Brams dochter (1) overlijdt plotseling: ‘Het voelde alsof er een stuk uit mijn hart werd getrokken’
Na een heftige periode krijgen Bram en Marissa hun tweede dochter Senna. Ze is vaak ziek, maar Bram maakt zich geen zorgen, ze ontwikkelt zich goed. Maar rond Senna’s eerste verjaardag verslechtert haar gezondheid ineens razendsnel. “Af en toe stopten ze met reanimeren om haar een schok te geven. Na elke schok kwam er hoop dat ze wakker werd. Maar het gebeurde niet.”
“We keken met spanning naar de geboorte van Senna,” vertelt Bram. Bij de bevalling van hun eerste dochter Samara, verliest Brams vrouw Marissa veel bloed en komt de placenta niet los. Een traumatische ervaring voor Marissa, waardoor van een roze wolk weinig sprake is.
Machteloos
“Ik wilde haar zo graag helpen, maar ik voelde me machteloos. Ik zette door, probeerde de man des huizes te zijn. Maar het deed pijn haar zo te zien.”
'Marissa kon het er niet bij hebben'
Daarbovenop wordt bij Bram teelbalkanker geconstateerd. “Dat kwam er dus ook nog bij. Maar binnen een week was het voorbij, de bal werd verwijderd en er waren geen uitzaaiingen,” zegt Bram zonder emotie. “Het heeft voor mij geen lading,” legt hij uit. “Ik praat er makkelijk over, alsof het een wrat was. Maar voor Marissa was het anders, ze kon het er niet bij hebben.”
Na deze turbulente periode, en met behulp van therapie voor Marissa, ontstaat langzaamaan weer rust in het gezin. En ruimte voor een tweede kindje. Senna’s geboorte verloopt gelukkig goed, eindelijk kan het stel genieten van de roze wolk. “We voelden ons compleet.”
Minder tijd
“Achteraf zie ik dat Senna wel heel vaak ziek was. Verkouden, koorts, noem maar op. Maar toen was het normaal voor me, ik vond er niks van,” herinnert Bram zich. Desondanks is Senna ontzettend vrolijk en opvallend snel in haar ontwikkeling. “Ze liep al met ruim negen maanden. Alsof ze ergens wist dat ze minder tijd had.”
Even voor Senna’s eerste verjaardag is het weer raak: ze krijgt de Zesde Ziekte (relatief onschuldige kinderziekte, red.). “We twijfelden of we haar verjaardag wel moesten vieren. Toch gedaan. Ze was nog niet helemaal beter, maar had het wel heel leuk.”
Douchestralen
De dagen hierop geeft Senna veel over. Bram blijft thuis van zijn werk om voor haar te zorgen. “Ik wilde met haar douchen, maar de douchestralen leken haar pijn te doen, terwijl ze normaal gek was op water.”
Als Senna na een slaapje met piepende ademhaling wakker wordt, gaan ze toch langs de huisarts. Een dubbele oorontsteking is de boosdoener. “Senna maakte aardig wat lawaai daar, wat de arts als een goed teken zag. Hij verwachtte niks ernstigs.”
Ziekenhuis
Maar diezelfde avond houdt Senna weer niks binnen. Haar ogen draaien naar achter en ze valt weg. “Marissa ging met haar naar het ziekenhuis. Ik was zelf nog redelijk rustig, ik moest ook wel, want ik moest thuis voor Samara (toen 3 jaar) zorgen. Ondertussen hield ik mijn telefoon in de gaten.”
Dat krijgt Bram een berichtje van Marissa: “Het gaat echt niet goed, je moet nu komen,” schrijft ze. Marissa’s moeder brengt Bram naar het ziekenhuis, terwijl Samara in haar pyjama achterin de auto zit. “Ik dacht alleen maar: ik moet er voor hen zijn. Toen ik de behandelkamer in kwam had ik nog geen idee wat er aan de hand was.”
Klein meisje
Binnengekomen aanschouwt Bram een wervelstorm van artsen die druk in de weer zijn. Ze reanimeren Senna. “Ik kon me niet voorstellen dat dit echt gebeurde, gaat dit echt zo snel?” En daar ligt ze. “Zo’n klein meisje, met allemaal apparatuur om zich heen, een tube in haar mond. Ik moest naar haar toe, haar laten weten dat ik er was, in de hoop dat ze me hoorde.”
'Bij elke schok kwam de hoop dat ze wakker werd'
Marissa komt af en aan de kamer binnen. Ze kan de heftige beelden van Senna’s reanimatie niet aan, en vertrekt weer, wetend dat Bram bij haar is. “Ik zat naast Senna, hield haar handje vast en aaide haar gezicht. Soms coachte ik haar zowat om haar ogen te openen en wakker te worden. Af en toe stopten ze met reanimeren om haar een schok te geven. Na elke schok kwam er hoop. Hoop dat ze wakker werd. Maar het gebeurde niet.”
