Blog Esther | ‘Dit wens ik niemand toe, zeker een van mijn vriendinnen niet’
Esther geniet met Rob en de kinderen van hun vakantie in Italië. Als Esther haar wifi aanzet, staat haar telefoon ineens roodgloeiend van berichten in de appgroep van haar vriendinnen. “Hoe meer ik lees, hoe erger de situatie wordt.”
Ik word wakker van het fluiten van de vogels en hoor de eerste campinggasten ontwaken. Kleine kinderen rennen over het pad langs onze caravan en naast ons klinken ontbijtbordjes op de tafel. Ook Rob wordt net wakker en schuift het dakraam van de caravan open. We kijken naar de strakblauwe hemel. Ik hou van dit campingleven.
We zitten net een paar dagen op de camping in mijn favoriete vakantieland Italië. De oudste drie kinderen zijn met het vliegtuig gekomen en wij zijn met z’n drieën met de auto en caravan naar Italië gereden.
Roodgloeiend
Ik pak mijn telefoon van het plankje, schakel de wifi in en gelijk staat mijn telefoon roodgloeiend. De appgroep die ik met mijn vriendinnen heb staat vol met berichten. Ik scrol naar boven en lees het eerste bericht. “Meiden, het is goed mis. Mijn man heeft een hersenbloeding gehad en we zijn met spoed naar het ziekenhuis gegaan vannacht. Hij wordt in coma gehouden.”
Even heb ik nog de hoop in de volgende berichten te lezen dat het allemaal loos alarm is en dat ze inmiddels weer thuis zijn. Helaas is dat niet het geval. Hoe meer ik lees, hoe erger de situatie wordt.
Ontroostbaar
Dan komt het bericht dat inslaat als een bom: “Als jullie nog afscheid willen nemen, kunnen jullie vanmiddag nog langskomen in het ziekenhuis. Er is geen hersenactiviteit meer en we kunnen hem niet langer in leven houden.”
Tranen biggelen over mijn wangen. Inmiddels is het bijna tien jaar geleden dat Dennis overleed. Afscheid moeten nemen van de liefde van je leven wens ik niemand toe. Zeker een van mijn vriendinnen niet. Ik wil niet dat ze moet voelen wat ik al jaren voel. Ik wil niet dat haar kinderen moeten meemaken wat mijn kinderen meemaken. Ik ben ontroostbaar. Tegelijk ook om omdat ik geen afscheid kan nemen.
De hele dag loop ik als een zombie over de camping. Niets is meer leuk. Als ik op een bankje zit met uitkijk over het meer en de bergen kan ik alleen maar huilen. Ik wil naar huis!!!
Helpen
Inmiddels zijn we een aantal maanden verder en heeft het verdriet plaatsgemaakt voor kracht. Ik ga haar helpen. Niet alleen op moeilijke dagen die haar aan haar man herinneren. De dag vóór de verjaardag van de kinderen help ik met slingers ophangen en samen huilen. Ik kom af en toe een spelletje spelen met de kinderen na het eten. Ik zal haar tips geven over verschillende rouwfasen en hoe daar mee om te gaan. Vooral wil ik haar vertellen hoe normaal het is dat je lijf zeer doet van verdriet, de misselijkheid soms ondraaglijk is en hoe verschrikkelijk het is om je kinderen verdrietig te zien.
Lieve Debby, we zijn er voor je!
Lees ook over:
Marjolein begraaft haar man op de laatste dag van haar zwangerschapsverlof
Lees ook over:
