel ineens mijn hele toekomst in duigen. Helaas overleed ook een van onze hondjes. Dat was echt een grote klap.”

Speelgoed en medicijnen

“Huilen ging na een tijdje niet meer. Na een maand of twee kwam ik in een donker dal terecht. Ik voelde me zo leeg en dacht: Waar doe ik het nog voor? Dat liet ik niet zien aan anderen. Daarom kwam mijn zelfmoordpoging als een schok. Ik werd een tijdje opgenomen, kreeg medicatie en sprak met een psycholoog. Dat heeft me goed geholpen. Ook uit mijn werk in een speelgoedwinkel heb ik veel troost gehaald. Ik volg nu een opleiding. Ik heb mijn medicatie nog steeds nodig, want depressieve gevoelens en sombere dagen zijn er nog vaak.

Ik vind het oneerlijk om te wachten tot het weer goed met me gaat

Voor mijn moeders dood was ik gelukkig en open. Nu ben ik angstig en duw ik mensen weg, omdat ik niet nog iemand kan verliezen. Als ik leeftijdsgenoten hoor zeuren op hun ouders, omdat ze de afwas moeten doen, denk ik: Ik zou geld betalen om mijn mama iets tegen me te laten zeggen. Het gemis zal altijd blijven, maar ik zal er waarschijnlijk mee leren omgaan. Dat heb ik bij anderen ook gezien. Haar dood was een heel zware les. Ik heb dingen geleerd die je op school nooit zult leren. Van financiële dingen tot de realiteit van het leven.

Samen jarig

“Er komen dagen waarop je van tevoren verwacht dat het zwaar zal zijn. Bijvoorbeeld mijn 18e verjaardag, de dag waarop mijn moeder 36 zou worden. Maar veel vaker overvalt het me op de normale dagen. Dan kijk ik vaak het filmpje terug dat we vier dagen voor die ene dag maakten, waarin we samen hard zingen en dansen. En dan ben ik jaloers op die eerdere versie van mezelf, die nog wel heeft wat ik nu kwijt ben.

Ik zal altijd een deel van mijn moeder met mij meedragen. Sowieso de dingen die zij mij heeft geleerd en bijgebracht. Ze kwam uit een moeilijk gezin, maar deed het zelf helemaal anders. Ze heeft zoveel oneerlijkheid en ondankbaarheid meegemaakt, maar bleef toch vriendelijkheid rondstrooien naar alles en iedereen. Ze gaf alles op voor mij en gunde mij alles. Ze leerde mij om liefde te geven en niks terug te verwachten.

Ik vind veel troost in de verhalen van Ik mis je. Daarom vertel ik mijn verhaal nu het verlies nog zo vers is. Ik vind het oneerlijk om te wachten tot het weer goed met me gaat. Want dit hoort er ook bij.”

Heb je vragen over zelfdoding of wil je praten over zelfmoordgedachten? Dat kan anoniem via de chat op www.113.nl of bel 0800-0113.

Lisanne (32): ‘Ik ga niet accepteren dat mijn moeder dood is. Ik verdraag het’