Dying heart
Al meer dan vijftig minuten wordt Senna gereanimeerd. De kinderarts, die onderweg was en via de telefoon alles meekreeg, komt aan in de behandelkamer. Als de arts de situatie aanhoort, zegt ze: “Jongens, we weten allemaal dat we hier te maken hebben met een dying heart.”
'Ik heb heel hard geschreeuwd dat ze door moesten gaan'
Bram wordt stil. “Het voelde alsof er een stuk uit mijn hart werd getrokken. Ik kan het me niet herinneren, maar blijkbaar heb ik heel hard geschreeuwd dat ze door moesten gaan. Met één keer knipperen was de kamer leeg. Alle draadjes, apparaten en artsen waren weg. Daar zat ik dan met haar. Ik kon alleen maar huilen. En nog hoopte ik dat ze wakker zou worden. De dagen hierna hoopte ik het nog steeds.”
Uit de autopsie blijkt dat Senna overleed aan het adenovirus. Normaal een redelijk onschuldig virus, maar het tastte haar hart aan. Zelfs een volwassene had dit niet overleefd.
Als een ijsje
Een dag later komt Senna naar huis, ze ligt op haar kamertje. “Als Samara dat eng had gevonden, hadden we iets anders gekozen. Maar ze vond het wel fijn. Ze is een paar keer gaan kijken, las haar boekjes voor. ‘Ze is koud, net als een ijsje,’ zei ze. Hoe jong ze ook was, ze snapte heel goed wat er aan de hand was.”
“Verstand op nul, zo kwam ik die dagen door,” gaat Bram verder. “Het hielp dat ik voor Samara moest zorgen, praktische dingen lukte me wel.” Af en toe haalt Marissa Senna uit bed om haar te knuffelen. “Ik heb dat minder gedaan, ik vond het spannend. Achteraf heb ik daar wel spijt van.”
Taboe
En de maanden daarna? Bram weet niet meer hoe hij die heeft overleefd. Hij werkt vier maanden niet, wat flink is voor ‘een workaholic’, zoals hij zichzelf noemt. Marissa’s vriendengroep komt met regelmaat langs en dat troost hem.
“Mannen doen dat minder, merk ik. Als ik naar m’n voetbaltraining ging, werd er eigenlijk niet over gesproken. Daar zit nog een taboe. Aan de andere kant dacht ik: wat helpt het als ik dit vertel? Een ander weet niet hoe dit is.”
Uiteindelijk helpt het Bram om te schrijven. Alles, van Senna’s ziekzijn tot haar overlijden en daarna. En nu weet hij zelf beter hoe hij een ander kan helpen bij groot verlies. “Niet vragen: wanneer gaan we wat doen? Kom gewoon langs en zeg: we gaan wat doen.”
Incompleet compleet
Een jaar na Senna’s overlijden komt er langzaamaan weer ruimte, ook om te denken aan een nieuwe zwangerschap. “Dat het zo snel gebeurde hadden we niet verwacht! Marissa zegt vaak dat ze geboren was om moeder te worden. En blijkbaar kun je met één bal ook nog heel veel,” lacht Bram.
“Maar het gaf wel dubbele gevoelens, een nieuw kindje. We konden het niet los zien van wat er gebeurd was. Maar zonder Senna voelden we ons niet compleet. Nu Jonna er is, wel. We zijn een incompleet compleet gezin.”
Een regenboog
Dus ja, het gaat nu best goed met Bram. Hij heeft een andere baan, omdat hij meer rust wil. Meer tijd met zijn gezin. “Ik hecht ook veel minder waarde aan mijn baan. Nu heb ik de weekenden vrij, kan ik Jonna in bad doen, een flesje geven. Die tijd miste ik met Senna. Het is een van de betere keuzes die ik gemaakt heb in mijn leven.”
'Zodra ik haar naam hoor, weet ik dat moment weer'
Aan Senna denkt hij vaak. “Jonna lijkt ook op haar. Ze is vernoemd naar de zuster die bij Senna’s overlijden de hele nacht bij ons is gebleven. Zodra ik haar naam hoor, weet ik dat moment weer. Maar Jonna is een lichtpuntje. Een regenboog na de donderwolk. Dat helpt ons om verder te gaan. En Senna’s naam mag altijd genoemd worden.”
Lees ook over:
Brams dochter Rosalie (3) overleed onverwachts in haar slaap
Lees ook over:
Rouwvraag aan Manu Keirse | Schuldgevoelens na het overlijden van dochtertje (bijna 2 jaar)
Geschreven door
Tara
