Catherine (13) vertelt over tumoren die bij haar zijn weggehaald

Catherine Guirguis (13) zat nog maar vier weken in havo 1 toen ze het schokkende nieuws hoorde: er waren grote tumoren in haar hoofd en in haar long gevonden. Zware operaties en chemo volgden. Catherine uit Amsterdam-Zuidoost, een van de kinderen die gevolgd wordt in het nieuwe EO-kinderprogramma Hallo Ik Heb Kanker, vertelt: “Midden in de nacht werd ik wakker, met enorme hoofdpijn. Alsof iemand met een hamer op mijn hoofd sloeg. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt.

Midden in de nacht werd ik wakker, met enorme hoofdpijn. Alsof iemand met een hamer op mijn hoofd sloeg.

Het was 28 september, rond 02.00 uur. Ik riep mijn vader en vroeg om een paracetamol. Na twee minuten moest ik overgeven. Mijn moeder hoorde iets van paniek in mijn stem. Ze nam me bij zich in bed, zodat ze me snel iets kon geven als ik wat nodig had. Normaal gesproken doe ik mijn arm altijd om haar heen als ik naast haar in bed lig. Maar nu sloeg ik haar, zonder dat ik er iets aan kon doen, tegen haar hoofd. ‘Wat doe je?’ vroeg ze verbaasd. Toen ze m’n hand vastpakte, voelde ze dat die heel slap was, en zwaar. Ze deed het licht aan en schrok.”

MRI-scan

“Ik zag heel bleek. Er stond schuim op mijn lippen. Toen mijn vader me wilde optillen om me snel naar het ziekenhuis te brengen, sloeg ik wild met mijn benen en armen. En ik ging schreeuwen. Later hoorde ik dat ik al bewusteloos was. Mijn ouders waren in paniek. M’n moeder belde de ambulance. Met een brancard ben ik, vastgesnoerd, naar het ziekenhuis gereden. Daar hebben ze meteen een hoofdscan gemaakt. Ze ontdekten vocht in mijn hoofd. Mogelijk ook een tumor, maar dat wisten ze niet zeker. Daar was een MRI-scan voor nodig. Ze hebben eerst via een operatie het vocht uit mijn hoofd gehaald.”

Tumor van 10 cm

“De volgende ochtend, 29 september, kwam ik rond 11.00 uur bij. Ik voelde me gewoon weer goed, en vrolijk. Maar toen ik hoorde dat ik een tumor in mijn hoofd had, schrok ik heel erg. Daar ben ik de volgende dag aan geopereerd. Tien uur lang. Ze hebben een tumor van 10 cm doorsnee weggehaald. Omdat ze via een punctie hadden gezien dat de kanker kwaadaardig was – mijn moeder moest uitleggen wat dit betekent –, wilden ze snel met chemo beginnen. Maar daarvoor moesten eerst controles worden gedaan. Foto’s en een echo. Daarna belde de oncoloog. Ze hadden iets hadden gezien, maar wisten niet zeker of het een tweede tumor was.”

‘Mijn ouders waren heel bang’

“Eigenlijk zou ik de volgende dag al chemo krijgen, maar dat ging niet door. Wel is er nog een PET-CT-scan gemaakt van mijn hele lichaam. ‘Misschien zijn er nog tumoren op andere plekken,’ zei de dokter. Uit die scan bleek dat het in mijn long ook een grote tumor was. Ongeveer 8 bij 10 cm. Ook die is verwijderd. Beide tumoren zijn er niet meer, gelukkig.

Mijn ouders waren heel bang waren dat ze mij kwijt zouden raken. Ook omdat de dokter hun had verteld welke risico’s je bij zulke grote operaties hebt. Je kunt overlijden. Maar de kans bestond ook dat ik aan mijn rechterkant verlamd zou raken. Het was voor hen heel moeilijk. We zijn allemaal dankbaar dat we nog steeds samen zijn.”

Ik zag allemaal kale kinderen. De verpleegkundige liep naar me toe. ‘Jij hebt het ook.’

