Blog Petra | ‘Laura’s vriendin noemde haar naam en raakte zo haar wereld aan’

Terug in de tijd

Tijdens een verloren kwartiertje loop ik een winkel binnen om mijn bestelling op te halen. Nietsvermoedend wandel ik naar de toonbank en zie het meisje dat erachter staat. Dan weet ik even niet hoe ik het heb. Ik kijk recht in de ogen van een vriendin van Laura.

Ik vind geen woorden om te zeggen. Mijn gedachten buitelen over elkaar heen. Emoties krijgen bijna de overhand. Met dat ik haar zie, ben ik terug in de tijd. De tijd dat Laura er nog was.

‘Terwijl ik de vraag stel, gaan er duizend luikjes in mijn hoofd open. Luikjes naar de wereld van Laura’

Dan begin ik toch maar te praten, om niet al te onnozel over te komen. ‘Hoi’, zeg ik zo luchtig mogelijk. ‘Hoe is het?’ Terwijl ik de vraag stel, gaan er in mijn hoofd wel duizend luikjes open. Luikjes naar de wereld met Laura. Al zo lang geleden, maar ook nog zo dichtbij. Laura met haar vriendinnen, haar school en hobby’s.

Vragen

Denk je nog wel eens aan Laura? Mis je haar? Waar woon je nu? En: hoe gaat het met je? Hoe is het leven als 23-jarige? Allemaal vragen die ik wil stellen. Ze hangen in de lucht, onuitgesproken. Maar ze zíjn er. Net als al die andere vragen die ik heb. Hoe zou Laura verdergegaan zijn als ze nog leefde? Met haar studie? Zou ze een vriend hebben? Op zichzelf wonen? Volwassen zijn?

‘Alle vragen die ik wil stellen, hangen in de lucht. Onuitgesproken’

Eigen weg

De vriendinnen van Laura. Nadat ze overleed zag ik sommigen nog een paar keer. Nu spreek ik ze amper nog. Er is geen aanleiding om hen nog te zien en ze gaan allemaal hun eigen weg. Ik mis hen omdat ze bij Laura hoorden. Bij haar wereld die er niet meer is. Ik mis de gezelligheid die ze meebrachten, de reuring in huis. De verhalen, de dingen die ze samen deden en de logeerpartijtjes. Ik mis wat er niet meer is en wat er nooit meer zal zijn.

Vriendin

Ik zie ze verder gaan met hun leven, die meiden. Een baan, een relatie, sommigen getrouwd of zelfs al moeder. Het is mooi om te zien, maar tegelijk doet het me elke keer zoveel pijn. Ik vraag me soms af of ze beseffen hoe bijzonder en kostbaar het is om dit alles mee te maken.

Ik vind het fijn om deze vriendin voor even te zien en te spreken, maar het is ook confronterend. Het contrast tussen deze springlevende jongedame en mijn dode dochter is zó groot..

‘Het contrast tussen deze springlevende jongedame en mijn dode dochter, is zó groot’

Nu sta ik dus onverwacht tegenover deze vriendin van Laura. Ik kijk haar aan. De onwennigheid die ik voel, zie ik ook in haar ogen. Ze pakt mijn bestelling uit de schappen en beantwoordt mijn vraag. ‘Het gaat wel goed hoor.’ We praten heel even. Dit is niet het moment om over Laura te beginnen.

Aangeraakt

Als ik wil gaan, zegt ze ineens: ‘Ik denk nog vaak aan Laura, en aan u. Ik vind het nog zo erg’. Ik zie haar meeleven en haar oprechtheid. Het raakt me. Het maakt de confrontatie zachter omdat ze laat merken dat het haar bezighoudt. Omdat Laura’s naam genoemd wordt en haar wereld aangeraakt.

Laura is niet vergeten.

Foto bovenaan: Laura (links) met haar nichtje en vriendin Yvonne – een andere vriendin dan achter de toonbank van de winkel