Petra Walinga bezoekt de plek waar haar dochter overleed

Ik wil weten wat er gebeurde

Ik ga naar de kliniek waar Laura bijna een jaar lang was opgenomen. Laura is daar op haar kamer overleden. Nadat ze haar gevonden hebben, is er nog geprobeerd haar te reanimeren, maar tevergeefs. Ik was er zelf niet bij, daarom ga ik nu terug. Want ik wil weten hoe het is gegaan. Alle informatie die er over Laura is,wil ik hebben.

Confronterend

Ik zie er tegenop. Wat zal ik te horen krijgen? Globaal weet ik het wel, maar ik wil de details weten van alles wat er gebeurde. Het zal confronterend worden, maar ik neem het voor lief dat ik van slag zal raken. Het is belangrijk voor me om alles te weten.

Vragen

Met de zorgverleners van de kliniek zit ik samen en ik stel mijn vragen. Wie waren erbij en hebben gereanimeerd? Waar was Laura precies? Hoe is ze aangetroffen? Wie heeft wat gedaan? Wanneer was de ambulance er? Het zijn allemaal vragen die de afgelopen tijd zijn gekomen en waar ik een antwoord op wil hebben.

Ik was er niet…

De antwoorden komen. Ik krijg een beeld van wat er zich afspeelde. Ik zie mijn meisje voor me, in haar laatste uur. Ik stel me voor hoe ze zich gevoeld moet hebben. Zo eenzaam moet het zijn geweest voor haar. Er komen allerlei gedachten en emoties bij me op. Ik vind het zo erg dat ze helemaal alleen was, hoewel ze daarvoor koos. Ik had bij haar willen zijn, haar vast willen houden. Haar vertellen dat ik zo veel van haar houd. Dat ik haar echt niet missen kan.
Maar ik was er niet…

Het doet zoveel pijn

Het doet me zo veel pijn dat we geen afscheid hebben genomen. Dat ik haar niet tot ziens heb kunnen zeggen, en dat ik haar armen niet meer om me heen heb gevoeld. Geen laatste woorden meer als groet. Geen kus op haar voorhoofd en mijn hand op haar zachte haren.

Geen andere uitweg

Het is afschuwelijk dat Laura geen andere manier zag dan uit haar leven weg te gaan, om verlost te worden van haar angst en stress. Hoe iedereen ook probeerde haar te helpen om beter te worden; Ze heeft het niet kunnen inzien en wist alleen nog maar dat ze zo niet verder wilde en kon.

‘Het doet me zo veel pijn dat we geen afscheid hebben genomen’

Ik wilde dat ze had beseft hoeveel we haar zouden gaan missen. Hoe wanhopig ik me voel omdat ze nooit, nooit, nóóit meer terugkomt! Hoe verdrietig haar broers zijn die hun lieve zus moeten missen. Ze heeft niet begrepen wat de impact van haar sterven zou zijn op ons. Hoe vaak ik het haar ook gezegd heb.

Naar huis zonder Laura

Na een uur is het gesprek afgelopen. Ik weet wat ik wilde weten. Ik bedank de hulpverleners, die zelf ook nog onder de indruk zijn van wat er toen is gebeurd. Ik rijd naar huis, naar de plek waar alles zo anders is geworden zonder mijn lieve Laura.

Ervaar jij het leven als zo zwaar dat je niet meer verder wilt? Bezoek dan deze website en zoek op tijd hulp.