Quincy (27) verliest zijn moeder: ‘Huilen deed ik wel, maar altijd stiekem’
Als zijn moeder overlijdt, staat Quincy’s wereld stil. Omdat de rest van de wereld door de lockdown ook stilstaat, hebben zijn vrienden alle tijd om hem bij te staan. Quincy verandert van iemand die nauwelijks praat over zijn gevoelens, naar iemand die zijn struggles openlijk deelt. Quincy: “Ik leef niet meer in het verleden.”
“Wat voor vrouw mijn moeder was? Quincy hakkelt terwijl hij probeert te antwoorden. “Niemand vraagt dat ooit,” legt hij uit. “Want iedereen die ik ken, kende haar. Vrienden kwamen altijd bij mij thuis, want iedereen was altijd welkom.”
“Ze was een echte moeder-moeder,” gaat hij verder. “Altijd aan het opruimen, haha. En als wij thuiskwamen uit school was er thee. We hadden het goed: we konden mee op schoolreisje en eens per jaar op vakantie met de vouwwagen. Dat wil ik ook voor mijn gezin later.”
Echt bang
“Ons ding was naar crimi’s kijken. Baantjer of Midsomer Murders. Geweldig!” zegt Quincy stralend. “Één keer was echt een enge aflevering. Toen sliepen mijn moeder en ik samen op een matras op de grond van mijn kamer. Ik was nog maar een kind, ik was echt bang, maar zij misschien ook wel,” lacht hij.
Geel
Het is Quincy’s toenmalige vriendin wie opvalt dat zijn moeder Peggy geel ziet. Quincy zit dan in zijn eerste studiejaar. “Mijn moeder belde en zei: ‘Ik heb kanker, maar het komt allemaal goed.’ Ze was altijd al positief en nu dus ook.”
En het komt ook goed. Peggy wordt geopereerd en in Quincy’s tentamenweek bezoek hij haar na elke toets. “Dat het om een operatie ging, maakte het voor mij behapbaar, lekker duidelijk. Je bent ziek, het zit daar, we halen het weg, je revalideert en je bent weer beter.”
Was het maar zo simpel. Een paar jaar later komt de kanker terug. “En nu was het menens.”
Twee emoties
Praten over wat dit nieuws met Quincy doet, lukt hem nauwelijks. “Ik heb hele lieve vrienden, waarvan een paar hetzelfde hebben meegemaakt, en toch durfde ik me niet te uiten naar ze. In die tijd had ik twee emoties. Boos en blij. Ik werd boos om de kleinste dingen en reageerde me af. Mijn vrienden hebben alles gedaan om me te helpen, maar ik vond het te moeilijk.”
'Mijn moeder probeerde niet te laten zien hoe zwaar ze het had'
Quincy is druk met zijn stage en is weinig thuis. Maar als hij thuis is, is het heel gezellig met zijn moeder. “En toen kwam covid en waren we allemaal ineens altijd thuis. Toen viel het me op hoe veel mijn moeder sliep. Hoe hard ze probeerde om mij niet te laten zien dat het zwaar was voor haar. Al snel vertelde mijn vader dat ze niet meer beter zou worden.”
Blur
“Ik weet het allemaal niet goed meer, hoor,” verexcuseert Quincy zich. De laatste week van zijn moeders leven zijn voor hem een blur. “Het ging zo snel. Voor mijn gevoel zouden we een week later bespreken wat mama verder nog wilde, maar wilde zij het daar niet over hebben, en is ze twaalf uur later overleden.”
'Niemand zou alleen mogen sterven'
“Het was zo bizar. Sommige buren wisten nog niet eens dat ze weer ziek was. Ze had even daarvoor nog twintig kilometer gefietst.” Quincy pauzeert even. “Gelukkig was ik erbij toen ze stierf. En was ze niet alleen. Niemand zou alleen mogen sterven,” zegt Quincy met gebroken stem.
Stiekem
“Ik voelde me echt heel erg verdrietig daarna,” gaat Quincy verder. “Ik had geen zin meer om dingen te doen. Huilen deed ik wel, maar altijd stiekem. Ik wilde niet dat mensen het doorhadden. Het kwam er vaak uit als ik bij mijn moeders graf stond. Ik kon gelukkig goed het verdriet daar laten.”
Zijn moeder is dood en Quincy’s leven staat stil. Uitzonderlijk is dat iedereens leven nu stilstaat: er is een lockdown. “Daardoor heb ik deze periode ook als best leuk ervaren. Niet omdat mijn moeder dood was, maar iedereen had alle tijd voor me. Het was maart, prachtig weer. Dan helpt het als er ineens twee vrienden voor je deur staan, de een met een auto en de ander met bier, die vragen: ‘Ga je mee naar het strand?”
Podcast
Steeds vaker durft Quincy zijn gevoel te uiten naar zijn vrienden. Met drie van hen, die ook een ouder verloren, ontstaan gesprekken over dingen waar je tegenaan loopt als je rouwt om een ouder. Bijvoorbeeld een werkgever die wilt dat je weer komt, je ouder moeten missen als je gaat samenwonen. “We appen elkaar op sterfdagen, verjaardagen.”
'Ik weet niet of ik het had gered zonder al die lieve mensen om me heen'
“De zegen die ik had met die vrienden, gun ik anderen ook. Daarom begonnen we een podcast: De Één Ouder Vereniging’. Als iemand die luistert eenzaam is in zijn rouw, dan hoop ik dat ze iets uit onze podcast halen. Want ik weet niet of ik het had gered zonder alle lieve mensen om mij heen. En als je dit leest en denkt: ‘het lukt mij wel alleen’ dan vind ik dat fucking knap en mag je daar trots op zijn. Dan ben je sterker dan ik.”
In het nu
Door het overlijden van zijn moeder leeft Quincy minder in het verleden. “Op de middelbare school dacht ik bijvoorbeeld vaak: de basisschool was pas leuk, daar heb ik te weinig van genoten. Zo kon ik steeds in een cirkeltje gaan, alsof ik twee jaar achterliep. De periode van mijn moeders ziekte heb ik bewuster meegemaakt. Ik weet nog zo goed dat ik bij haar graf stond en dacht: ze wordt begraven. Dit gebeurt, op dit moment. Ik ben nu minder nostalgisch naar wat was, maar leef meer in het nu.”
Lees ook over:
Blog Esther | 'Ik had zo graag gewild dat mijn moeder dit bespaard was gebleven'
Lees ook over:
Evera’s dochter Mette (19) overlijdt plotseling na een epileptische aanval
Geschreven door
Tara
