Blog Petra | Mijn lichtpuntje in december

De ‘mooiste Kerst ooit’

Het is december. Ik loop door de straten in het centrum en zie de lichtjes en versieringen. Op televisie zie ik reclames langskomen die oproepen om het ‘de mooiste Kerst ooit’ te maken. Ik zie families aan tafel zitten, één en al perfecte compleetheid.

‘Hoe kan het leven ooit nog compleet worden zonder Laura en Lennard?’

Als ik al die beelden zie en op me laat inwerken, krijg ik tegenzin om het thuis gezellig te maken. Het beeld van: ‘Met de hele familie aan tafel’, doet pijn. Want hoe kan het leven ooit nog compleet worden zonder Laura en Lennard? Hoe maak ik het gezellig als ik verdriet en gemis voel?

December, een lastige maand

De donkere dagen voor Kerst worden deze weken genoemd. De dagen zijn kort en het weer is vaak somber. Met lichtjes proberen veel mensen die donkere dagen een beetje meer warmte en sfeer te geven. Ook al heb ik geen zin, ik ga proberen het in huis een beetje aangenamer te maken, om zo een beetje voor mezelf te zorgen. Maar het donkere verdriet in mijn hart kan met geen duizend kaarsjes goedgemaakt worden. Rouw is niet op te lossen.

‘Het donkere verdriet in mijn hart kan met geen duizend kaarsjes goedgemaakt worden.’

December is een lastige maand. Doordat de focus op ‘de feestdagen’ ligt, lijkt het of ik in een andere wereld leef. De kloof tussen de ‘gewone wereld’ en die van rouw, lijkt nog groter dan anders. Want ik voel me niet feestelijk, terwijl het bijna aan me opgedrongen wordt om mee te doen. Het is een maand van overleven en zien door te komen. Van slikken als ik mijn dochter mis aan een mooi gedekte tafel en van tranen als ik bedenk hoe anders het had kunnen zijn.

Lichtjes op een donkere weg

Hoe kom ik deze maand door? Ik denk aan hoe het vorig jaar ging. Ook toen had ik moeite het gezellig te maken. Maar terwijl ik met het kerstboompje bezig was, kreeg ik het idee om de lampjes van Laura in het boompje te hangen. Als ik naar dat boompje keek, dacht ik aan Laura. Ik haakte een engeltje als aandenken aan haar in de donkere decembermaand. Ik krijg haar er niet mee terug, maar het deed me goed. Zo wil ik het ook dit jaar gaan doen.

‘Wat waren er veel lieve mensen voor me, die ook verdrietig waren om Laura en om mij.’

Als ik terug kijk op dit jaar, heb ik veel tranen vergoten. Maar wat waren er veel lieve mensen voor me, die ook verdrietig waren om Laura en om mij. Ze deelden in mijn verdriet en sloegen een arm om mijn schouder. Zo sleepten ze me er weer een dag doorheen.
Ik zal me ook deze donkere maand mogen warmen aan de mensen die er voor me waren. Ik ben blij dat ik ondanks mijn verdriet mag zien dat zij er nog steeds voor me zijn. Ze zijn voor mij de lichtjes op de donkere weg van rouw.