“Wat ik niet snel zal vergeten, is de eerste keer dat ik op de afdeling oncologie kwam: ik zag allemaal kale kinderen. De verpleegkundige liep naar me toe. ‘Jij hebt het ook.’ Toen wist ik genoeg. Ik was heel verdrietig. Ik had altijd heel mooi haar. Dik en lang. Daar was ik heel trots op. Maar het ging er allemaal af. Dat begon met een paar haren die ik op mijn witte kussen zag liggen. Later kwam er een grote pluk haar af toen ik mijn haren wilde kammen. Daar moest ik wel erg om huilen. Ik was alleen met mijn vader op dat moment, thuis. Mijn moeder was aan het werk. Ik heb haar gebeld. Toen kwam ze snel om me te troosten. En ik vroeg of ze een doekje wilde kopen. Ik draag nog steeds een doekje, onder m’n pet. Mijn haar komt weer terug. Maar alleen achterop mijn hoofd nog niet. Omdat ik daar protonen-bestraling kreeg, dus heel gericht op die ene plek, duurt het daar langer. Pas als het ook daar aan is gegroeid, zal ik geen doekje meer dragen. ‘Misschien een jaar,’ zeiden ze in het ziekenhuis. Ik hoop dat het sneller is.”

Groep 8

“Weet je wat ik heel erg fijn vond? Meester Kees en mijn vriendinnen uit groep 8 wisten dat ik ziek was, en dat ik waarschijnlijk nog niet veel vriendinnen had in havo 1. Daarom hebben ze me heel vaak opgezocht in het ziekenhuis. Ze hebben leuke dingen met me gedaan, om me op te vrolijken. We zijn bijvoorbeeld naar de Efteling gegaan. Zij hebben zoveel voor me betekend.

Dat we gelovig zijn, is ook heel belangrijk. Wij horen bij de koptische kerk, hier in Amsterdam. We hebben heel veel gebeden, en God gevraagd om ons te helpen. We vertrouwen op Hem, en willen altijd positief blijven. Voor mij is dat trouwens meestal niet eens zo moeilijk. Tijdens mijn ziekte heb ik God nooit als ver weg ervaren. Juist niet. Hij was dichtbij. Natuurlijk was het wel een zware weg. Het zwaarste vond ik de haaruitval, en de operaties. Vooral die van de longen. En mijn rechterarm kan ik ook niet meer goed omhoog doen. Het spierweefsel is aangetast.”

Heel vermoeiend

“Ik voel me nu goed. Maar mijn conditie is hard achteruitgegaan. We wonen hier op de derde verdieping, en er zijn vaak problemen met de lift. Trap op, dat is voor mij nog heel vermoeiend. Van de long waarin de tumor zat, is maar een derde over. Dat merk je goed. Mijn ouders proberen een andere huurwoning te vinden, maar dat lukt niet erg. Het liefst willen we op de begane grond wonen. Dat zou veel beter voor me zijn. Er zijn ook drie ribben verwijderd tijdens die longoperatie. Omdat de tumor daar helemaal mee vergroeid was. Gelukkig voel ik daar helemaal niets van. Wel van die longen.”

Zo bijzonder

“Ik wilde heel graag meewerken aan Hallo Ik Heb Kanker. Ik had eerst Kanjers van Kinderen: Hun Strijd Tegen Kanker gekeken, met Nance op RTL 4. Dat zou ik ook zo graag willen, dacht ik! ‘Charlotte,’, vroeg ik aan de verpleegkundige in het ziekenhuis, ‘zijn hier geen kinderen die worden gevraagd voor tv-programma’s?’ ‘Daar worden wij vaak voor benaderd,’ zei ze. ‘Dus nu weet ik dat jij graag wilt meedoen.’ En weet je wat zo bijzonder is? Diezelfde dag kreeg ik te horen dat ze kinderen zochten voor Hallo Ik Heb Kanker! Mijn ouders zijn ook heel trots dat ik eraan meewerk. Zelf wist ik hiervoor bijna niets over kanker. Wat is chemo? Wat is bestraling? We hadden eigenlijk geen idee. In onze familie komt deze ziekte niet voor. Niet van de kant van mijn papa, en ook niet van mama. Ik ben de eerste – en hopelijk de laatste.”

Hallo Ik Heb Kanker is deze week van maandag t/m vrijdag te zien om 17.15 uur op NPO Zapp.

Tekst: Gert-Jan Schaap
Beeld: Jaap Schuurman