Laatste foto | ‘Als ik oudere mensen samen zie, breekt mijn hart. Dat gaan wij nooit hebben’

6 oktober 2021 · Leestijd 5 min

· ·

Voor het eerst sinds lange tijd gaan Jeroen (51) en Jolanka (toen 50) zonder hun kinderen op vakantie. Tijdens een heerlijke stranddag maakt Jeroen wat selfies. Twee uur later, zakt hij op weg naar het restaurant in elkaar. Jolanka: ‘Ik zag hem liggen en wist: hij is dood.’

‘Jeroen en ik leerden elkaar kennen op de middelbare school. Hij straalde een bepaalde rust uit die ik zelf niet had en gaf me een gevoel van geborgenheid. Een stabiele factor. Dat vond ik thuis niet.

Samen zijn we door de puberteit gekomen en volwassen geworden. Hij was iemand die er altijd voor me was. Echt een ontzettend lieve, leuke man. We vulden elkaar perfect aan en zaten altijd op één lijn. En dat zeg ik niet om hem te verheerlijken, nu hij er niet meer is. Hij was écht zo.

Dat setje

In de huidige maatschappij moeten we allemaal zelfstandig zijn. Dat waren Jeroen en ik ook, maar we deden gewoon heel graag dingen samen. Hij was niet iemand die aan het einde van de week met vrienden op pad ging. Jeroen werkte hard en wilde in het weekend gewoon bij ons zijn, zijn vrouw en vijf kinderen. Daar werden we wel eens op aangekeken. Wij waren “dat setje”, dat alles samen deed. Het maakte ons niks uit. Het voelde goed.

Te veel zon

Drie jaar geleden vertrokken we voor het eerst sinds lange tijd samen op vakantie. Twee weken naar Pag, Jeroen’s favoriete Kroatische eiland. Vijf dagen later kwamen we terug van een fijne, lome stranddag, waar deze laatste foto is gemaakt. In ons huisje kleedde we ons om voor het avondeten. Jeroen voelde zich niet zo lekker. Hij dacht dat hij misschien te veel zon had gehad en ging even liggen.

Even later ging het weer. We vertrokken naar het restaurant. Na een meter of vijfhonderd, legde hij zijn hand op mijn schouder en zei, een beetje lacherig: “Hee, wacht eens”. Zijn slipper was uitgegaan. Jeroen keek naar zijn voet en zakte als een slappe pop in elkaar.

Direct kwam er iemand aanlopen met een kussentje. Ik legde hem op zijn zij. Toen zag ik dat hij blauw werd. Ik ben gaan beademen, maar merkte dat de lucht niet in zijn longen kwam. Het ging allemaal heel snel. “Blijf reanimeren!”, riep ik tegen een omstander.

Ontspannen

Ik keek ernaar, zag hem liggen en wist: hij is dood. Iedereen probeerde van alles. Een infuus, AED, maar het enige wat ik dacht was: hij is dood. Hij lag daar zo ontspannen, in zijn korte broek en hemdje. Het was zo raar.

En toch. Pas toen de vrouw van de ambulance zei dat hij dood was, kwam het binnen. Ik huilde. Wilde het niet geloven, terwijl ik het echt aan hem zag.

Laten gaan

Pas drie dagen later ben ik naar huis gegaan. Iedereen zei dat ik direct moest vertrekken, wat deed ik hier nog? Maar dit vond ik fijn. Hier, alleen op dit eiland, kon ik mezelf laten gaan. Schreeuwen, huilen. Dat had ik niet gekund met onze kinderen erbij. Dan ga je knuffelen, troosten. De kinderen hadden precies hetzelfde gevoel. Ook zij hadden die dagen nodig. Zo trots, was ik op onze sterke kinderen.

Achteraf bleek dat Jeroen op slag dood was. Bij de autopsie werd niks gevonden, het was gewoon stomme pech.

Nooit zielig

Het gaat nu best goed met me. Ik heb een ander leven, in een nieuw huis met een nieuwe baan. Dat voelt goed. Soms proberen mensen me terug te trekken in het zielige stuk, maar ik ben gewoon nooit zielig geweest. Ik kan prima alleen zijn, maar ik vind het niet leuk.

Als ik over Jeroen praat, word ik blij. We waren dertig jaar samen. Elke dag mis ik hem, maar ik ben dankbaar dat ik zo lang van hem kon genieten. Ik kijk naar wat wel goed gaat en we staan allemaal nog rechtop.

Kneuterige handjes

Wat ik wel heel moeilijk vind, is als ik oudere mensen samen zie. In de zeventig, kneuterig handjes vasthouden, hij helpt haar haar jas aantrekken. Dan breekt mijn hart. Dat gaan wij nooit krijgen. Maar wie weet, leer ik ooit nog iemand kennen. Ik heb één prachtige liefde gehad en ik geloof dat het nog een keer kan.’

Laatste foto

In deze rubriek vertellen mensen over de laatste foto of herinnering die ze hebben van degene die ze missen. Heb jij ook een bijzondere laatste foto of herinnering en wil je daar iets over delen? Mail dan naar ikmisje@eo.nl o.v.v. ‘Laatste foto’

Laatste foto | ‘Uit liefde voor Patrick, moesten we hem laten gaan’