Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Dagboek Catharina #14 | 'Deze dag is zwaarder en intenser dan de begrafenis'

2 september 2022 · Leestijd 5 min

Als landschapsarchitect ontwierp Catharina’s broer Kees het hele gebied rond station Driebergen-Zeist. Zijn naam staat op de fietsbrug, maar Kees is niet bij de opening. “Alles hier getuigt van zijn leven, maar ook van zijn dood.”

Maart 2020 – “Dat zal een mooie dag voor jullie zijn, geniet ervan!” Weer zo’n opmerking. Het geeft me een ongemakkelijk gevoel. Het is niet het goede woord: genieten. Ik weet er geen raad mee. Vandaag wordt een brug geopend die de naam van mijn broer draagt. Als landschapsarchitect ontwierp hij het hele gebied rond Station Driebergen-Zeist en ook deze fietsbrug ontstond op de tekentafel. Inmiddels fietsen er mensen over de brug. Hij werkte de laatste jaren aan dit project en nu is het bijna klaar. Maar hij ziet het nooit af.

Leuk en verschrikkelijk

We lopen door het gebied dat in zijn hoofd ontstond. Hij tekende de wegen en bomen, koos stenen en planten uit. Het leek hem leuk om een vos en een haas op de fietsbrug af te beelden. Nu staat ook zijn naam erop. Wie had dat gedacht?

'Susanne staat naast mij en slikt wat tranen weg'

‘Leuk en verschrikkelijk,’ zeg ik onbeholpen als iemand vraagt hoe het voor ons is om bij de opening van de brug te zijn. Leuk zeg ik vooral voor hen, want ik voel me verschrikkelijk. Susanne staat naast mij en slikt wat tranen weg. Er rollen er ook een paar over mijn wangen. De hele dag zitten de tranen al hoog. Pas als het avond is gaan de sluizen open.

Kramp

Deze dag is zwaarder en intenser dan de begrafenis. Toen was ik nog in shock, drong het nog niet echt door. Nu de shock voorbij is, komt het allemaal keihard binnen. Alles hier getuigt van zijn leven, maar ook van zijn dood.

'Was hij er zelf maar om ons rond te leiden!'

Want hier is zijn werkplek, hier is zijn werk en hier zijn de collega’s. Alles en iedereen is aanwezig behalve hij. Iedereen die betrokken was bij het project wil het ons met enige trots laten zien. Ik kan alleen maar denken: was hij er zelf maar om ons rond te leiden! Met moeite laat ik steeds een beleefde glimlach zien, maar de kramp in mijn kaken verraadt dat het niet vanzelf gaat. 

Kees bij Project

Allemansvriend

Collega’s vertellen ons verhalen over hoe Kees was in zijn werk. Hoe hij zich bezighield met elk klein detail en dit project zijn levenswerk noemde. Hoe hij met iedereen op kon schieten. Dat zijn lange haar altijd warrig zat en zijn kleren net te ruim. En dat als hij ging praten iedereen onder de indruk was van zijn verstand van zaken. Dat hij net zo goed kon communiceren met projectmanagers als met stratenmakers. Hoe hij op een dag, toen een stukje net gelegde straat niet helemaal naar zijn zin was, zei: “Wacht, ik doe het wel even voor”. En op zijn knieën zat te straten. Tot verbazing en plezier van de stratenmakers, die hem vervolgens ook graag mochten. Het klopt; dat was precies zijn talent. Allemansvriend. Altijd geweest.

'Wat had ik graag meer tijd met hem doorgebracht die laatste jaren'

Het had ook een keerzijde. Dat je zijn tijd met zoveel mensen moest delen, dat er soms maar weinig over bleef. Wat had ik graag meer tijd met hem doorgebracht die laatste jaren. Waarom lukte dat steeds maar niet? Nu er geen tijd meer is, doet dat extra pijn. Juist deze dag wil ik met hem delen. Ik zou hem willen opzoeken en vertellen dat ik zijn werk heb gezien en zijn collega’s heb ontmoet. Ik zou alles willen bespreken, zoals we vroeger deden.

Schaafwond

Nu lopen we rond in Kees zijn wereld. Dat je met creativiteit iets van jezelf laat zien, blijkt hier wel. Hij is te zien in de lijnen van het landschap, de oude bomen die mochten blijven staan, de duurzame materialen die hij koos. Ik voel me zo dichtbij hem en hij voelt zo ver weg. Zijn plek is vandaag zo schrijnend leeg. Het voelt allemaal zo ontzettend verkeerd.

'Alles geeft wrijving en onrust in me'

Als zijn kleine jongens het doek van het naambord mogen halen en iedereen klapt, als iemand vraagt of zijn vrouw en ik bij de brug op de foto willen en ik het zelfs wel een leuke foto vind, als voorbijgangers onwetend over de brug fietsen… alles geeft wrijving en onrust in me. Het schaaft als een schaafwond. 

Want het is pijnlijk, maar ook mooi. Het gebied is mooi en word alleen maar mooier als de planten en bomen verder groeien. Het zal meegroeien met zijn kinderen; zij en de bomen zullen groter worden. Ze hebben een monument voor hun vader en mogen trots zijn op hem. En wij kunnen wandelen in zijn droom, zijn plan, zijn geest. Misschien, heel misschien kan ik er op een dag zelfs van genieten.

Kindervragen over de dood: 'Soms is de vraag belangrijker dan het antwoord'

Lees ook over:

Kindervragen over de dood: 'Soms is de vraag belangrijker dan het antwoord'
Dagboek Catharina #15 | ‘Voor mij persoonlijk was de lockdown een geschenk’

Lees ook over:

Dagboek Catharina #15 | ‘Voor mij persoonlijk was de lockdown een geschenk’

Geschreven door

Catharina de Riet - Neven

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--