Column Wenka | Klein maar dapper

Lachrimpels

Klein van stuk is hij, de man die sinds een halve dag weduwnaar is. Kort geleden is hij 72 geworden. Hij heeft grijs haar en zijn mond plooit, ondanks het verse verdriet, gemakkelijk in een glimlach. De vele lachrimpels rond z’n ogen zien laten zien dat hij een gulle lacher is.

Ruim een half jaar geleden begon de gezondheid van z’n vrouw langzaam achteruit te gaan. Ze was al járen hartpatiënt, maar haar lichamelijke conditie was vrij stabiel. Tot een half jaar terug dus. Onderzoek hier, onderzoek daar. Opname zus, opname zo. Heel veel wijzer werd ze er niet van, béter ook niet.

Maar het echtpaar bleef positief. Ze bleven plannen maken, keken vooruit en genoten van wat nog wèl kon. Blij zijn met kinderen en kleinkinderen, het leven, elkáár. Het koffiemomentje in de ochtend, het gezamenlijk klaarmaken van de pillendoos en het steeds kleiner wordende rondje met hun trouwe keffertje.

“Thuis ging het niet meer”

Maar aan het begin van de zomer ging het thuis niet meer. De zoveelste ziekenhuisopname volgde voor zijn vrouw. De laatste opname zou het worden. Er werd goed en liefdevol voor haar gezorgd. Door verplegend personeel en de kinderen. En door manlief, die nimmer van haar zijde week. Niets was hem teveel. Een glaasje water, een verfrissend doekje, dekentje omhoog, dekentje omlaag, het schudden van haar kussen, het ophangen van de kaarten boven haar bed, het vasthouden van haar hand. Hij was er voor haar, elk moment van de dag.

Ze hoorden bij elkaar, híelden van elkaar. Al zoveel jaren lang lief en leed gedeeld, vertrouwd met elkaars gedachten en gewoontes. Elkaar net zo goed met, als zónder woorden begrijpen. Door een blik, een lach, een traan, een stille omhelzing.

Loslaten

En nu, nu heeft hij haar los moeten laten. Zijn geliefde, zijn Margrietje, zijn andere helft. Wat zál hij haar gaan missen, maar o, wat is hij dapper, deze kleine man.

Tijdens onze ontmoeting vertelde hij vol warmte en liefde over haar. Wie zij was, waar ze van hield, hoe ze in het leven stond, wat ze voor hem betekend had. De brede glimlach liet zich vaak zien, de lijntjes bij zijn ogen vormden zich tot olijke plooien.

De dag van het afscheid kwam hij me kwiek tegemoet lopen. Een glanzend grijs jaren tachtig kostuum. De pijpen wat uitlopend en het jasje iets te ruim. Trots vertelde hij me dat hij dit ook droeg tijdens het huwelijk van zijn dochter. Tegen zijn kleinzoons hoorde ik hem zeggen dat opa binnenkort met het tentje op pad zou gaan. Van camping naar camping. En ja, het hardlopen zou hij ook weer op gaan pakken. Wat een moed, wat een positiviteit.

“Wat een kracht, wat een rust, wat een uitstraling.”

Zijn rug was kaarsrecht bij het loopje naar het open graf. Af en toe kneep hij dochterlief even in haar hand. Hij sloeg zijn arm om zijn twee koppen grotere zoon. Aan zijn kleinzoons gaf hij een bemoedigende knipoog. Wat een kracht, wat een rust, wat een uitstraling.

Ondanks alles bewogen met de ander

Na afloop, bij de koffie had hij voor ieder een vriendelijk woord. ‘Wat fijn dat je er bent. Hoe is het met je man? Gefeliciteerd met je verjaardag. Hoe was jullie vakantie? Sterkte met je moeder.’ Ondanks alles, was hij betrokken en bewogen met de ander. Wat een instelling, wat een gave.

Bij mijn afscheid sprak hij lovende woorden. Hij gaf me een dikke knuffel en, liet zowaar, zijn eerste traan. Mijn beide handen hield hij stevig vast. ‘Kind, wat heb je het mooi gedaan. Het was echt míjn Margrietje die ik zag, herkende en hoorde door je woorden heen. Dankjewel!’