Laatste foto | ‘Marijke was de liefde van mijn leven’
Als Marijke en Ruud elkaar in een Amsterdamse kroeg in 1975 ontmoeten, blijkt het ware liefde te zijn. Ze trouwen, krijgen kinderen en genieten volop van het leven samen. Maar dan krijgt Marijke borstkanker. En hoewel ze op 6 mei 2018 overlijdt, viert Ruud vanaf dat moment nog steeds het leven alsof ze er bij is. “Het eerste jaar zonder haar, ben ik op onze trouwdag in mijn eentje naar één van onze lievelingsrestaurants gegaan. Daar zat ik, in mijn nette pak met vlinderdasje, met een foto van haar op tafel.”
“Het was zaterdagnacht, 15 februari 1975. Ik was in een kroeg in Amsterdam, ’t Mannetje aan de Lijnbaangracht. Daar zag ik Marijke voor het eerst. Als ik mijn ogen dicht doe, weet ik nog precies wat ze aan had. Ik vroeg of ze een biertje wilde, maar ze bedankte. Later op de avond dronken we er alsnog een samen. Daarna bracht ze me naar huis en gaf haar telefoonnummer. Nadat ik uit haar auto stapte en ze was weggereden, ben ik gelijk naar de telefooncel gelopen om in het telefoonboek te kijken. Ze had me haar echte nummer gegeven.”
Borstkanker
“Tien maanden na die eerste ontmoeting zijn we getrouwd. Ze was de liefde van mijn leven. Uiteindelijk zijn we ruim 42 jaar getrouwd geweest. Marijke was iemand die altijd klaarstond voor anderen. Ook toen ze borstkanker kreeg, in 2007. Ze meldde zich gelijk aan bij Borstkankervereniging Nederland en was heel actief. Zo onderhield ze onder andere contact met ziekenhuizen over patiëntgerichte borstkankerzorg. En toen vijf jaar later bleek dat haar borstkanker uitgezaaid was, richtte ze een Facebookgroep op voor vrouwen met uitgezaaide borstkanker.”
Liefde is...
“Toen we hoorden dat haar borstkanker uitgezaaid was, ben ik begonnen met het dagelijks schrijven en delen van ‘Liefde is…’ - quotes op Facebook. Ik wilde haar elke dag laten merken dat ze de belangrijkste voor mij was. Want als partner kun je je medeleven tonen, maar je hebt geen idee wat er echt in iemand omgaat als ze hoort dat ze uitgezaaide borstkanker heeft. En zij, op haar beurt, had geen idee wat de wetenschap dat ik zonder haar verder moest, met mij deed. Dat ik mijn liefde voor haar op deze manier uitte, vond ze schitterend.”
Alsof ik voorvoelde dat ik haar los moest laten
De laatste foto
“Marijke is overleden op 6 mei 2018. Na een val in de badkamer in april hadden we haar bed beneden neergezet. Toen de huisarts - hij kwam al weken elke avond na zijn spreekuur bij ons langs - op 4 mei bij ons kwam, zei ik tegen hem: ‘Het zal me niks verbazen als ze vannacht of morgen komt te overlijden. Ik dacht dat 5 mei misschien ook haar bevrijding zou worden, maar het werd de zesde.
Deze foto heb ik op die dag, om 1 uur ’s middags, gemaakt. Alsof ik voorvoelde dat ik haar los moest laten. Om 19:50 uur overleed ze in mijn armen.”
Het leven gevierd
“Marijke en ik vierden ons leven altijd zoveel mogelijk. We dronken graag samen een borrel, gingen regelmatig met de caravan op vakantie en hebben met z’n tweetjes met een camper een rondreis door Amerika en Canada gemaakt. Ook in die laatste maanden maakten we nog plannen voor de dag daarop. Dat is ook wat we afspraken toen we hoorden dat de kanker was uitgezaaid: we gaan zoveel mogelijk herinneringen maken. Zo heeft degene die achterblijft, in ieder geval de herinneringen nog.”
Anders vasthouden
“Hoewel Marijke er fysiek niet meer is, is ze er nog in alles wat ik doe. Ze was iemand die graag de touwtjes in handen had en heeft een boekje voor me achtergelaten met allerlei praktische tips. Daarin staan onder lekkere recepten - ik leerde koken nadat we van haar uitzaaiingen hoorden - maar ook handigheidjes zoals wel of geen wasverzachter gebruiken en over het lappen van de ramen, bijvoorbeeld. En als ik nu - net zoals zij vroeger - wel eens iets teveel boter op mijn mes doe en het terugstop in het kuipje, zeg ik: ‘Nou meid, nou doe ik het zelf ook’. Ik hou haar vast, maar dan op een andere manier.”
Daar zat ik in mijn nette pak, met een foto van haar op tafel
Het leven vieren
“Ook vier ik het leven nog steeds. Zo ben ik op 16 december 2018, de eerste trouwdag zonder haar, in mijn eentje naar één van onze lievelingsrestaurants gegaan. Het heette - hoe toepasselijk - ‘De Hemel’. Daar zat ik, in mijn nette pak met vlinderdasje, met een foto van haar op tafel. Precies zoals ik had gedaan als ze er nog zou zijn geweest.
Als ik op vakantie ben, neem ik ook altijd een paar ingelijste foto’s van haar mee. Ik heb op mijn telefoon zo’n 30.000 foto’s staan, waarvan 25.000 van haar. Ze werd er weleens gek van dat ik zoveel foto’s maakte, maar elke keer als ik ze nu terugkijk, beleef ik die momenten opnieuw. Natuurlijk mis ik haar, maar al die herinneringen maken het gemis wel dragelijker. Zij maakte me tot de man die ik nu ben. Ze accepteerde al mijn vervelende eigenschappen - en dat zijn er best veel - en wist die zonder dwang met liefde te veranderen. Zij was mijn spiegel.”
Laatste Foto
In deze rubriek vertellen mensen over de laatste foto die ze hebben van degene die ze missen. Heb jij ook een bijzondere laatste foto of herinnering en wil je daar iets over delen? Mail dan naar ikmisje@eo.nl o.v.v. ‘Laatste foto’
Lees ook over:
Laatste foto | ‘Als ik oudere mensen samen zie, breekt mijn hart. Dat gaan wij nooit hebben’
Lees ook over:
Gedicht Ruud Vorstermans | Dood is niet het einde
Geschreven door
Janet Freriks
