Blog Patricia | ‘Precies vandaag krijg ik een reclameboek waar ik niets aan heb’

Het is 13 oktober. Vol verwachting open ik ‘s middags mijn brievenbus, maar in plaats van de wenskaarten waar ik op had gehoopt, ligt er een reclameboek voor speelgoed in. Ik weet nog niet wat ik van dit toeval moet vinden. Nota bene nog geen uur geleden was een speelgoedboek het onderwerp van gesprek.

Pannenkoek

Vandaag elf jaar geleden is Mikki geboren. Er is geen verjaardagsfeest met slingers en cadeaus. In plaats daarvan rijd ik voor een lunch met mijn familie naar een pannenkoekenboerderij. Haar foto neem ik mee in mijn tas. Die krijgt straks een mooi plekje op tafel. Ter ere van Mikki eten we een pannenkoek. Samen met de erwtensoep van oma, was dat haar lievelingseten.

'Tot mijn vreugde doet uiteindelijk iedereen mee'

Na ruim vier jaar is het nog steeds moeilijk om zomaar over Mikki te beginnen. Niet alleen haar broers vinden het lastig, ook ik zelf weet vaak niet wat ik moet zeggen. Omdat ik het wel heel graag over haar wil hebben, heb ik speciale gesprekskaartjes meegenomen. De mooiste vragen leg ik op tafel en hoop maar dat niemand ziet hoe spannend ik het vind. Iedereen die wil mag een vraag pakken. Nadat de eerste persoon voorzichtig een kaartje van tafel haalt, doet tot mijn vreugde uiteindelijk iedereen mee. 

Roze kruisjes

Er ontstaat een fijn gesprek waarin we herinneringen delen met elkaar. Ineens denk ik aan mijn moeder. ‘Weten jullie nog dat toen oma nog leefde, ze een dik speelgoedboek op tafel had liggen?’ Mijn oudste zoon moet lachen en weet meteen wat ik bedoel. Hij noemt de kruisjes die Mikki naast het speelgoed zette dat ze leuk vond.

'Zoveel slimmigheid had oma niet voorzien'

Mijn moeder zei tegen Mikki dat ze een paar dingen mocht aankruisen die ze wilde hebben voor haar verjaardag. Dat zou oma dan voor haar kopen. Mikki bekeek het boek uitgebreid en zette uiteindelijk met een roze stift haar kruisjes. Op elke pagina, naast bijna al het speelgoed stond een roze kruisje. Toen Mikki haar het speelgoedboek voorhield, moest mijn moeder vreselijk lachen. Zoveel slimmigheid had oma niet voorzien. Ook na Mikki’s overlijden is het boek op tafel blijven liggen.

Elf jaar

Nadat ik na afloop van de pannenkoekenlunch mijn tante heb thuisgebracht, staar ik met enige verbazing naar het speelgoedboek in de brievenbus. Ik pak het boek eruit en blader het vluchtig door. Allerlei soorten speelgoed gaan aan me voorbij.  Met één klap sla ik plotseling geïrriteerd het boek weer dicht. In plaats van wenskaarten, krijg ik precies vandaag een reclameboek waar ik helemaal niets aan heb. In één gang loop ik ermee naar de papierbak achter de flat. Met elke stap voel ik meer tranen komen. Mikki is vandaag elf jaar geworden. Een tiener uit groep acht. Geen klein meisje meer dat met een pop speelt of met Playmobil. Waar had ze nu een roze kruisje bij gezet?

Elk jaar dat verstrijkt komen er weer nieuwe vragen bij waarop ik het antwoord niet weet. Het is net alsof ik weer een beetje meer van haar verlies. Met tranen in mijn ogen gooi ik het boek in de bak terwijl ik besef: mijn meisje blijft voor altijd 6.