Blog Annelies | ‘Levenloos geboren, maar levend in hun hart’

Broer

Op 25 februari 1969 werd het eerste kindje van mijn ouders geboren. Naar zijn komst was lang uitgekeken. Negen maanden had mijn moeder hem gedragen, maar vlak voor de bevalling zich aandiende, voelde ze ineens geen leven meer.

‘Mijn ouders hebben hem na zijn geboorte niet meer gezien’

In het ziekenhuis was de ’s nachts inderhaast opgetrommelde kinderarts chagrijnig en kortaf, de bevalling een helse klus en toen hun kindje uiteindelijk werd geboren, bleek het voorgevoel van mijn moeder te kloppen. Het jongetje was al in haar buik overleden.

Geen afscheid

Mijn ouders hebben hem na zijn geboorte niet meer gezien. Mijn vader moest tijdens de bevalling op de gang wachten, dat leek de verpleging beter. Na de geboorte werd hun kindje gelijk afgedekt en meegenomen. Hij had een afwijking aan zijn hoofdje en mijn moeder kreeg hem niet meer te zien, dat leek de arts beter. Een begrafenisondernemer heeft hem in het ziekenhuis opgehaald en daarmee was het netjes afgehandeld. Geen naam, geen afscheid, geen plek om te gedenken. Beter voor iedereen.

Mijn vader vertelde dat hij nog voor zich ziet hoe ze een dag later thuiskwamen, in de kamer waar het lege wiegje klaar stond, bekleed met witte stof met daarop kleine geborduurde groene en gele bloemetjes, een wit lakentje over een pluizig groen dekentje. De eerste kleertjes lagen klaar in de kast, de luiers gewassen en gestreken op een keurig stapeltje naast de commode.

Verdriet

De volgende dag belde mijn vaders chef: gezien de situatie, en nou ja, ze zaten nogal krap in het personeel… Mijn vader ging weer aan het werk. Mijn tante, die zou komen kramen, is na een paar dagen naar huis gegaan. En mijn moeder? Mijn moeder sprak er niet meer over en ging door. Een nuchtere Drent, geen klager. Zelfs haar moeder, mijn oma, die zelf ook een kindje had verloren, sprak er nooit meer met haar over. Dat zou het verdriet alleen maar weer oprakelen.

Gemis

Het leven ging verder en er kwamen twee gezonde dochters. Maar toen mijn jongere zus en ik in de puberteit zaten en ons los maakten van thuis, kon het gemis van hun eerste kindje haar soms zomaar overvallen. Terloops noemde ze het wel eens, maar ik was met hele andere dingen bezig. Later toen ik zelf kinderen kreeg, heb ik mijn moeder wel eens gevraagd hoe het toen voor haar geweest is. Dat wimpelde ze af met de woorden: “Ach, dat is al zo lang geleden. Ik heb nu jullie toch.” En daar lieten we het bij.

‘Mijn vader ging op zoek naar tastbaar bewijs van hun verdriet’

Toch stak het gemis bij vlagen zijn kleine kopje boven water en vele jaren later is mijn vader op een dag naar het gemeentehuis gegaan op zoek naar een tastbaar bewijs van hun verdriet. Er bleek in de gemeentelijke administratie een akte van een levenloos geboren kind te zijn opgenomen. Hun jongetje. Na betaling van de 25 gulden verplichte legeskosten kreeg mijn vader een uittreksel mee. Ze bewaarden het in de kast bij alle andere belangrijke papieren.

‘Op mijn 44e kreeg ik er zomaar een grote broer bij’

Toen mijn moeder overleed, kwam in de gesprekken met mijn vader ook dat grote verlies van lang geleden weer ter sprake. Hij liet mij de bewuste akte zien. Daar stond, onder de datum en de namen van mijn ouders, zwart op wit en met het officiële stempel van de gemeente, in één zin de geboorte en het overlijden van hun kindje vermeld. En terwijl ik het papier in mijn handen hield, kwamen de dode letters ineens tot leven. Zag ik hem voor het eerst echt. En kreeg ik er op mijn 44ste zomaar een grote broer bij.

Welkom

Een kindje dat net zo welkom was geweest in het gezin als mijn zus en ik. Een kindje dat met net zoveel zorg en aandacht grootgebracht zou zijn. Een levenloos geboren kindje, levend in hun hart.

Met blijdschap geef ik kennis van zijn bestaan.
Dag lieve Edwin, dag.

Dit persoonlijke verhaal van ritueelbegeleider Annelies Brinkhuis (1971) komt uit haar boek ‘Ik zou het niet kunnen’, een bundel met 82 korte verhalen over leven, liefhebben en loslaten, dat op 9 februari is verschenen bij uitgeverij van Warven.