'Hoe donker het ook is, het wordt altijd weer licht' - Een Limburgs troostlied |Song
Een lied kan allerlei snaren raken. Je gehele stemming omgooien zelfs. En zeker ook troost bieden. Dat voelt Limburger René Sauren bij dit nummer, dat voor hem voor eeuwig verbonden is met zijn overleden vader.
‘Hoe donker het ook is, het wordt altijd weer licht.' Dat is de strekking van het Limburgse lied 't Is nog noëts zoë donker geweës (vertaling van het nummer staat onderaan deze pagina).
Uitspraak
En juist die zin, over donker en licht, gaat nog regelmatig door het hoofd van de Limburgse boer René Sauren. Het is namelijk een uitspraak van zijn vader, die in 2018 sterft aan longkanker. René vertelt op 5 december 2021 in het televisieprogramma van Ik mis je over hoe zwaar dit verlies valt, zeker omdat ook zijn broer nog geen veertien maanden hiervoor was overleden.
'Dit liedje brengt mij troost', gaat René verder. 'En de tekst grijpt me vooral aan omdat het een beetje over het leven van mijn vader gaat. Hard werken van vroeg tot laat. Mam thuis bij ons kinderen, zorgend.'
Getroost
René's vader was zijn steun en toeverlaat. 'Als ik het even niet meer wist, kon ik hem altijd bellen en sprak hij me moed in. Dan voelde ik me een klein kind dat getroost werd, ook al ben ik 35 jaar.'
Het lied luistert hij vaak, het geeft hem moed. René: 'En dan hoor ik mijn vader in mijn gedachten zeggen: 'Hoe donker het ook is, het wordt altijd weer licht.'
Songtekst -`t Is nog noëts zoë donker geweës
Ze woënde in e vakwekhuuske,
Gans opgebouwd va hout en leem
‘t Woar waal nit zoë iéwigs groët
Mè och, ze veulde zich doa heem
De keenger woare al de duur oet
Klingkeenger zurgde vuur gelach
Mè deks da gong ‘t uever vreuger
En wat de mam doe ummer zach
't Is nog noëts, nog noëts zoë donker geweës
Of 't weëd ummer waal wer leeg
Mit honder, verkes en get kui
Hou wirke ‘t leëve in d'r greep
D'r pap deë makde gans lang daag
En de mam die zurgde dat alles leep
En es e ‘s oaves laat dan toes koam
Bie mam en keenger in de boet
Da sjtreek ze ‘m ‘ns durch de hoare
En zong dan zachjes vuur zich oet
Tot inne zondaag in December
Ze woëte langzaam toch waal oud
En zoote saame op de bank
Opins doa woëd ‘t 'm benauwd
D'r daag doanoa is heë gesjtorve
En zie, zie wool geër bei 'm ziè
De keenger woole heur doe truëste
Mè och, dat hoofde aal nit mië
Noe ligke ze saame op d'r kirkhof
E kruutsbild dat hilt trui de wach
De keenger kalle uëver vreuger
En wat de mam doe ummer zach
Vertaling - Het is nog nooit zo donker geweest
Ze woonde in een vakwerkhuisje,
helemaal gebouwd uit hout en leem,
het was wel niet zo heel erg groot,
maar ach, ze voelde zich daar thuis
De kinderen waren de deur al uit,
kleinkinderen zorgden voor gelach,
maar vaak ging het over vroeger,
en wat de moeder toen altijd zei.
Het is nog nooit, nog nooit zo donker geweest,
of het wordt altijd wel weer licht.
Met kippen, varkens en wat koeien,
had werken haar leven in de greep,
de pap die maakte hele lange dagen,
en de mam ( de moeder) zorgde dat alles liep.
En als hij ’s avonds laat dan thuis kwam,
bij de moeder en de kinderen in het huis,
dan streek ze hem eens door de haren
en zong dan zachtjes voor zich uit.
Tot op een zondag in december,
ze werden langzaam toch wel oud,
en ze zaten samen op de bank,
opeens werd het hem benauwd
De dag erna is hij gestorven,
en zij, ze wilde graag bij hem zijn,
de kinderen wilden haar toen troosten,
maar ach, dat hoefde al niet meer
Nu liggen ze samen op het kerkhof,
een kruisbeeld houdt trouw de wacht,
de kinderen praten over vroeger,
en wat de moeder toen altijd zei
Lees ook over:
