Martin erkent kindjes na miskramen: Ook wij zijn nu papa en mama

Vader worden

Al sinds zijn tiende weet Martin Stoker (42) dat hij later vader wil worden. ‘Ik ben gek op kindjes. Als ik zo’n klein hummeltje vast houd, smelt ik gewoon. Dat zo’n baby in je handen ligt en zijn hele leven aan je toevertrouwd. Daar kan ik zo van genieten.’

Ook zijn vrouw Mariska (36) wil graag moeder worden. Maar als dat na twee jaar nog niet lukt, laten Mariska en Martin zich onderzoeken. Dan blijkt dat het om medische redenen lastig zal worden om kinderen te krijgen. Als Mariska na een tijdje toch wat zwangerschapskwaaltjes heeft, doen ze voor de zekerheid een test.

‘Je staat machteloos’

‘Twintig testen later wisten we zeker dat ze zwanger was’, vertelt Martin. ‘Je gelooft het eerst niet, wilt die bevestiging hebben. En dan dringt het langzaam tot je door dat het echt zo is. We waren zo blij!’

Maar na twee maanden gaat het mis. ‘Mariska kreeg krampen en verloor bloed. Dan weet je dat het niet goed is.’ Martin vindt het heel erg dat hij niets kan doen. ‘Je staat machteloos. Het overkomt je gewoon.’

Miskraam

Mariska voelt zich schuldig na de miskraam. “Wat heb ik gedaan dat dit is gebeurd?” Martin heeft het idee ‘dat het niet zo mag zijn’. En vindt het oneerlijk. ‘Zoveel mensen om je heen worden zomaar zwanger, soms zelfs zonder dat ze echt die wens hebben. Terwijl ik altijd al vader wilde worden en wij onze liefde voor elkaar zo graag willen bekronen met een kindje.’

Als Mariska en Martin vertellen wat hen is overkomen, krijgen ze veel begripvolle reacties. Anderen zeggen: “Wat fijn dat jullie in elk geval wel zwanger kunnen worden.” Dat vindt Martin pijnlijk. ‘Als je zo graag iets wilt en er zo lang voor hebt gewerkt, wil je dat graag realiseren. We hadden de kinderkamer al ingericht met een ledikantje. Als het dan niet doorgaat, komt zo’n opmerking heel hard binnen.’

‘We wilden er recht aan doen dat we zwanger zijn geweest.’

Gelukkig is Mariska na een jaar opnieuw zwanger. Helaas gaat het ook nu weer binnen twee maanden mis. ‘Toen kwamen de emoties helemaal los. Waarom gaat het bij anderen wel meteen goed? En bij ons niet?’, vertelt Martin.

De miskramen voelen ‘als een stukje leegte’. Mariska en Martin vragen zich af wat ze daar aan kunnen doen. ‘We wilden er recht aan doen dat we zwanger zijn geweest. Dat de kindjes er zijn geweest. Ook al zijn ze nu in de hemel, als energie.’

Kindjes erkennen

Dan ontstaat het idee om hun doodgeboren kindjes te laten erkennen. ‘Bij de gemeente werden we zo fijn en liefdevol geholpen. We kregen twee aktes van levenloos geboren kindjes. Met hun naam en geslacht erin geschreven: Sam en Iris. Voor ons bestaan zij al, maar nu ook voor de wet.’

Mariska en Martin worden ook erkend als ouders. ‘Dat was een heel bijzonder en emotioneel moment. In de ogen van de maatschappij zijn wij geen papa en mama. Maar dat zijn we wel.’

‘Ik had zo graag hun hartje willen horen kloppen.’

Martin is heel dankbaar dat hij en zijn vrouw twee keer hebben ervaren hoe het is om zwanger te zijn. ‘Achteraf kan ik er wel om lachen dat we zoveel testen hebben gedaan. De apotheek is rijk van ons geworden’, lacht Martin. Wel vindt hij het ‘enorm jammer’ dat er geen foto’s zijn van hun kindjes. ‘Ik had zo graag een echo van een klein koffieboontje willen hebben. Of hun hartje horen kloppen.’

Om de kindjes toch een plekje te geven, zetten ze in een kast wat dierbare spulletjes neer. ‘Ingelijste foto’s van onze trouwerij, een knuffeltje en een bronzen baby’tje op een hand. Dat beeldje staat symbool voor de zwangerschappen en de geborgenheid in ons leven.’

Kaarsje aansteken

Elk weekeinde steken ze twee kaarsjes voor hun kindjes aan, en voor andere overleden dierbaren. Hetzelfde doen ze met Wereldlichtjesdag – de dag dat overleden of doodgeboren kinderen worden herdacht.

Maar de kinderwens van Mariska en Martin is niet weg. Ze onderzoeken daarom of ze in aanmerking komen voor adoptie. Helaas is Martin daarvoor te oud. Ook pleegouderschap is geen optie, omdat kinderen vaak na een tijdje weer vertrekken. ‘Wij zouden ons te veel aan zo’n kindje hechten. Dat kunnen we niet aan.’

‘Je moet die gevoelens een plek geven.’

Mariska en Martijn zijn nu ‘definitief kinderloos’. Een thema waar volgens Martin een taboe op rust, net als op miskramen. ‘Je hebt het als mannen onder elkaar liever over voetbal op tv dan dat je zegt: “Mijn vrouw en ik hebben een miskraam gehad. We willen graag kinderen, maar het ziet er niet goed uit.”’

Omdat Martin toch graag over zijn verdriet wil praten, klopt hij aan bij de praktijkondersteuner van de huisarts, maar ook bij zijn vader en tweelingbroer, die wel kinderen heeft. ‘Als je zo graag vader wilt worden, maar dat niet lukt, moet je die gevoelens een plek geven. Want het helpt mij niet om harder te gaan werken. Erover praten wel. Het liefste met een man.’

Vergeten vader

Mede daarom heeft hij zich aangemeld bij het online platform devergetenvader.nl, dat sinds dit voorjaar bestaat. Een forum speciaal voor mannen die een miskraam hebben gehad, wiens kindje is overleden of ongewenst kinderloos zijn. ‘Het is mooi dat nu naar voren komt dat ook mannen door een emotioneel proces gaan als hen zoiets overkomt. En dat het eens niet alleen om de vrouw draait.’

Ondanks de momenten van verdriet, probeert Martin iets moois van zijn leven te maken. ‘Je kunt op de bank blijven zitten, of iets doen wat je prettig vindt. Voor ons was dat het erkennen van onze kindjes.’

En het opzetten van een eigen coaching praktijk. Daar helpt Martin andere mannen met het verwerken van hun emoties over miskramen en ongewenste kinderloosheid. En hij maakt over deze onderwerpen online ‘Twinkelsterretjes’: mooie foto’s met korte teksten.

Molly en Nohla

Knuffelen met zijn ‘schatjes’ Molly en Nohla doet hij ook graag. ‘Het is zo leuk dat er altijd een blij hondje naar je toe komt. En ik vind het mooi dat ik mijn liefde met iemand, naast mijn vrouw, kan delen.’

Bovendien is Martin een lieve oom voor zijn nichtjes en neefjes. ‘Die verwennen we extra. Ze mogen hier altijd wat meer. Ja, ook wat meer suiker en kleurstoffen. We nemen ze mee naar de dierentuin, doen spelletjes met ze. En met Kerst en Sinterklaas zijn wij altijd favoriet vanwege de vele cadeautjes.’

‘Ik zou zo’n leuke vader zijn.’

Zijn liefde voor baby’s is niet over. ‘Binnenkort gaat er weer iemand in onze omgeving bevallen. Dan kan ik weer kraamkadootjes kopen en een baby vasthouden. Dat vind ik nog steeds wel emotioneel. “Waarom is dit mij niet gegund? Ik zou zo’n leuke vader zijn”, denk ik dan. Maar er is daarnaast nog zoveel moois. Daar wil ik mijn ogen niet voor sluiten.’