Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Brief aan mijn broertje, het meest dierbare dat ik verloren ben

9 oktober 2019 · Leestijd 3 min

Irma is zeventig en heeft al veel mensen verloren in haar leven. Toch mist ze er één het allermeest: haar broertje.

Mijn lief broertje,

Iedere dag staat Irma een keer stil bij de boekenkast, waar de foto van haar broertje staat.
Iedere dag staat Irma een keer stil bij de boekenkast, waar de foto van haar broertje staat.

Ik mag een brief aan een dierbare schrijven en dierbaren heb ik veel. Toch ben jij het meest dierbare dat ik verloren ben. Jou missen doet zoveel pijn, broertje. Het mooie is dat jij voor iedereen de favoriet was. Voor papa, mama, broers en zussen. Voor mijn kinderen en kleinkinderen was je de favoriete oom.

‘Je had de mooiste lach van de wereld.’

Je had de mooiste lach van de wereld. Soms kon ik je niet uitstaan omdat je altijd van me won met woorden. Je had namelijk een goed geheugen en liet je emoties niet meespelen in een discussie. Ik wel. En vaak kwam mijn emotionele kant van pas. Want ik kon wel goed brieven schrijven. Toch broertje?

‘Wat doen ze het goed’

Na jouw overlijden was ik even de weg kwijt. Ook was ik boos op God. Het zijn mijn kleinkinderen die me overeind gehouden hebben. Ik ben nu anders dan voorheen naar jouw gezin aan het kijken. Wat doen ze het goed. Ik hou ze in de gaten zonder dat ze het weten. En je kleindochter? Ze is nu de lijm tussen ons.

‘Mijn zoon gaat steeds meer op jou lijken.’

Ik heb nog steeds de neiging om over je te praten en gelukkig wil men naar me luisteren. Gelukkig is mama tien maanden voor jou overleden, die zou jouw sterven niet overleefd hebben. Maar schrikken was het toen twee maanden na jou, ook ons zusje overleed… En toen ook papa een half jaar na jou overleed, dankte ik God (op wie ik nog boos was) dat papa maar een half jaar hoefde te rouwen om zijn favoriete zoon.

Geen groot feest zonder jou

Irma
Irma.

Nu ben je omringd door zoveel dierbaren. Mijn zoon gaat steeds meer op jou lijken. Bijna eng om te zien. Maar ook weer mooi. In mei ben ik 70 jaar geworden en het eerste wat ik dacht was: ‘Geen groot feest zonder jou.’ Met deze keuze heb ik mijn kinderen teleurgesteld. Maar zo wilde ik het. Een feest was er wel met mijn gezin en dat was oké.

Het lied ‘Zo Stil’ van Bløf was mijn ‘pijn-lied’ nadat je overleed. Ik luisterde er lange tijd naar. Het troostte me niet, het zei wat ik voelde en dat was pijn, diepe pijn. Heb je onze oma en opa al gezien? Ze waren zo dol op je. Ik hou van je broertje, tot naar de maan en terug. Groeten aan mama, papa, zusje en mijn man.

Liefs van je grote zus,
Irma

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--