Blog Jurgen | 'Daar sta ik dan, als een klein kind mijn tranen te verbergen'

20 juni 2022 · Leestijd 3 min

· ·

Nieuwe blogger Jurgen verliest in 2017 zijn 9-jarige dochter Luna aan kanker. Een week voor haar overlijden maken ze een afspraak: Jurgen gaat voor Luna de Alpe d'HuZes fietsen. Ook dit jaar beklimt Jurgen de bekende berg, vol trots en tranen.

De tekst Dichter bij de hemel kom ik niet is niet zo zwaar als het klinkt. Het is de tekst van een lied dat speciaal geschreven is voor de Alpe D’HuZes.

Alpe d'Huez

Ik beloofde in 2017 aan mijn terminale dochtertje Luna (9) om de berg Alpe d’Huez te beklimmen. Een week voor haar overlijden kwamen we tot dit snode plan. “Pap, kun jij ook iets betekenen voor het goede doel?” vroeg Luna aan mij.

Mijn antwoord was toen: “Ik wil best een berg in Frankrijk 2 keer omhoog fietsen voor jou.” Luna vond dat wel heel makkelijk en sommeerde dat ik dan maar 3 keer omhoog moest fietsen.

Rollercoaster

Die tocht fietste ik in 2018 en was een rollercoaster van emoties en krap gepland. Daarom in 2020 nog maar een deelname, om meer mee te krijgen van de beleving en de mensen daar op de berg. Door een virus dat ineens opspeelde, werden de tochten in 2020 en 2021 gecanceld.

Maar, op zaterdag 28 mei 2022 vertrok ik met mijn vrouw Karin, onze dochter Senna en Franse Buldog Tazz naar Huez. Op naar een week bezinning, verhalen, emoties en dierbare herinneringen.

De vraag

Ik maak er geen geheim van dat ik alle kansen pak om het verhaal van Luna en mijn gezin zoveel mogelijk te delen. Zo ook op zondag de 29e, alleen is nu Senna degene die het woord doet. Senna opent de week met de voorzitter door op het finishplein een kaars aan te steken en de vraag te beantwoorden: waarom geef jij niet op?

En ja hoor, daar sta ik dan als een klein kind mijn tranen te verbergen. Tot het besef komt om ze maar gewoon te laten rollen. Laat het gaan. Waarom ook niet. Wat ben ik trots op Senna, trots op Luna. Maar toch voelt het raar. Trots zijn op de manier van overleven. Ja, iedere dag weer.

Apezuur

Op maandag schrijven we met het hele gezin een boodschap op onze kaarsen die ’s morgens op de koersdag in bocht 9 worden aangestoken. In deze ruimte kun je ook een hartenkreet op de herdenkingswand plaatsen.

Daar zit ik dan met de foto’s van mij en Luna en een leeg briefje. Tussen alle tranen door schrik ik me ineens het apezuur: “Wat een mooi meisje, hoe heet ze?”. Een vrijwilligster komt naast me zitten en toont belangstelling. Lekker ongegeneerd janken en vertellen hoe trots ik ben op Luna, wat lucht dat op zeg.

Dan zegt die vrouw ineens: “Dichter bij de hemel kom je donderdag niet”. Ik geloof nergens in na het overlijden van Luna, maar deze zin komt wel binnen. Ja, zo kun je het ook zien.

Dichter bij Luna

Ik fiets de berg 5 keer op en op het hoogste punt ben ik dichter bij Luna dan ooit. Wat een week, oude herinneringen die helderder waren dan ooit. Bijzondere verhalen mogen vertellen en bijzondere verhalen gehoord. Het gevoel dat Luna er toe doet is daar wederom bevestigd.

Tot ooit, machtige berg. En zeker tot ziens. Ennuh, het voelde goed even dichter bij de hemel te zijn.